پیام شیعه | Shia

شأن نزول عبرت آمیز آیه ( سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ) از نگاه اهل سنت ⁉️

✍️ اغلب مفسران و محدثان مشهور اهل سنت ( همانند شیعه ) بر این باورند که آیه یکم سوره معارج ( سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ) درباره نُعمان بن حارث و به هلاکت رسیدنِ او به خاطرِ مخالفتِ وی با ولایتِ امیرالمومنین (ع) ، نازل شده است ، لذا ذیلا به بررسی اجمالی و واکاوی این موضوع در منابع معتبر اهل سنت می پردازیم :

 ثُعلبی که از محدثان و مفسرانِ مشهورِ اهل سنت است ، در تفسیر الکشف و البیان ( ج 10 ص 35) روایت زیر را از امام صادق (ع) و بنا به نقلِ سفیان بن عیینه ، اینگونه گزارش نموده :

 پس از آنکه پیامبر(ص) مسئله ولایت علی (ع) را در غدیر ِخُم با عبارت ( مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاه ) به مردم ابلاغ فرمود ، شخصی به نام نُعمان بن حارثِ فِهری نزد ایشان آمد و با حالت اعتراض به پیامبر (ص) گفت :

ما را به توحید و قبول رسالتِ خود و انجام جهاد و حج و روزه و نماز و زکات امر کردی . ما هم قبول کردیم . اما تو به این مقدار راضی نشدی و کار را بدانجا رساندی که اکنون پسر عمویت علی (ع) را  را به ولایت برگزیده ای ، آیا این ابلاغِ ولایتِ علی (ع) را خودسرانه انجام داده ای یا به دستور خدا  ؟

پیامبر (ص) فرمودند : بخدا سوگند این کار را به فرمان خداوند انجام دادم .

 نعمان با شنیدن سخن پیامبر (ص) با حالتِ انکار و از روی تمسخر گفت :

 ( اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ هَٰذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِنَ السَّمَاءِ )

یعنی : خداوندا ، اگر این حُکم از جانبِ توست ، سنگی از آسمان بر سرِ من فرود آر .

💥در این هنگام سنگی از آسمان بر سرش فرود آمد و او به هلاکت رسید و آیه ( سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ) نازل شد.

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

سایر علمای اهل سنت نیز موضوع فوق را روایت نموده اند که ذیلاً به برخی از آنها اشاره می نمائیم :

الف ) حاکم حسکانی نیشابوری در شواهد التنزیل ( ج 2 ص 286تا 289 ) روایتِ مزبور را با شش طریق نقل کرده که همه آن ها مرتبط با واقعه غدیر و فردی بنام ( نعمان فِهری ) می باشد .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ب )  قرطبی نیز در تفسیر الجامع لاحکام القرآن ( ج 21 ص 219 ) ، ابراهیم جوینی حنفی در فرائد السمطین ( ج 1 ص 83 ) ، علی بن محمد المالکی در الفصول المهمه ( ص 55) ، عبدالرئوف مناوی در فیض القدیر ( ج 6 ص 217 ) ، نووی در مراح لبید لکشف معنی القرآن المجید ( ج 2 ص 561) ، سبط بن جوزی در تذکرة الخواص ( ج 1 ص 37) ، شربینی در کتاب السراج المنیر ( ج 4 ص 380 ) ، أبی السعود در تفسیر ارشاد العقل السلیم ( ج 9 ص 29 ) ، آلوسی در تفسیر روح المعانی ( ج 15 ص 62 ) موضوع فوق را نقل کرده اند .

👈 برای مشاهده اسناد ( 1 ) ، ( 2 ) ، ( 3  ) ، ( 4 ) ، ( 5 ) ، ( 6 ) ، ( 7 ) ، ( 8 ) و ( 9 )  ، کلیک کنید . 👉

ج ) علامه امینی (ره) در کتاب الغدیر ، روایت مذکور را از طریقِ 30 نفر از علمای بزرگ اهل سنت نقل کرده که به منظور اجتناب از تطویلِ کلام ، مخاطبان گرامی را ذیلاً به مطالعه فصلِ مزبور از کتاب شریفِ الغدیر ارجاع می دهیم .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

جمع بندی و تجزیه تحلیل :

در برخی از روایاتِ شأنِ نزولِ آیه یکم سوره معارج ، نام سئوال کننده و مخالفِ واقعه غدیر ( نُعمان بن حارث ) و در سایر نقل ها ( نَضر بن حارث ) ذکر شده ، لیکن  اگر چه اسامی مختلفی برای سائل در این روایات ذکر شده ولی همه آن ها سائل را از خاندانِ قریش و با پسوند ( فِهری ) می دانند . فلذا این اشتراک در نسب و قبیله ی سائل ، مبین آن است که قطعاً در ضبطِ نامِ سائل ، تصحیف صورت گرفته و سائل همان نعمان بن حارث فِهری است که در غدیر حضور داشته ولی عده ای به عمد نام سائل را نضر بن حارث ( برادر نعمان) ذکر کرده اند تا اینگونه القاء شُبهه نمایند که ، نضر در جنگ بدر کشته شده و در زمان غدیر حضور نداشته .

با امعان نظر در قضیه نُعمان بن حارث که مورد اتفاق اغلبِ علمای اهل سنت است ، به وضوح درمی یابیم که منظور از ابلاغ ولایت علی (ع) در روز غدیر ، ولایت به معنای ( زعامت ، امامت و رهبری ) ایشان می باشد نه دوستی و محبت نسبت به آن حضرت ، زیرا اگر کلمه ( مولا ) در عبارتِ ( مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاه ) به معنای محبت و دوستی بود هرگز نُعمان بن حارث اینگونه با آن مخالفت نمی ورزید .

