پیام شیعه | Shia

  طبری ، مورّخِ بزرگ اهل سنت می گوید :

در نامه ی محمد بن ابوبکر ( فرزند خلیفه ی اول ) به معاویه و خصوصاً پاسخِ آن از سوی معاویه ، مسائلی است که بیم دارم مردم با خواندنِ آن ها به تشیّع گرایش پیدا کنند ، لذا از ذکر آن ها صرفنظر می کنم .

📚(( تاریخ طبری ، ج 4 ، ص 557 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید .

🔘دکتر عصام العماد می گوید :

من که از شاگردانِ بن باز ( مُفتی بزرگ عربستان ) و یک وهابی متعصب بودم و حتی کتابی با عنوان ( الصّلة بينَ الاثني عَشَريّة وَ فِرَق الغُلاة ) را بر علیه شیعه ، در دستِ تألیف داشتم ، علیرغم سانسورِ طبری ، به نامه های مذکور در سایر کتبِ معتبر اهل سنت دست یافتم و با آگاهی از مفاد آن ها به حقانیت و مظلومیتِ علی (ع) پی برده و با توفیقِ الهی ، به مذهبِ شیعه تشرّف پیدا کردم .

او در ادامه می گوید :

اگر طبری می دانست که طرز بیانِ او ، به حدّی موجبِ کنجکاوی جویندگانِ حقیقت خواهد شد که هر روز تعدادی از جوانان تحصیل کرده ی وهابی مانند من ، با خواندنِ همین نامه ها ، شیعه می شوند ، هرگز این جمله را نمی نوشت . بن باز نیز با ناراحتی از این موضوع گفته ، ای کاش طبری حتی بطورِ سربسته  نیز به این نامه ها اشاره نمی کرد .

👈 برای مشاهده متن مصاحبه و فایل صوتی ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘محمدبن ابوبکر در نامه ی خود به معاویه ، به صفات برجسته ی امیرالمؤمنین (ع) اشاره کرده و ضمن تأکید به حقانیتِ ایشان ، تصریح نموده است که علی (ع) اولین مسلمان است ( نه پدرش ابوبکر ) و ضمنِ تقبیحِ معاویه ، او را از مخالفتِ با آن حضرت ، منع نموده است .

📚(( شرح ابن ابی الحدید شافعی معتزلی ، ج 3 ، ص 188 و 189))

👈 برای مشاهده سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘معاویه نیز در پاسخ به محمد بن ابوبکر ،ناخواسته از حقانیتِ علی (ع) پرده برداشته و می گوید در دورانِ حیاتِ پیامبر(ص) همه ی ما به فضائلِ علی (ع) معترف بوده و حرمتش را حفظ می کردیم ، اما پس از رحلتِ رسول اکرم (ص) ، پدرت ( ابوبکر ) و عمر بن خطاب اولین نفراتی بودند که با ایشان مخالفت کرده و او را از حقّش محروم نمودند ، بنابر این قبل از اینکه مرا سرزنش کنی ، می بایست پدرت را ملامت نمایی ، زیرا من در این کار از او پیروی کردم و اگر او  بنای این خصومت را نمی گذاشت ، من نیز هرگز با علی (ع) مخالفت نمی کردم .

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) و ( سند 3 ) کلیک کنید . 👉

محمد بن ابوبکر ، فرزند خلیفه ی اول می باشد که پس از درگذشت پدرش و ازدواجِ مادرش ( اسماء بنت عمیس ) با علی (ع) ، از آن پس در خانه ی ایشان پرورش یافت . امیرالمومنین (ع) او را به فرمانداری مصر منصوب فرمود و با شنیدن خبر شهادت وی با چشمانی گریان فر مود :

«کان لله عبداً صالحاً و لنا ولداً صالحاً» (محمد بنده‌ای صالح برای خدا و فرزندی صالح برای ما بود.)

معاویة بن حدیج به دستور معاویه ، محمد بن ابوبکر را که فرماندار مصر بود به قتل رساند و بدنش را درونِ شکم الاغ نموده و آتش زد و سرش را برای معاویه فرستاد . اما وقتی این خبر به خواهرش عایشه رسید ، ایشان به شدت ناراحت شده و همیشه بعد از نمازهایش معاویة بن ابی سفیان ، عمرو عاص و معاویة بن حدیج را لعن و نفرین می نمود .