    در جهان مردِ عمل باش و علی را بشناس
    که ترازوی عمل ، کفّه ی میزانِ علیست

    ای کج اندیش ، مکن غصبِ خلافت ، زیرا
    به خدا بعدِ نبی ، سلطنت از آنِ علیست

    روزِ محشر که گذرنامه ی جنّت طلبی
    آن گذرنامه به امضاء و به فرمانِ علیست

    این حسینی که رئیسُ الشُّهَدایش خوانند
    با خبر باش که شاگردِ دبستانِ علیست

برگرفته از دروسِ تفسیر تطبیقی قرآن سید رضا نوعی ( حکیم )

حدیث سِلسِلَةُ الذَّهَب از احادیثِ قُدسی است که شیعه و سنی آن را از قول امام رضا (ع) روایت نموده اند و چون تمام سلسله راویان این حدیثِ قدسی ، امامِ معصوم (ع) می باشند لذا آن را «سِلسِلَةُ الذَّهب» به معنای «زنجیره ی زَرّین» توصیف کرده‌اند.

حدیث مزبور که به ( حِصن ) نیز شهرت دارد با دو تقریر ذیل روایت شده :

- امام رضا (ع) هنگام عبور از نیشابور فرمودند :

کلمة لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ حِصْنِي فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ عَذَابِي ، قَالَ فَلَمَّا مَرَّتِ اَلرَّاحِلَةُ نَادَانَا بِشُرُوطِهَا وَ أَنَا مِنْ شُرُوطِهَا .

یعنی : کلمه لا اله الا اللّه قلعه ی من است و هرکس وارد آن دژ و قلعه مستحکم شود از عذابم در امان است .

راوی ( إسحاق بن راهوَیه ) می گوید : چون شتر به راه افتاد ، آن حضرت با صدای بلند به ما فرمود :

 اما این امر ، شرط هایی دارد و من از شرط های آن هستم .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) ، ( اینجا ) ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره :

الف ) اغلب محدثان اهل سنت ، حدیث سلسله الذهب را بدون بخش پایانی آن یعنی عبارت « اَلا بشروطها و أنا مِنْ شروطها» نقل کرده اند ⁉️

لیکن برخی از محدثان و علمای مُنصفِ از برادران اهل سنت مانند :  (  قاضى بهجت اَفندى شافعى ،خواجه پارساى بخارى حنفى و قندوزی حنفی ) حدیث فوق الذکر را با جمله ی پایانی آن نقل نموده اند .

ب ) جالب است بدانید که اغلب علمای اهل سنت از قول احمد بن حنبل در ذیل حدیث مزبور آورده اند که : لو قرى‌ء هذا الاسناد على مجنون لبرء من جنونه‌ ( اگر این اسناد بر دیوانه ‏اى خوانده شود ، هر آینه عاقل مى ‏شود )

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) ، ( اینجا ) ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

- تقریر دوم از حدیث سلسلة الذّهب :

 يَقُولُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَلاَيَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ حِصْنِي فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ مِنْ عَذَابِي

یعنی : خداوند متعال می فرماید : ولایت علی ابن ابی طالب (ع) قلعه و دژ مستحکم من است ، بدرستیکه هر کس وارد آن شود قطعاً از عذاب من در امان خواهد بود .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره :

حدیث فوق را نیز برخی از علمای اهل سنت مانند حاکم حسکانی حنفی نیشابوری در شواهد التنزیل ( ج 1 ص 170) نقل کرده است .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا )  کلیک کنید . 👉

حصن : در لغت به معنای دِژ ، قلعه و جای محکم است؛ یعنی جایی که در اثرِ ارتفاع و مستحکم بودنش ، نمی‌توان به آن دست یافت.

کلمه : در قرآن به معانی مختلفی بکار رفته که یکی از موارد استعمال آن ، ( انسانِ برگزیده ) است .

بعنوان نمونه :

الف : در آیه ی ذیل به حضرت مسیح ، کلمةُ الله ، اطلاق شده :

إنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ وَكَلِمَتُهُ أَلْقَاهَا إِلَى مَرْيَمَ وَرُوحٌ مِنْهُ(171 النساء)

ب : در مواردی هم ، از ائمه ی اطهار (ع ) ، به کلمات ، کَلِمَةً التقوی ، كَلِمَةً بَاقِيَةً ، كَلِمَةُ اللَّه ، كَلِمَةً طَيِّبَةً  و... یاد شده که به آیات مربوطه ذیلاً اشاره می گردد :

(1)- وَجَعَلَ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا السُّفْلَى وَكَلِمَةُ اللَّهِ هِيَ الْعُلْيَا وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (٤٠ التوبة)

 در آیه ی فوق ، نمی گوید ( الله هِيَ الْعُلْيَا )  بلکه می فرماید : ( كَلِمَةُ اللَّهِ هِيَ الْعُلْيَا ) کلمه ی خدا ، یعنی انسان برگزیده ( که حضرت رسول(  ص ) و حضرات معصومین علیهم السلام از کامل ترین مصادیق آن هستند ) ، والا و برتر می باشند ، و این عزت را برای این انسان های وارسته به سه نام از اسماء حُسنای خود تعلیل فرموده : ( وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ) .