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) و ( سند 3 ) کلیک کنید . 👉

ابیاتِ ذیل از سنایی ، بخوبی خباثتِ شجره ی ملعونه ی بَنی اُمَیّه را در نهایتِ ایجاز ، ترسیم نموده است :

داستانِ پسرِ هند مگر نشنیدی
که از او بر سرِ اولادِ پیمبر چه رسید

پدرِ او لب و دندانِ پیمبر بشکست
مادرِ او جگرِ عَمِّ پیمبر بمکید

خود به ناحق ، حقِ داماد پیمبر بگرفت
پسرِ او سَرِ فرزندِ پیمبر ببرید

بر چنین قوم چرا لعنت و نفرین نکنیم
لعنةُ الله یزیداً  وَ  عَلی آلِ یزید

برگرفته از دروس تاریخ تحلیلی اسلام ، سید رضا نوعی ( حکیم )

قابل توجه کسانی که ولایتِ علی (ع) را به محبت تفسیر می کنند.

نور الدین هیثمی که از محدّثان و علمای بزرگ اهل سنت است ،می نویسد :

عَنْ عَمَّار بْنِ يَاسِر: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«اُوصِي مَنْ آمَنَ بِي وَ صَدَّقَني بِوِلَايَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبي ‌طَالِبٍ، فَمَنْ تَوَلَّاهُ فَقَدْ تَوَلَّانِي وَ مَنْ تَوَلَّانِي فَقَدْ تَولَّی اللهَ عَزَّ وَجَلَّ، وَ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أحَبَّنِي، وَ مَنْ أَحَبَّنِي فَقَدْ أحَبَّ اللهَ تَعَالَی وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَقَدْ أَبْغَضَنِي وَ مَنْ أَبْغَضَنِي فَقَدْ أَبْغَضَ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ».

عمّار بن ياسر می گوید ، رسول خدا(ص) فرمود :

«کسانی را كه به من ايمان آورده و مرا تصديق نموده اند سفارش می‌كنم به ولايتِ علي بن ابی‌طالب ، زیرا هر كس ولايتِ او را بپذيرد درحقيقت ، ولايتِ مرا پذيرفته و مُعتقد به ولايتِ من نیز ولايتِ الهی را پذيرفته ، و هركس او را دوست بدارد درحقيقت مرا دوست داشته و كسی كه مرا دوست داشته باشد ، خدا را دوست دارد ، و هركس او را دشمن بدارد حقيقتاً مرا دشمن داشته و هركس با من دشمنی ورزد در واقع با خداوند، دشمنی ورزيده است ».

📚(( مجمع الزوائد هیثمی ، ج 9 ص 95 حدیث 14640))

👈برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

حدیث فوق الذکر در اغلب منابع معتبر اهل سنت ، نقل شده که ذیلاً به برخی از آنها اشاره نموده و سپس معنای صحیحِ ( ولایت ) که زعامت و رهبری مُطلقه ی امیر المؤمنین (ع) می باشد را با توجه به مفاد همین روایت توضیح می دهیم :

ابنِ بَکّار در کتاب ( الاخبار الموفقیات ، ص 260و261  ، حدیث 171) ، حدیثِ مزبور را نقل کرده و سپس ، سه طریقِ دیگر نیز برای آن ذکر نموده است .

👈برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

همچنین سایر محدثان و علمای مشهور اهل سنت ، مانند : ابن عساکر در تاریخ مدینه ی دمشق ، ابن مغازلی شافعی در مناقب الامام علی (ع) ، مُتَّقی هندی در کنزالعُمّال ، طبرانی در مُعجم کبیر و قُندوزی حنفی در ینابیع المَودّه ، حدیثِ مذکور را نقل کرده اند :

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) ، ( سند 3 ) و ( سند 4 ) ، کلیک کنید . 👉

مخالفین شیعه ، عبارتِ ( الولایه ) و مشتقّاتِ آن مانند : ( تولّی ، مولی ، ولی ) که در روایاتِ صحیح و مُتواتر ، درباره ی علی (ع) وارد شده را ، به ( نصرت و یاری ) و یا ( محبت و دوستی ) معنا می کنند ،  حال آنکه این دو واژه برای همه ی مومنان عمومیّت داشته و نمی تواند فضیلتِ خاصی برای امیرالمومنین (ع) محسوب شود . کما اینکه قرآن کریم می فرماید :

« وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْض » (التوبة، آیه 71 ) یعنی : مؤمنان باید در همه حال ، دوست و یاورِ یکدیگر باشند .

رسول اکرم (ص) در حدیث مورد بحث ، ولایتِ علی (ع) و محبت به ایشان را با عبارتِ (فَمَنْ تَوَلَّاهُ فَقَدْ تَوَلَّانِي ، وَ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أحَبَّنِي) از یکدیگر تفکیک فرموده و علاوه بر آن ، محبت به علی (ع) را نیز با جمله ی ( وَ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أحَبَّنِي، وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَقَدْ أَبْغَضَنِي) ، در مقابلِ ( بُغض ) قرار داده ، تا صراحتِ بیانِ ایشان ، خطِّ بُطلانی باشد بر ادّعای کسانی که عبارتِ ( ولایت) و مشتقّاتِ آن را درباره ی امیرالمومنین (ع) به محبت ، تعبیر نموده اند .

اینکه پیامبر (ص) می فرمایند : اُوصِي مَنْ آمَنَ بِي وَ صَدَّقَني بِوِلَايَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبي ‌طَالِبٍ ، یعنی ولایتِ علی (ع) اولین فریضه ای است که بعد از ایمان به نبوت بر همگان واجب است ، و با توضیح فوق و تفکیکِ ولایت از محبت در این حدیث کاملاً مُبرهن و واضح است که منظور ایشان از ولایت ، معنای زعامت و رهبری و اولی در تصرّف می باشد . (تولّی يعنی التزام و اعتقاد به ولايت)

در این حدیث ، ولایتِ علی (ع) بطور مُطلق در طولِ ولایتِ رسول اکرم (ص) قرار گرفته ، یعنی همه ی شئونی که برای پیامبر (ص) ثابت است ، همه ی آنها ( بجز نبوت ) ، برای علی (ع) نیز ثابت است .

شهاب الدین قسطلانی شافعی در شرح صحیح بُخاری و در ذیل حدیثِ دَوات و قِرْطاس نوشته :

      اِئْتُونِي بِكِتَابٍ أَكْتُبْ لَكُمْ كِتَاباً 👈 ( فیه النَّصّ عَلَی الائمّة بَعدی )👉

یعنی : پیامبر(ص) در واپسین لحظاتِ عُمرِ شریفشان فرمودند : قلم و دواتی بیاورید تا برای شما مطلبی را بگویم که بعد از من هرگز گمراه نشوید .

👈قسطلانی می گوید : پیامبر (ص) در این وصیّتِ کتبی می خواست به اسامی ائمه ی بعد از خودش تصریح فرماید . 👉

امّا عُمَر بن خطّاب گفت : انّ النّبی غلبه الوجع ، عندنا کتاب الله ، هو حسبنا . یعنی : خلیفه دوم گفت : پیامبر (ص) بخاطر غلبه ی بیماری ، هذیان می گوید ، کتابِ خدا برای ما کافی است .

👈برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس فقه الحدیث سید رضا نوعی ( حکیم )

احمد بن حنبل در روایتی که آنرا صحیح و رجالش را مورد وثوق می داند ، آورده :

عمرو عاص به معاویه گفت : عمّار در جنگِ صفّین که من و تو آنرا به راه انداختیم ، به شهادت رسیده است و این موضوع می تواند برای ما بازتابِ منفی دربرداشته باشد ، زیرا من از پیامبر (ص) شنیدم که فرمود : عمّار را گروهی باغی و گمراه به شهادت می رسانند .

معاویه (علیه العنه) گفت : مگر ما عمّار را کُشته ایم  عمّار را علی (ع) و یارانش کُشتند ، زیرا او را به همراه خویش به میدانِ جنگ آورده و در مَعرضِ نیزه ها و شمشیرهای ما قرار دادند .