(2)- وَجَعَلَهَا كَلِمَةً بَاقِيَةً فِي عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (٢٨زخرف)

در این آیه نیز طبق روایات وارده ، منظور از كَلِمَةً بَاقِيَةً ، امیر المومنین (ع) ، زهرا (س ) و امامان معصوم ( ع ) می باشند  .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) ، ( اینجا ) ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

کلمةً باقیةً ، با ابجد کبیر می شود ( 213) که برابر است با عدد ابجدی ( زهرا ) سلام الله علیها ، بنابر این امامان معصوم (ع) که کلمه ی باقیه ای پس از ابراهیم هستند همگی از نسلِ زهرای مرضیه (س) می باشند .

(3)- فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوَى وَكَانُوا أَحَقَّ بِهَا (26 فتح)

کلمه ی تقوائیکه خداوند ، مومنین را به التزام و پیروی از آن امر نموده ، امیرالمومنین (ع ) و ولایت خاصه ایشان می باشد . کما اینکه در يکي از خطبه هاي پيامبر مي خوانيم نَحنُ کلِمَةُ التَّقوي و سَبيلَ الهُدي  .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا )  می باشد . 👉

(4)- فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (٣٧ بقره)

در آیه ی فوق نیز منظور از ( کلمات ) که آدم (ع) بوسیله ی آن توبه کرد ، پنج تن آل عبا (ع) می باشند ، که البته این فقط اعتقاد شیعه این نیست بلکه علمای بزرگ اهل سنت نیز به آن اذعان نموده اند ، بعنوان نمونه :

جلال الدّین سیوطی در تفسیر «الدّر المنثور – التفسیر بالمأثور، ج 1 ص147» در این باره آورده است که :

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

حضرت آدم خدا را بحقِّ محمد ، و علی ، و فاطمه ، و حسن ، و حسین خواند تا توبه او را بپذیر ، خداوند نیز ( به حرمت پنج تن آل عبا )  توبه حضرت آدم علیه السلام را پذیرفت.

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

کلمه  : بر اساسِ ابجدِ کبیر ، برابر است با عدد( 95 ) که اگر عدد 5 را با 9 جمع کنیم می شود (14 ) یعنی برابر با 14 معصوم (ع) .

(5)- أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ (٢٤ ابراهيم)
 

منظور از کلمه طیبه ، انبیاء ، بالاخص پیامبر (ص) ، امامان معصوم (ع)  می باشند و شیعیانِ امیرالمومنین (ع) نیز به نسبت به این شجره ی طیّبه ی ولایت به ( تنه ، ساقه ، برگ و میوه ی) آن تشبیه گردیده اند.

دیگران عمدتاً حدیث را اینگونه معنا کرده اند که :

 توحید که ( لا اله الا الله ) کنایه از آن است ، قلعه ی مُحکمِ خداست و شرطِ ورود و تَشَرُّف به این دژ و قلعه ی توحید نیز امامت و ولایت می باشد .

علیرغم اینکه تفسیر فوق صحیح است ، لیکن معنی دقیقتری نیز برای آن می توان در نظر گرفت و آن این است که :

منظور از لا اله الا الله ( توحید است ) ، ولی مقصود از ( کلمه ی لا اله الا الله ) که در حدیث سلسله الذهب بدان تصریح شده ، انسانِ توحیدی و مُوَحِّد ( یعنی امامِ معصوم ) می باشد که خودش ( قلعه ی توحید ) و ( حِصنِ حَصین ) و شرطِ تحققِ آن است ، نه شرط ورود به آن .

بنابر این منظور از ( کلمة لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ ) ، انسان توحیدی ( امام معصوم ) خاصه امیرالمومنین (ع) می باشد که ولایت او حصنِ حصین و موجبِ امان از عذاب الهی است . کما اینکه در تقریر دوم از حدیث حصن فرموده : ( وَلاَيَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ حِصْنِي ) و به این ترتیب می توان بین دو حدیث ( حصن ) با محوریتِ ولایتِ اهل بیت (ع) ، جمع سالم برقرار نمود . فلذا توحیدی که در اینجا مطرح است توحید ولایت است .

در تفسیر قمی ج 2 ص 154 امام رضا (ع) از قولِ امام باقر در تفسیر آیه  «فِطْرَتَ اَللّٰهِ اَلَّتِي فَطَرَ اَلنّٰاسَ عَلَيْهٰا» فرمودند :

فِي قَوْلِهِ «فِطْرَتَ اَللّٰهِ اَلَّتِي فَطَرَ اَلنّٰاسَ عَلَيْهٰا» قَالَ :

هُوَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اَللَّهِ عَلِيٌّ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَلِيُّ اَللَّهِ إِلَى هَاهُنَا اَلتَّوْحِيدُ .

یعنی : توحیدی که فطرت بر آن سرشته شده عبارت است از اعتقاد به سه اصل ( لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ ) ، ( مُحَمَّدٌ رَسُولُ اَللَّهِ ) ، ( عَلِيٌّ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَلِيُّ اَللَّهِ ) و  توحید تا اینجا است ( یعنی نبوت و ولایت نیز جزو توحید است ) .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا  ) کلیک کنید . 👉

تبصره :

مردم معمولاً بین توحید ، نبوت و امامت ، سه مرز قائل می شوند ، لیکن در حدیث فوق امام باقر (ع) بعد از ذکرِ ( توحید ، نبوت و امامت ) می فرمایند :

 👈 ( إِلَى هَاهُنَا اَلتَّوْحِيدُ ) یعنی نبوت و امامت و ولایت امام معصوم (ع) نیز جزو توحید است که می توان از آن به توحید در ولایت ، نام برد .

طبق آنچه توضیح داده شد ، بین دو حدیثِ سِلسِلَةُ الذَّهَب که اولی ، کلمه ی لا اله الا الله را قلعه ی محکم و حدیثِ دوم  ،که ولایتِ علی (ع) را بعنوان قلعه ی مُستحکمِ خدا معرفی می کرد ، بنحو شایسته ای جمع نمودیم ، بدین نحو که ولایتِ علی ، همانا قلعه ی مستحکمِ توحید و نیز موجبِ امانِ از عذابِ خدا می باشد .

     سوگند که درگاهِ علی ، حِصنِ حَصین است
     تا بوده همین بوده و تا هست همین است

نکته پایانی اینکه ، امامت و ولایت نه تنها شرطِ تحققِ قَلعه ی توحید بلکه شرطِ ظهورِ فیضِ هستی و تجلی اسماء و صفات خدا و تبلور آن در عوالمِ هستی است . بعبارت دیگر ظهورِ هستی و همچنین اظهارِ کمالاتِ آن ، مشروط به وجودِ امام است :

     (( بِیُمنِهِ رُزِقَ الوَری‌ وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الأرضُ و السَّماء ))

    یا صاحب الزمان (عج) :

     چون چشمِ تو دل می‌بَرَد از گوشه نشینان
     دنبالِ تو بودن گُنَه از جانبِ ما نیست

     روی تو مگر آینه ی لطفِ الهیست
     حقا که چنین است و در این روی و ریا نیست

     باز آی که بی روی تو ای شمعِ دل افروز
     در بزمِ حریفان اثرِ نور و صَفا  نیست

برگرفته از دروس شرح حدیث سلسله الذهب سید رضا نوعی ( حکیم )

🔴شبهه خاتم بخشی علی (ع) و تضادِ آن با حضورِ قلب در نماز ⁉️

مخالفین شیعه سعی دارند تا با القاءِ شُبهه درباره ی آیه ی ولایت ( 55 مائده ) ، بزرگترین دلیلِ قرآن بر امامتِ علی (ع) را انکار نمایند .😳

شبهه ای که ابتدا از طریق فخر رازی و سپس وهابیونِ معاصر مطرح می گردد عبارت است از ( پارادوکس و تضادِ خاتم بخشی علی (ع) در نماز ، با حضور قلبِ او  در عبادت ) ، البته اغلب به داستان بیرون کشیدن تیر از پای ایشان نیز استناد می کنند .

🔵 اکنون به شبهات مزبور براساس منابع معتبر اهل سنت پاسخی مستدل داده و قضاوت را به مخاطبینِ فهیم و منصف ارجاع می دهیم :

داستان جعلی کشیدن تیر از پای علی (ع) در حال نماز ، برای اولین بار در قرن هفتم توسط فخر رازی مطرح شده و متأسفانه به تَبَعِ او ، ابتدا در کتاب کشف الیقین علامه حلی ( متوفای 726 ق) و سپس در ( ارشاد القلوب ، انوار نعمانیه ، المناقب المرتضویه ، منهاج البراعة ) آمده ، اما بدلیل اینکه در هیچ کدام از منابع مزبور سندی برای آن ذکر نشده ، فلذا قابلِ استناد و احتجاج نیست .

در صحیح بُخاری و صحیح مُسلِم که از معتبرترین منابعِ اهل سنت می باشند ، روایت شده که ابو قتاده می گوید :

پیامبر (ص) را مشغول نماز خواندن دیدم ، در حالیکه اُمامه ( فرزند خردسال زینب ) بر دوش ایشان بود و هنگامیکه به سجده می رفت او را به زمین می گذاشت و وقتی می خواست برای قیام بلند شود ، دوباره او را بر روی شانه ی مبارکش می گذاشت .

📚(( صحیح بخاری حدیث 516 )) (( صحیح مسلم  حدیث 543))

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

حاکم نیشابوری نیز که از محدثان بزرگ اهل سنت است ، روایت کرده که پیامبر (ص) در حالِ نماز ، یک مرتبه حسن (ع) و بار دیگر حسین (ع) را بر شانه ی مبارکش می گذاشت . و در روایت دیگر نیز نقل کرده که سجده ی نمازِ ایشان ( در نماز جماعت ) طولانی تر از حد معمول شد ، لذا وقتی علتِ آن را از محضرش سئوال کردند ، پیامبر (ص) فرمودند : فرزندم حسین (ع) در حال سجده بر پشت من قرار گرفت و من برای اینکه حالِ خوشِ کودکانه اش را بهم نزنم ، سجده ام را طولانی کردم .

💥حاکم نیشابوری در ادامه به صحیح بودن هر دو حدیث ، تصریح کرده .