📚(( مسند احمد بن حنبل ، ج 13 ، ص 493-494))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

پاسخِ دندان شکنِ امیرالمؤمنین(ع)به سخنِ شیطانی و مُغالطه آمیزِ معاویه (علیه العنه) ، آنهم از زبانِ یکی از مُحدّثان و علمای بزرگِ اهل سنت ( عبد الرؤف مناوی ) ، شنیدنی است :

او می گوید ، اینکه پیامبر (ص) فرمود : ( عمّار را گروهی باغی و گمراه به قتل می رسانند ) ، منظور ایشان 👈 معاویه و یارانش می باشد که اهل بَغی ( و گمراهی) بودند و عقیده ی اهل سنت این است که در جنگِ صفّین و جَمَل ، حق با علی (ع) بود .

مناوی در ادامه از قولِ قرطبی می نویسد : چون حدیث فوق را که صحیح و مُتواتر می باشد را معاویه نمی توانست انکار کند لذا گفت : عمّار را کسانی به قتل رساندند که او را به میدانِ جنگ آوردند

👈 علی (ع) به معاویه پاسخ داد که اگر حرفِ تو درست باشد ، پس (معاذ الله) باید گفت : رسول خدا (ص) نیز عاملِ به شهادت رسیدنِ حمزه (س) می باشد .

ابن دحیّه می گوید :  بخدا سوگند پاسخِ  علی (ع) آنقدر محکم و قانع کننده است که جایِ هیچ اِن قُلت و توجیهی برای هیچ کس باقی نمی گذارد .

📚(( فیض القدیر شرح جامع الصغیر مناوی ج 6 ص 474 ذیل حدیث 9640))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابو لطیف محمد قنوجی که از محدثان و متکلمان بزرگ اهل سنت است می گوید :

حدیثِ (تقتل عماراً ﺍﻟﻔﺌﺔ ﺍﻟﺒﺎﻏﻴﺔ) از صحیح ترین احادیث و متواتر می باشد و اجماع و اتفاق اهل سنت ( اعم از شافعی ، مالکی ، حنفی ) این است که در جنگ صفین و جمل ، حق با امام و خلیفه ی مسلمانان یعنی علی (ع) بود .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

نووی که از علمای بزرگ اهل سنت و شارحِ صحیح مسلم است تصریح می کند : در تمامی جنگ ها ، حق با علی (ع) بود .

متأسفانه نووی که معتقد به (عدالت صحابه ) می باشد می گوید : گروهی از صحابه ( مانند علی علیه السلام ) در این جنگ ها بر حق می باشند و عده ی دیگر از صحابه ( مانند طلحه ، زبیر ، معاویه ) اگر چه خطاکار بودند ولی در اجتهاد خویش معذور و مأجور می باشند همانند مجتهدی که اگر در فتوای خود دچار اشتباه شود ، گناهی بر او نیست .

📚(( شرح نووی بر صحیح مسلم ، ج 1 ص 11 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن حزم که از بزرگترین محدثان و علمای اهل سنت است می گوید :

الصَّحَابَهُ کُلُّهُمْ مِنْ أهْلِ الْجَنَّهِ قَطْعاً 👈 یعنی همه ی صحابه قطعاً اهل بهشت می باشند 👉

ابن حزم متأسفانه ابن ملجم را نیز از صحابه می داند و متأثّر از تفکر غلطِ ( عدالتِ صحابه ) ، درباره ی او می نویسد :

اجماع همه ی علمای ما بر این است که ابن ملجم برای به شهادت رساندن علی (ع) اجتهاد کرده و خودش را برحق می دانست ، و عمران بن حطان چه خوب در ستایش از ابن ملجم سروده : (که ترجمه اش این است) :

 آن مرد نیکوکار در ضربتِ جانانه ای که به علی (ع) زد ، جز رسیدن به رضای خدا هدف دیگری نداشت و به درستی که ترازوی اعمال نیکِ او نزدِ خدا از همه ی مردم سنگین تر است  .

📚(( المحلی ، ابن حزم ج 10 ص 484 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) و ( اینحا ) کلیک کنید . 👉

حاکم نیشابوری که از محدثان مشهور اهل سنت است از پیامبر (ص) روایت نموده که ایشان به علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام ) نگاه کرده و فرمودند :

«إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ » و ایضاً «مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی» و ایضاً خطاب به علی (ع) فرمودند : «وَمَنْ عَصَاکَ فَقَدْ عَصَانِی»

حاکم نیشابوری و ذهبی در ذیل روایات فوق ، به صحیح بودن آنها تصریح نموده اند .

📚(( المستدرک ج 3 ص 131 و 161 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

همانطوریکه ملاحظه می فرمائید ، مخالفین شیعه با توجه به اعتقاد به عدالتِ مطلقه برای صحابه و اهل بهشت دانستنِ آنها ، دچار پارادوکس شده و با نادیده گرفتن روایاتِ صحیح خودشان ، به توجیه اشتباهاتِ امثال معاویه ، یزید ، ابن ملجم و ... ، پرداخته و هر دو طرفِ حق و باطل را 👈( رضی الله عنه ) 👉می دانند .

  کار عاقل نيست با یک دل ، دو دلبر داشتن
  مِهرِ امثال یزید و عشقِ حیدر داشتن

   از پي سلطانِ دين پس چون روا داری دلا
  جز علی و عترتش محراب و منبر داشتن

  کی روا باشد به ناموس و حِیَل در راه دین
  حقّ زهرا بُردن و دينِ پيمبر داشتن

  جز کتاب الله و عترت ز احمدِ مُرسل نماند
  يادگاري کان توان تا روزِ محشر داشتن

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

مولوی در مجالس سبعه از قول پیامبر (ص) روایت کرده که ایشان خطاب به خلیفه ی دوم فرمودند :

( لَوْلَمْ اُبْعَثْ لَبُعِثْتَ یَا عُمَر ) یعنی : ای عُمَر ، اگر من مبعوث نمی گردیدم ، قطعاً تو از جانبِ خداوند به رسالت برانگیخته می شدی

👈برای مشاهده ی (  سند 1 )  (  سند 2 ) کیلک کنید . 👉

سعدی نیز همانند مولوی با اشاره به همین حدیث ، عُمَر بن خطّاب را مَدح و ستایش نموده :

دیگر عُمَر که لایقِ پیغمبری بُدی

گر خواجه ی  رُسُل نَبُدی خَتمِ انبیا

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کیلک کنید . 👉

جالب است بدانیم که محدثان و علمای بزرگ اهل سنت ، حدیثِ فوق را ساختگی ( جعلی ) می دانند ، که ذیلاً به نقلِ آراء برخی از آنها می پردازیم :

ابن جوزی در ( کتاب الموضوعات ج 1 ص 320 ) می گوید : این حدیث ، جعلی و ساخته و پرداخته ی جاعلینِ حدیث می باشد .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

شوکانی در کتاب ( الفوائد المجموعه فی الاحادیث الموضوعه ، ص 336) تصریح می کند که راویانِ حدیثِ مذکور ، از جاعلینِ حدیث می باشند که قطعاً این روایت نیز جعلی و کذب است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اسماعیل عجلونی در کتاب ( کشف الخفاء ج 2 ، ص 190 حدیث 2120) می گوید : حدیث مذکور ( موضوع ) است ، یعنی جعلی است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابو جعفر اسکافی معتزلی در کتاب ( المعیار و الموازنه ص 222) ، حدیثِ مزبور را باطل خوانده و با تعبیری عجیب گفته :

 خداوند منزّه است از اینکه شخصِ مُشرک و کافری را به رسالت مبعوث نماید .

 ( منظور وی این است که اگر پیامبر (ص) مبعوث نمی شد ، کماکان عُمَر در حالِ شرک بسر می برد و خداوند هیچ گاه ، کسی که دچارِ شرک می باشد را به پیامبری برنمی گزیند) .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

البته تمام ماجرا به اینجا ختم نمی شود ، بلکه مولوی در بکار بردنِ احادیث جعلی و حتی تحریفِ احادیثِ صحیح نیز یَدِ طولایی دارد ، بعنوان نمونه :