📚(( المستدرک علی الصحیحین ج 3 ص 181-183))
 

👈برای مشاهده سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

✅ کسانی که خاتم بخشی علی (ع) در رکوع نماز مستحبی را در تضاد با مقاماتِ عالیه ی بندگی و حضور قلب در نماز ، قلمداد می کنند ، احادیثِ صحیحِ فوق که از معتبرترین منابع حدیثِ آنها در خصوصِ پیامبر (ص) نقل شد را چگونه توجیه خواهند کرد❓

آیا درباره ی رسول اکرم (ص) نیز می توانند ( معاذ الله ) بگویند که در نمازهایش حضور قلب نداشته ⁉️😳

در صحیح مُسلم که از معتبرترین منابع اهل سنت است روایت شده که پیامبر (ص) در نماز جماعت ، خطاب به مأمومین فرمودند :

أَيُّهَا النَّاسُ ، إِنِّي إِمَامُكُمْ ، فَلَا تَسْبِقُونِي بِالرُّكُوعِ وَلَا بِالسُّجُودِ ، وَلَا بِالْقِيَامِ وَلَا بِالِانْصِرَافِ ، فَإِنِّي أَرَاكُمْ أَمَامِي وَمِنْ خَلْفِي ثُمَّ قَالَ : وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ ، لَوْ رَأَيْتُمْ مَا رَأَيْتُ لَضَحِكْتُمْ قَلِيلًا وَلَبَكَيْتُمْ كَثِيرًا

💥 یعنی : ای مردم ، در رکوع و سجده بر من پیشی نگیرید ، زیرا من شما را نه تنها از جلو ، بلکه از پشتِ سَر نیز می بینم 😳

📚(( ترجمه صحیح مسلم ج 1 ص 430 ))

👈برای مشاهده سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

✔️ این سخن پیامبر (ص) ، کنایه از چشمِ ملکوتی و سعه ی وجودی ایشان است که نماز ، مانع از احاطه ی ولائی حضرتش به مُلک و ملکوت و توجه به حالِ مأمومین ، نخواهد شد و همین مقام نیز برای علی (ع) به حکم اتحاد ولائی و نوری با رسول اکرم (ص) ، ثابت است💞 .

👈 اما این معارفِ عالیه را چه داند آنکه اُشتُر می چراند .

✔️از طریق شیعه نیز روایت شده که امیرالمومنین (ع) ،خطاب به یکی از اصحابِ خود بنام ( رُمَیله ) فرمودند :

    ( يَا رُمَيْلَةُ لَيْسَ يَغِيبُ عَنَّا مُؤْمِنٌ وَ لَا مُؤْمِنَةٌ فِي مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا إِلَّا وَ هُوَ مَعَنَا وَ نَحْنُ مَعَهُ كَذَا )

👈یعنی : هيچ مؤمنى در شرق و غربِ عالم از نظرِ ما پنهان نيست .👉

📚(( بحار الانوارج26 ص 140 و ارشاد القلوب ج 2 ص 282))

آلوسی که از مفسران مشهور اهل سنت است شعر زیبائی را از قول ابن جوزی در مورد عدمِ تزاحمِ خاتم بخشی علی (ع) با حضور قلبِ ایشان در نماز ، نقل کرده که ترجمه ی آن بشرح ذیل می باشد :

نوشيد و به دیگران نیز می نوشاند ، و این مَستی ، هرگز او را از توجّه به ساقی و از مردم ، غافل نمي سازد . زیرا مَستیِ او در اختيارِ اوست ، تا جايي كه توانسته همانند انسان هاي هوشيار عمل كند ؛ پس او در تجمیعِ حالاتِ مختلف با یکدیگر و جمعِ صفاتِ أضداد ، يگانه و مُنحصر به فرد است .

📚(( تفسیر روح المعانی ج 6 ص 169))

👈برای مشاهده سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉           

🛑سخن آخر آنکه سیوطی در ( حامع الاحادیث ج 28 ص 120 حدیث 30798) و ابن ابی شیبه در ( مصنف ج 2 ص 144 حدیث 7478) و نیز کنز العمال حدیث ( 22627) روایت نموده اند که :

            «كَانَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ يَقْتُلُ الْقَمْلَةَ فِي الصَّلَاةِ حَتَّى يَظْهَرَ دَمُهَا عَلَى يَدِهِ»

یعنی : عمر بن خطاب در نماز طوری شپش های بدنش را می کُشت که دستش آغشته به خونِ شپش ها می شد . 😳🤨

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

✔️ اکنون سئوال جدی ما از وهابیون و دشمنانِ امیرالمومنین (ع) این است :

شما که بدنبالِ شبهه افکنی درباره آیه ولایت و  تشکیک در خاتم بخشی علی (ع)  به بهانه واهی تضادِ آن با حضورِ قلب در نماز می باشید ، حضورُ قلبِ جنابِ عُمَر را  چگونه با روایاتِ فوق که در منابعِ معتبر خودتان آمده ، می توانید توجیه نمائید  ! ؟

👈چگونه کُشتن شپش در نماز با آیه ( الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ ) قابل جمع می باشد ؟

      حق روز ازل كُلِّ نِعَم را به علی داد
     بینِ حكما ، حُكمِ حِكم را به علی داد

     معنای یدالله همین است و جز این نیست
     كاتب كه خدا بود ، قلم را به علی داد

     می‌خواست به تصویر كشد قدرت خود را
     در معركه شمشیرِ دو دَم را به علی داد

     یارانِ ولایت ، به خدا اهلِ بهشتند
     گو حیدری‌ام ، یار دلم را به علی داد

برگرفته از دروس امام شناسی سید رضا نوعی (حکیم )

آیا می دانستید که ابن ملجم از اصحاب پبامبر (ص) بود

شمس الدین ذهبی که از علمای بزرگ اهل سنت است در کتاب تجرید اسماء الصحابه ( ج 1 ص 356) ردیف 3782 از لیست اسامی صحابه را به ابن ملجم لعنة الله علیه اختصاص داده و نامبرده را بعنوان یکی از صحابه لحاظ نموده است .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره : سایر علمای مشهور اهل سنت نیز ابن ملجم را بعنوان یکی از اصحاب پیامبر ( ص) می دانند ، بعنوان نمونه :

(1) - ابن حجر عسقلانی در کتاب الاصابه فی تمییز الصحابه (ج۸،ص 158 ) ردیف  6412 از لیست اسامی صحابه را به ابن ملجم اختصاص داده و تصریح نموده ( ذکره الذّهبیّ فی التجرید لکونه على الشرط ولیس بأهل أن یذکر مع هؤلاء) یعنی : همانطوریکه ذهبی گفته ، ابن ملجم شرایط صحابی بودن را دارد لیکن به مصلحت نیست نام او همراه با سایر صحابه ذکر شود .

(2) - ابن المُلَقّن شافعی نیز در کتاب التوضیح لشرح الجامع الصحیح ( ج۲۰،ص 304 ) ابن ملجم را یکی از صحابه دانسته و می گوید :  قَتَلُهُ عبد الرحمن بن ملجم الفاتک، وإن ذکر فی الصحابه. ) ابن ملجم یکی از صحابه می باشد که اقدام به شهادت رساندن علی (ع) نموده است .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

یکی از عقاید اهل سنت ، اعتقاد به قاعده ( عدالت تمامی صحابه ) می باشد که طبق مفاد آن همه کسانی که اسم صحابی به آنها اطلاق می شود حتی ولید که به تصریح قرآن (  إِنْ جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا ) مصداق فاسق می باشد و یا ابن ملجم مرادی که طبق روایات صحیح در منابع اهل سنت ، پیامبر (ص) او را ( اشقی الآخرین ) نامیده اند نیز مشمول این قاعده بوده و اهل بهشت خواهند بود 😳

الف ) ابن حجر عسقلانی در کتاب الاصابه فی تمییز الصحابه می گوید : ( اتَّفَقَ اهل السنّة علی أن لجمیع عدول و قال ابو محمد بن حزم : الصّحابةُ کلّهُم من اهل الجنّة قطعاً ) یعنی : اجماع اهل سنت بر این است که تمامی اصحاب بلا استثناء عادل می باشند و ابن حزم نیز تصریح نموده است که تمامی صحابه قطعاً اهل بهشت می باشند .

ب ) مولانا محمد طاهر مسعود در کتاب عقاید اهل سنت و جماعت ( ص 204) می گوید :
تمام صحابه عادل، مومن کامل و بهشتی هستند ، تمامی صحابه بر حق بوده و معیار حق می باشند . کسی حق انتقاد از آنها را ندارد .

ج ) ابن عثیمین که از علمای بزرگ اهل سنت می باشد در کتاب شرح العقیدة الواسطیة ( ج 2 ، ص 292 ) علیرغم اعتراف به فساد برخی از صحابه ، ارتکاب کبائر را نیز مانع از بهشتی بودن آنها نداسته و این چنین می گوید :

( لا شک انه حصل من بعضم سرقة و شرب خمر و قذف و زنی باحصان و زنی بغیر احصان لکن کل هذه الاشیاء تکون مغموره فی جنب فضائل القوم و محاسنهم )

یعنی : بی تردید برخی از صحابه مرتکب کبائری مانند سرقت ، شُرب خمر ، تهمت به زنان پاکدامن ، زنای محصنه و غیر محصنه شده اند ، لیکن همه این گناهان کبیره در مقابل بزرگی فضائل و محاسن آنها به حساب نمی آید . ⁉️😳

👈 برای مشاهده ( سند 1 ) ، ( سند 2  ) ، ( سند 3  ) و نیز ( سند 4  ) کلیک کنید . 👉

تبصره : اهل سنت کسانی که حتی یک لحظه پیامبر (ص) را دیده باشند صحابی تلقّی کرده و مشمول امتیازات فوق و قاعده عدالت صحابه می دانند ، بعنوان نمونه :

ابن اثیر جزری در کتاب اسدالغابه ( ج 1 ص 119 ) از می گوید : ( احمد بن حنبل می گوید : هر کس یک ماه ، یا یک روز و حتی یک ساعت پیامبر (ص) را دیده باشد ، صحابی محسوب می گردد ) همچنین بخاری نیز گفته ( هر کدام از مسلمانان که پیامبر صل الله علیه و آله را فقط دیده باشد صحابی می باشد ) .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

قاعده عدالت تمام صحابه از نظر شیعه ، مغایر با آموزه های قرآن و سنت و در تضاد با حکم عقل و فطرت بوده و با عدالت خداوند تعارض دارد . صحابه مادامی که از دستورات خداوند و پیامبر (ص) و طریق حق عدول نکرده باشند مورد احترام و تجلیل شیعه می باشند مانند : عمار ، سلمان ، ابوذر و غیره ، اما هیچگاه امثال ولید که به حکم صریح قرآن ، مصداق بارز ( فاسق ) است و یا امثال معاویه که در مقابل امیرالمومنین (ع) دست به شمشیر برده و برادر جناب عایشه ( محمد بن ابی بکر) و نیز صحابه جلیل القدر ( حُجر بن عدی ) را به قتل رساند ، مورد احترام نخواهد بود . اجتهاد در مقابل نص نیز باطل می باشد .

اهل سنت در مواجهه با صحابه دچار پارادوکس و تناقض رفتاری شده اند ، زیرا از یک طرف خود را ملزم به قاعده عدالت صحابه می دانند و ازسویی دیگر با احادیث صحیحی در منابع خود مواجه هستند که در مذمت صحابه وارد شده ، از جمله حدیث ذیل که درباره ابن ملجم لعنة الله علیه می باشد :

طبرانی که از علمای برجسته و محدثین سرشناس اهل سنت است در کتاب ( المعجم الکبیر ج 8 حدیث 7311 ) روایت کرده :

رسول اکرم (ص) روزی به علی (ع ) فرمود :

آیا می دانی شقی ترینِ اُمَّت های اوّلین چه کسی می باشد ⁉️

علی (ع) عرض کرد ، آن مردی که ناقه ی حضرت صالح را پی کرد 🐪🔪

پیامبر (ص ) فرمودند : راست گفتی ، اما می دانی که شقی ترینِ اُمَّت های آخرین چه کسی است ⁉️

امیرالمومنین پاسخ داد شما بفرمائید :

پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند :

آن فرد شقی ، همان کسی است که به تو در اینجا ضربه ای مُهلک خواهد زد و پیامبر (ص) با دستِ مبارک خود اشاره به فرق نازنین علی (ع) نمود .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره : ابن حجر هیتمی در کتاب الصواعق المحرقه ( ج 2 ص 326 ) روایت فوق را صحیح و رجال آن را ثقه و مورد اطمینان می داند .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

این درحالی است که یکی از علمای بزرگ اهل سنت بنام  ابن حزم اندلسی در کتاب المحلّی ( ج 10 ص 484 ) در تجلیل از ابن ملجم می گوید :

ولَا خِلَافَ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْ الْأُمَّةِ فِی أَنَّ عَبْدَ الرَّحْمَنِ بْنَ مُلْجَمٍ لَمْ یَقْتُلْ عَلِیًّا - رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ - إلَّا مُتَأَوِّلًا مُجْتَهِدًا مُقَدِّرًا أَنَّهُ عَلَى صَوَابٍ. وَفِی ذَلِکَ یَقُولُ عِمْرَانُ بْنُ حِطَّانَ شَاعِرُ الصِّفْرِیَّةِ:

یَا ضَرْبَةً مِنْ تَقِیٍّ مَا أَرَادَ بِهَا ... إلَّا لِیَبْلُغَ مِنْ ذِی الْعَرْشِ رِضْوَانًا

إنِّی لَأَذْکُرُهُ حِینًا فَأَحْسَبُهُ ... أَوْفَى الْبَرِّیَّةِ عِنْدَ اللَّهِ مِیزَانًا

اجماع همه ی علمای ما بر این است که ابن ملجم برای به شهادت رساندن علی (ع) اجتهاد کرده و خودش را برحق می دانست ، و عمران بن حطان چه خوب در ستایش از ابن ملجم سروده :

 آن مرد نیکوکار ( ابن ملجم ) در ضربتِ جانانه ای که به علی (ع) زد ، جز رسیدن به رضای خدا هدفِ دیگری نداشت و به درستی که ترازوی اعمال نیکِ ابن ملجم نزدِ خدا از همه ی مردم سنگین تر است  .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره :

1- ابن حزم استاد محی الدین عربی در مسائل کلامی و فقهی است و محمد حسن وکیلی در کتاب ( محی الدین عربی شیعه خالص ) ( ص 135) تصریح نموده که ابن عربی به شدت تحت تأثیر وی بوده است .

2-  بدیهی است انحرافات ابن عربی و عناد او با شیعه ، محصول نظام فکری اشخاصی مانند ابن حزم می باشد و از اینجاست که علامه سید جلال الدین آشتیانی (ره) از محی الدین عربی به  خصمِ الدّ شیعه تعبیر نموده است .

3- از این جماعت بیش از این هم انتظار نمی رود ، آنان سی سال قبل از جنایتِ ابن ملجم علیه اللعنه ، با رقم زدن صحنه ای فاجعه آمیز که منجر به شهادت زهرای مرضیه (س) شد ، ضربه کاری خود را به علی (ع) وارد نمودند .

      سی سالِ پیش ، جانِ علی (ع) را گرفته اند
     خنجر که مَردِ  کُشتنِ مولا نمی شود

     حالِ تو را فقط حسنت درک می کند
     دردی حریف ماتمِ زهرا  نمی شود

     دیگر طبیب ، زحمتِ بیخود نکش ، برو
     دردِ علی که بهتر از اینها نمی شود

     قبری در آسمان بکنید ای فرشته ها
     ماهِ شکسته روی زمین جا نمی شود

برگرفته از درس گفتار علم کلام تطبیقی سید رضا نوعی ( حکیم )
 

آیا عمر از علی (ع) عاقل تر بود
ابن سینا در کتاب ( شفا ) ، عُمَر را عاقل تر و سیاستمدارتر از علی (ع) دانسته و می نویسد :

« برای تصدّی خلافت ، عُمَر بن خَطّاب که عاقل تر از ( علی علیه السلام ) است شایسته تر می باشد و ( علی علیه السلام ) که اعلم است می بایست از ( عُمَر ) پیروی کرده و او را در مسائل علمی کمک نماید ، کما اینکه عملاً نیز رابطه ی علی (ع) با عُمَر ، اینچنین بود  »

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن ابی الحدید ، علیرغم اینکه سنی مذهب ( از نظر فقهی شافعی و از لحاظ فکری معتزلی ) می باشد ، جسارت و گستاخی ابن سینا را برنتابیده و می گوید :

گروهی که فضیلتِ  علی(ع)  را نشناخته اند ، می پندارند که عُمَر ، سَ یّاس و سیاستمدارتر از علی(ع) بوده است ، کما اینکه اب وعلی سینا در کتاب شفا ، به آن تصریح کرده و دشمنانِ علی(ع) نیز قبلاً می پنداشتند که معاویه ، سیاستمدارتر از علی(ع) بوده ، اما من در مباحث قبلی خود ، حُسنِ سیاستِ امیر المومنین(ع) و درستی برنامه ریزی و تدبیر او را اثبات نمو ده ام .

ایشان در ادامه می نویسد :

برای سیاستمدار ، هدف توجیه کننده ی وسیله است  ، هر چند آن وسیله ، غیر مشروع باشد . ولی علی (ع) فقط پیرو قرآن ، سنّت و خطّ مَشی پیامبر (ص) بود و هرگز برای رسیدن به پیروزی ، از طریق حق و شریعت عدول نمی کرد . اما عُمَر ، هم خودرأی و اهلِ استحسان بود و هم بسیار خشن و عجول .
 
👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

امیرالمؤمنین (ع) نیز در نهج البلاغه ، سخنِ ابن سینا را که در آن زمان از زبانِ دشمنان ایشان شنیده می شد ، اینگونه نقد و رَدّ فرموده است :

     «و الله ما معاویه بادهی منیّ و لكنّه یغدر وَ یفجرو لولا كراهیه الغدر لكنت من ادهی الناس...»

به خدا سوگند معاویه عاقل تر و سیاست مدارتر از من نیست لیکن او ، بسیار فریب کار و اهلِ فِسق و فُجور است و اگر فریب کاری و نیرنگ بازی ناخوشایند نبود ، در آن صورت من سیاست مدارترینِ مردم بودم  .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

علامه حسن زاده آملی ، سخنِ ابن سینا و تقسیم بندی ( اعقل و اعلم ) توسط او را اینگونه مورد نقد قرار داده :

مقام قُطب ، همان مرتبه ی امامت و مقام خلافت است که نه تعدد در آن راه دارد و نه انقسام به ظاهر و باطن و نه شقوقِ اعلم و اعقل و غیرها و انقسامِ خلافت به ظاهر و باطن ، حقِّ سکوتی است که اوهام موهون را بدین تقسیم بندی اِقناع و اِرضاء می‌نماید .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ارادتمندانِ ابن سینا با مطرح نمودن احتمالِ تقیّه ، سعی در توجیه سخن اهانت آمیز او دارند ، لیکن احتمال تقیّه به دلایل ذیل کاملاً مردود است :

 الف : ابن سینا در زمان آل بویه می زیسته که دورانِ رواج شیعه بوده و در آثار بزرگانی مانند : ( شیخ مفید ، کلینی ، صدوق ، شیخ طوسی ، سید مرتضی ) که معاصر او بوده اند ، نشانه ای از تقیّه دیده نمی شود .

ب : اقتضای تقیّه آن است که ابن سینا مسئله ی خلافت را صرفاً مطابق مرام اهل سنت تبیین نماید ، اما برای اینکار هیچگونه اجبار و یا ضرورتی مبنی بر مقایسه ی اهانت آمیز مذکور و طرح مسئله ی اعقل و اعلم نبود . از طرفی در مقایسه ی مزبور ، پارادوکسی مضحک نیز نهفته است که بر اهلش پوشیده نیست .

ج : عده ای دیگر از طرفداران ابن سینا ، به سخن او در رساله ی معراجیه که گفته : ( نسبتِ علی (ع) با سایر مخلوقات ، نسبتِ معقول به محسوس است ) برای تبرئه ی وی استناد می کنند ، اما اینان از نکته ی بسیار مهم و حائز اهمیّتی غفلت ورزیده اند و آن اینست که مقایسه ی امیرالمؤمنین (ع) و اهل بیت (ع) با دیگران ، مطلقاً و فی نفسه ، خطای محض می باشد ، کما اینکه علی (ع) در نهج البلاغه به آن تصریح فرموده است :

     ( لَا يُقَاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه وآله) مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَحَدٌ )

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

د : جالب است که این موضوع را فرزند عُمَر و نیز احمد بن حنبل فهمیده اند ، اما ابن سینا از درک آن عاجز مانده است .

توضیح اینکه :

فرزند احمد بن حنبل می گوید از پدرم در مورد حدیثِ سَفینه پرسیدم و گفتم : به نظر تو چه کسی افضل از همه بود ؟ پدرم گفت : ابوبکر از همه افضل بود . بعد از او ، عمر و بعد از او عثمان ، پرسیدم : پس علی (ع) چه شد

👈گفت : پسرم ، علی بن ابیطالب (ع) ، از اهل بیت (ع) بود و هیچ کس با اهل بیت (ع) مقایسه نمی شود .

مشابه روایت فوق از عبدالله بن عمر ( فرزند عمر ) نیز نقل شده است .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

       بر حُسنِ دلبرِ ما ، هر کس که شک نماید

       بر عقلِ او بخندد ، از مرغ تا به ماهی
📖برگرفته از شرح و نقد اللهیات شفا ، سید رضا نوعی (حکیم )