حدیثِ سَفینه که مُتواتر و مورد اتفاقِ فریقین بوده و در مجامعِ روائی اهل سنت نیز با این تعبیر آمده : ( إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَیتِی فِیکُمْ کَمَثَلِ سَفِینَةِ نُوحٍ، مَنْ دَخَلَهَا نَجَی، وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ ) را تحریف نموده و در مثنوی به جای عبارتِ ( اهل بیت ) ، 👈 اصحاب 👉 را قرار داده ، در صورتیکه در منابعِ اهل سنت ، با عبارتِ ( اهل بیت ) آمده است .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

همچنین مولوی در کتاب مثنوی ، بارها حدیثِ ( اصحابی کالنُّجُوم ) را آورده ، در صورتیکه محدثان و علمای اهل سنت به جعلی بودنِ حدیث مزبور تصریح نموده اند و جالب است که اهل سنت حدیثِ ( اهل بیتی اَمانٌ لِاُمَّتی ) را صجیح می دانند .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

چگونه می توان کتاب مثنوی را که حاوی احادیثِ جعلی ، تحریف احادیث مورد اتفاق شیعه و اهل سنت و نیز سخنانِ سخیف مولوی و عقاید انحرافی او می باشد را با دیده ی قبول نگریسته و آنرا ( اُصولُ اُصولِ اُصولِ الدّین ) دانست .

👈برای مشاهده ی سخنانِ سخیفِ مولوی ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برخی مولوی را شخصیتی مُقدّس و غیر قابلِ نقد ، تلقّی نموده و حتی سعی دارند او را از اکابرِ شیعه معرفی کنند که تقیّه می کرده .حال آنکه اشتباهاتِ فوق ، شیعه و سنی ندارد ، از طرفی اقتضای تقیّه آن است که او همانند اهلِ سنت سخن بگوید ، در صورتیکه مولوی مخالفِ آنان گام برداشته و احادیثی را آورده که خودِ اهلِ سنت نیز آنها را جعلی می دانند .

مولوی در عناد با اهل بیت (ع) و فضیلت تراشی برای صحابه و خُلفاء به امثالِ ابنِ تیمیه ، تأسّی نموده که بعنوان نمونه می توان به حدیثِ ( اگر من به رسالت مبعوث نمی گردیدم ، عُمَر به پیامبری برانگیخته می شد ) ، اشاره نمود ، زیرا ابنِ تیمیه در کتابِ ( منهاج السنه ج 6 ص 55) همین حدیث را آورده و به دروغ مُدّعی شده که این حدیث ، معتبر بوده و در کتابِ ( صحیحِ ترمذی ) نیز آمده است .

جالب اینکه محققِ کتابِ مزبور ( دکتر محمد رشاد سالم ) که خودش نیز سنی مذهب است ، در پاورقی همان صفحه ، تصریح نموده که اولاً این حدیث در کتابِ صحیحِ ترمذی نیامده و ثانیاً جعلی و ساختگی است .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉
برگرفته از دروسِ نقدِ تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )

 امام سجاد (ع) هرگز با یزید ، بیعت نکرد .

مسعودی که از علمای بزرگ و نیز مورّخان مشهور اهل سنت است ، ماجرای عبرت آمیزِ ملاقات سَفّاک ترین چهره ی تاریخ ( مُسلِم بن عقبه ) در واقعه ی حَرّه را اینگونه روایت نموده است :

🔘مسلم بن عقبه ( معروف به مُسرف ) ، امام سجاد ( ع ) را احضار نمود و قبل از حضور ایشان نسبت به آن حضرت و آباء و اجادِ طاهرینش (ع) ، دشنان و ناسزا می گفت . اما به محض اینکه علی بن الحسین السجاد (ع) وارد شد ، مُسرف با کمال تعجب برای استقبال ایشان از جای خود بلند شده و امام سجاد (ع) را با نهایت احترام در کنار خویش نشاند و سپس به آن حضرت عرض کرد هر حاجتی داری از من بخواه و اگر در مورد هر شخصی که حتی حُکم قتلش را صادر کرده باشم می توانی شفاعت نمائی که قطعاً می پذیرم و آنگاه امام سجاد (ع) را مشایعت نمود .

🔘عده ای که شاهد تناقضِ آشکار در رفتار مُسرف بودند از او سئوال کردند که تو همانی که قبل از آمدن علی بن الحسین (ع) به او و اجدادش اهانت می کردی ! پس چگونه با دیدار او ، نهایت تکریم را نسبت به ایشان انجام دادی

👈. مُسرف پاسخ داد : خودم نیز علت واقعی این تغییر رویّه را نمی دانم ، فقط همین را می دانم که با دیدار ایشان ، ترس عجیبی تمام وجودم را فرا گرفت .

🔘جالب تر اینکه عده ای که در آن مجلس حضور داشتند و شاهد ماجرا بودند ،  از امام سجاد (ع) سئوال کردند، ما در آن جلسه مشاهده کردیم که لبانت آهسته حرکت می کرد ، شما چه کلماتی را زمزمه می کردی

👈امام سجاد (ع) پاسخ دادند : برای کفایت از شَرّ مُسرف ( مسلم بن عقبه ) ، زیر لب این دعا را می خواندم و تغییر رفتار مُسرف به برکت آن بود :

اللّهمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین وَ مَا اقللن، رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُ بِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و تکفینی شَرّه .

📚(( مروج الذهب مسعودی ، ج 3 ، ص 63 و 64 ))

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

گزارش مسعودی که از علمای اهل سنت است ، از جهاتی حائز اهمیت و قابل تأمل می باشد که به برخی از آن ها ذیلاً اشاره می گردد :

برخوردِ خشونت‌آمیز لشگرِ شام به فرماندهی مُسلم بن عقبه با قیام مردم مدینه ( در سال ۶۳ قمری ) و به دستور یزید ( علیه العنه ) ، به واقعه ی حَرّه شهرت یافته که در این ماجرا  ، بسیاری از مردم مدینه ، از جمله ۸۰ تن از صحابه ی پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظانِ قرآن ، به قتل رسیدند و اموال و نوامیسِ مردم نیز به غارت رفت.

امام سجاد(ع) در این قیام  ، مداخله نفرمود ، ولی در خانه‌ ی خود ، به بسیاری از زنان و کودکان و حتی اهل و عیال و اطرافیان مروان ‌بن حکم پناه داد.

مهمترین نکته ای که در روایت مسعودی است ، عدم بیعت امام سجاد (ع) با یزید می باشد ، او تأکید می کند که مُسلِم بن عقبه ( مُسرف) ، بجز 👈 امام سجاد (ع) و  نوه ی ابن عباس 👉 از همه ی مردم برای یزید ، ننگین ترین بیعت را گرفت و آن بیعت بعنوان بنده و برده ی یزید بود .

ترجمه ی دعای امام سجاد (ع) بدین شرح است : ( این دعا برای دفع شَرّ کسانی که از آنها بیم ضرر می رود ، نافع است ) :

بار الها ،  ‌ای پروردگار آسمان‌های هفتگانه و آنچه بر آن سایه‌ انداخته . و‌ ای پروردگار زمین‌ها و آنچه بر آنها برافراشته ای . ‌ای پروردگار عرش عظیم و ای پروردگار محمد و آل طاهرینش  . از شَرِّ این شخصِ ستمکار ، به تو پناه می‌برم و به کمکِ تو کشتار و خشونت او را دفع می‌نمایم . از تو مسألت می‌کنم خیرش را به من عطاء فرمائی و مرا از شَرِّ او کفایت نمایی .

در حین نگارش نوشتار فوق ، غزلی را تقدیم به ساحت مقدسِ ( سیّد السّاجدین علیه آلاف التحیة و الثناء ) سرودم که  ابیاتی از آن را حُسنِ خِتامِ سخن قرار می دهیم :

عرضِ حاجت ننمایم که توئی روحِ دعا
گر چه رازِ دلِ فرهاد ، شنیدن دارد

آتش عشق ، چو بر خرمنِ پروانه رسید
بی گمان سوختن و شعله کشیدن دارد

دستِ بیعت نه نِهَم در کفِ مَنحوس یزید
دستِ سازش به طَواغیت ، بریدن دارد

رمز آزادگی و عشق ، حسین است حکیم
دل ز تاب و تبِ  او شوقِ تپیدن دارد

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )