پیام شیعه | Shia

امام سجاد (ع) هرگز با یزید ( علیه العنه ) بیعت نکرد .

مخالفینِ شیعه با استناد به حدیث 313 ( کتاب روضه کافی کلینی ) ، ادّعا می کنند که امام سجاد (ع) با یزید بیعت کرده و با تقطیعِ کلامِ علامه مجلسی (ره) ، مدّعی هستند که ایشان سند این حدیث را تأیید فرموده است .

حال آنکه صحیح بودن سند روایت ، هرگز به معنای صحیح بودن متنِ آن روایت نمی باشد . کما اینکه علامه مجلسی (ره) در ( مرآة العقول ، ص 178) به متن حدیث ، اشکال جدّی وارد کرده و فرموده : همه ی مورخین اتفاق نظر دارند که یزید علیه العنه در طولِ خلافتش ، هرگز از شام خارج نگردید .

( در نتیجه هیچگاه چنین ملاقاتی بین او و امام سجاد (ع) در مدینه ، واقع نگردیده است ) .

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اکنون به بررسی حدیثِ فوق و پاسخ تفصیلی به شبهه ی مذکور می پردازیم :

دانشمند ارجمند و محدّث معاصر ، ( جنابِ شیخ علی آلِ محسن ) در کتاب ( لله و للحقیقه ، ج 1 ص 171-173) در مورد سند حدیث مزبور می فرماید :

👈سند این روایت ضعیف است زیرا از جمله ی راویان آن ابو ایوب الخراز (ابراهیم بن زیاد ) است که مجهول بوده و در کتب رجال ، توثیق نشده ، فلذا قابل اعتماد نیست .

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

محدّثِ و محقّقِ معاصر ( علی اکبر غفاری ) در ذیل حدیث مورد بحث ، این احتمال که داستان ، مربوط به مُسلم بن عُقبه بوده که مورخین اشتباهاً به یزید نسبت داده اند ، را صحیح نمی داند . زیرا در متن حدیث ، شخصی که قریشی است ، مخاطبِ خود را نیز قریشی می داند ، حال آنکه مُسلم بن عُقبه قریشی نمی باشد .

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

احادیثی که در منابع اهل سنت آمده ، با حدیثِ روضه ی کافی ، مغایرت دارد . بعنوان نمونه :

الف :  مسعودی نیز که از علمای بزرگ اهل سنت است در ( مروج الذّهب ج 3 ص 63- 64) تصریح کرده :

( بایع الناس علی أنهم عبیدٌ لیزید ، غیر علی بن الحسین السجاد (ع) و علی بن عبدالله بن العباس )

👈یعنی : در واقعه ی حرّه ، بجز امام سجاد (ع) و نوه ی ابن عباس ، از همه ی مردم بعنوان برده ی یزید ، به زورِ شمشیر ، بیعت گرفته شد .👉

ب : در تاریخ طبری ( ج 5 ص 484-485)که از منابع معتبر اهل سنت است ، روایت شده که یزید علیه العنه بخاطر عدم دخالت امام سجاد (ع) در قیام حرّه ، به مُسلِم بن عُقبه دستور احترام و تکریم نسبت به ایشان را از قبل داده بود ، در حالیکه امام سجاد (ع) از این توصیه ی یزید ، کاملاً بی خبر بود .

👈برای مشاهده ی ( سند 1 )  و ( سند 2  ) کلیک کنید . 👉

اشکال دیگری که به متن حدیث وارد است این است که : مردی قریشی با شجاعت هرچه تمامتر از بیعت نمودن با یزید ، امتناع می ورزد و به یزید که دستور قتلش را صادر نموده می گوید : جانِ من که از امام حسین (ع) عزیزتر نیست .

👈اما امام سجاد (ع) ( معاذ الله ) از بیم آنکه مبادا به سرنوشت مردِ قُریشی دچار شود ، به یزید می گوید : من با تو بعنوان برده ، بیعت می کنم ، اگر خواستی مرا نگه دار و اگر خواستی مرا بفروش .

( پناه بر خدا از این نسبتِ ناروا به امام معصوم )

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2  ) کلیک کنید . 👉

 چگونه ممکن است  امام سجاد (ع) با یزید علیه العنه بیعت نماید ، آنهم نه بیعتی  عادی که از امام حسین (ع) می خواست ، بلکه هزاران مرتبه ننگین تر از آن ، یعنی : بیعتِ بندگی و بردگی برای یزید و حال آنکه ایشان با دو اصلِ اصیلِ نهضتِ عاشورا ، یعنی : (هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة ) و ( مِثْلِي لاَ يُبَايِعُ لِمِثْلِهِ ) ، کاملاً آشنا می باشد .

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2 ) کلیک کنید . 👉

غالباً روایات مربوط به بیعت ائمه ی اطهار (ع) را که نوعاً یا از لحاظ سند و یا از نظرِ متن با اشکال مواجه است متأسفانه با ساده ترین گزینه ، یعنی تقیّه ، توجیه می کنند . اما علیرغم اینکه بیعت نمودن در حالِ تقیّه ، مذموم نبوده و تأییدی برای بیعت گیرنده نیز محسوب نمی گردد . ولی هیچکدام از حضراتِ معصومین (ع) به آن تمکین نه فرموده اند ، ولو اینکه 25 سال خانه نشین شده و یا سالیان متمادی در زندان بسر برده و یا آنکه ناگزیر شوند عاشورائی را رقم زنند .

👈 البته ائمه ی اطهار(ع) ( بجز اصل امامت و ولایت که آنرا حق مُسَلَّمِ خویش می دانستند ) در امور جزئی دیگر  تقیّه داشته اند ، ولی برای شیعیان خود تقیّه را در همه ی موارد بعنوان یک تاکتیک ، توصیه فرموده اند .
 علت اصلی قیام عاشورا ، نامه ی یزید به ولید بود که اگر حسین (ع) بیعت نکرد ، سرش را برای او بفرستد ، چنانچه بانیانِ سقیفه نیز برای گرفتنِ بیعت از علی (ع) ، بر چنین شرطی اصرار می ورزیدند ، در آن صورت تاریخ شاهد عاشورائی زود هنگام می گردید . ( و قس علی هذا )

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉
برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

اغلبِ فقهای شیعه ( مانند : آیت الله خوانساری ، محدث بحرانی و نراقی ) روزه ی عاشورا را حرام و برخی دیگر آنرا مکروه می دانند . اما مخالفینِ شیعه و نیز عرفا و متصوفه ، روزه ی عاشورا را مستحب می دانند.

ابن عربی ( مؤسسِ عرفانِ نظری ) ، می گوید :

 روزه‌‌‌‌ی عاشوراء ، کفاره‌‌‌‌ی گناهان سال گذشته است و برای طی نمودنِ مراحلِ سُلوک ، با روزه گرفتن در تمامِ سال ،برابری می کند . کسی که بخواهد به مقامِ فنای در احدیّتِ ذات ، نائل شود ، می بایست در روز عاشورا ، روزه بگیرد تا از برکاتِ آن به بالاترین مرتبه ی تقرّب و جمعِ بینِ قُربِ فرائض و نوافل دست یابد . براستی چنین فردی از دو شهود و دو تَجلّی برخوردار می گردد .

📚 (( فتوحات مَکیّه ، ج 2 ، ص 375 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن عربی ، روایتی را از کتاب صحیحِ مُسلِم ،در ثواب روزه ی عاشورا ، نقل کرده . در صورتیکه در کتاب مذکور ( صحیحِ مُسلِم ) احادیث زیادی از رسول اکرم (ص) نقل شده که با وجوبِ روزه ی ماه مبارک رمضان ، روزه ی عاشورا ، منسوخ گردیده است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

امام محمد غزّالی نیز که از شخصیت های برجسته ی عرفان و تصوف می باشد . در مورد فضیلت روزه ی عاشورا می گوید :

 بدان كه استحبابِ روزه در ايامی که با فضیلت است ، تأکید گردیده و از جمله ی با فضیلت ترین آنها ، روزه ی دهه ی اول ماه محرم و خصوصاً روز عاشورا می باشد .

📚 (( احیاء العلوم غزالی ، باب صوم ، ج 1 ص  280)) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

محمد ناصرِ آلبانی که از بزرگترین محدثان و فقهای اهل سنت می باشد . احادیث مرتبط با روزه ی عاشورا و شادی و سرور در آن را جعلی دانسته و می گوید :

دشمنانِ حسین رضی الله عنه کسانی هستند که احادیثی در فضیلت روزه ی عاشورا و سرمه کشیدن و اطعام در این روز را جعل نمودند و هدف آنها از این کار ، مقابله با شیعیان بود ، زیرا شیعه ، عاشورا را بخاطر شهادتِ حسین رضی الله عنه ، روز حُزن و اندوه می داند .

آلبانی در ادامه می نویسد : مجد الدین لغوی ( که از علمای بزرگ اهل سنت است ) تصریح کرده :

👈آن چه كه در فضيلت روزه‏ ی عاشورا و نماز، انفاق، خضاب كردن، روغن زدن و سرمه كشيدن در آن روز بيان شده ، همگی از بدعت‏ هاى قاتلين حسين‏ رضى اللَّه عنه‏ می باشد و از نظر من ، حتی سُرمه كشيدن در روز عاشورا نشانه‏ ی دشمنى با اهل بيت‏(ع) بوده‏ و ترك آن واجب است .

📚 (( کتاب تمامُ المِنَّة فی التعلیق علی فقه السُّنَّة ، ص 412 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

عبد الرؤف مَناوی در  ( کتاب فیض القدیر ج 6 ص 236 )  و ابن مُلَقِّن شافعی در ( کتاب التوضیح لشرح الجامع الصحیح ج 13 ص 542 ) نیز احادیث مربوط به روزه ی گرفتن در عاشورا را از ج علیات بنی امیه می دانند .

(( اَللَّهُمَّ اِنَّ هذا یَوْمٌ تَبَرَّكَتْ بِهِ بَنُو اُمَیَّةَ وَ ابْنُ آكِلَةِ الْاَكْبادِ اللَّعینُ ابْنُ اللَّعینِ عَلى لِسانِكَ وَ لِسانِ نَبِیِّكَ صَلَى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ  وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ اَللَّهُمَّ فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْكَ وَ الْعَذابَ الْاَلیم ))

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی ( حکیم )

مولوی در دفتر ششم مثنوی از زبان یک شاعرِ مسافر ، عزاداری شیعیانِ شهرِ حَلَب را تمسخر کرده و می گوید : واقعه ی عاشورا کُهنه شده و شما چقدر دیر از آن باخبر شده اید ، اکنون بجای اینکه به سر و سینه ی خود بزنید ، بروید و بر دل و دینِ خود ، نوحه و عزاداری کنید . رهایی شهیدان کربلا از زندانِ طبیعت ، موجبِ شادی و سُرور است نه اندوه و ماتم .

👈برای مشاهده ی ( سند 1  /  سند 2  /  سند 3  ) کلیک کنید . 👉

علامه محمد تقی جعفری در جلد 13 شرح مثنوی خود ، نظر مولوی را مورد نقد قرار داده و می فرماید :

مولوی ، دو موضوعِ فرد و اجتماع را ، در اين داستان به هم مخلوط نموده و به نتيجه نادرستی رسيده است . و نتیجه ی اینکه می گوید ، مردانِ الهی با کُشته شدن ، به ديدار خدا نائل می شوند ، پس جای شادی است ، نه جای گريه ، اين است که لابُد قاتلینِ مردانِ الهی ، خدمتِ بزرگی به آنان انجام می‌دهند ، زیرا قفسِ آنان را شکسته و مرغِ روحشان را به عالمِ ملکوت به پرواز در می‌آورند .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

آخرین فرازِ سخن علامه جعفری ، اشاره به نگاه جبرگرایانه ی مولوی دارد ، زیرا وی  ، ابنِ مُلجم را نیز تبرعه نموده و از قول علی (ع) به او می گوید : من تو را شفاعت خواهم کرد ، زیرا تو آلتِ حق هستی و  از بابِ ( اَلْمأمُورُ مَعذور ) ، هیچ گناه و سرزنشی نخواهی داشت .

هیچ بُغضی نیست در جانم ز تو          
زانک این را من نمی دانم ز تو

آلتِ حقی تو ، فاعل ، دستِ حق          
چون زنم بر آلتِ حق ، طَعن و دَق

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مولوی در جای دیگر نیز ، رفتنِ به کربلا را اقدامی کورانه و گستاخانه می داند که نتیجه ی آن به دامِ بلا گرفتار شدن بود :

هین مدو گستاخ در دشتِ بلا
هین مران کورانه اندر کربلا

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مریدانِ مولوی نیز تحت تأثیر انحرافاتِ او ، عاشورا را روز جشن و سرور می دانند نه عزا و ماتم . بعنوان نمونه : مرحوم علامه حسینی طهرانی در کتاب روح مجرد می گوید : آقای سید هاشم حدّاد ( که از مشایخ عرفان است ) در ایام عاشورا ، سراسر غرقِ ابتهاج و مسرت بود و می فرمود : چقدر مردم غافلند که برای اين شهيدِ جانباخته غصه می‌خورند و ماتم و اندوه بپا می دارند ، (عاشورا ) تحقيقاً روزِ شادی و مَسرّتِ اهل بيت (ع) است .

سپس علامه طهرانی در توجیه سخنانِ آقای سید هاشم حدّاد می گوید : آنچه را که مرحوم حدّاد فرموده‌اند، حالات شخصی خود ایشان در آن أوان بوده ‌است که از عوالم کثرات عبور نموده و به فنای مطلق فی الله رسیده بود . سایر افرادِ مردم كه در عالمِ كثرات گرفتارند و از حجابِ نَفْس ،بیرون نيامده‌اند، حتماً بايد گريه و عزادارى و سينه زنى و نوحه خوانى كنند تا بدين طريق بتوانند راه را طىّ كنند و بدان مقصد عالى نائل آيند.

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

توجیه مِن عندی علامه طهرانی بسیار عجیب بوده و گویا وی به تالی فاسد آن توجه نداشته ، زیرا ایشان قائل است تنها کسانی مانند آقای حداد که به ادعای وی به مقام فنای مطلق رسیده اند ، مُجاز هستند در روز عاشورا به شادی و سرور به پردازند ، اما سایر مردم در مقابل آقای حداد و امثال ایشان ، بعنوان عوام الناس تلقی می گردند که برای رسیدن به درجات آقای حداد و رهایی از گرفتاری عالم کثرات و حجاب نفس باید در عاشورا گریه و عزاداری نمایند .

با توجیه فوق ، گریه های پیامبر (ص) امیرالمومنین (ع) ، امام سجاد (ع) ، زینب کبری ( س ) و امام زمان (عج ) را برای امام حسین علیه السلام ، چگونه می توان توجیه کرد ؟ آیا مطابق استدلال علامه طهرانی ، این حضرات بخاطر رهایی خود از حجاب نفس و رسیدن به مقام امثال آقای حداد ( فنای مطلق فی الله ) برای امام حسین (ع) می گریستند ؟( معاذالله )  
مهدی طیب در کتاب مصباح الهُدی نوشته ، حاج هادی ابهری در مراسم عزاداری امام حسین (ع) ، وقتی که همه گریه می کردند و او مست می شد ، بخودش می گفت ، چرا گریه می کنی ؟ گریه کارِ زن هاست ، بعد دستمال ابریشمی یزدی اش را از جیب درمی آورد و در حالی که همه به شدت گریه می کردند ، بلند می شد و خودش می رقصید .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اخیراً یکی از مریدانِ مولوی ، با برداشتی غریب و عامیانه از حدیث( یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا و یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا ) اعلام نموده است که چون امام حسین (ع) در شبِ عاشورا نسبت به شهادت عزا ،ابتهاج داشتند و بعد از شهادت هم به فوز و سُرورِ ابدی رسیدند، بنابراین باید در روز عاشورا به شادی و سرور پرداخت ، نه عزاداری

در حالیکه منظور از حدیثِ مذکور این است که در بحث عاشورا ، می بایست معیارِ ما ، سیره ی حضراتِ معصومین (ع) باشد که به تواتر معنوی و لفظی ، سیره ی این اعاظم ، حزن و اندوه و گریه و ماتم بوده نه شادی و سُرور ، و هرگز این چنین نبوده که به عَوامُ النّاس دستور عزاداری داده و خود و اصحابِ خاصشان ، غرق شادی و سُرور شوند .

طبق اخبارِ صحیحِ وارده از طریقِ اهل سنت ، پیامبر (ص) با شنیدن خبر شهادت امام حسین (ع) از فرشته ی وحی ، گریه فرمود و زهرای مرضیه (س) نیز هر جمعه به مَزارِ حمزه (ع) رفته و بُکاء و زاری داشته اند .

👈برای مشاهده ( سند 1 /  سند 2 ) کلیک کنید . 👉

همچنین حضرت فاطمه (س) برای رحلتِ (شهادتِ) پیامبر (ص) آنقدر گریه می کرد که مردم مدینه ، شاکی شدند و امام سجاد (ع) نیز بیش از بیست سال ، برای پدر بزرگوارش گریه می کرد ، امام زمان (عج) نیز در زیارت ناحیه مقدسه خطاب به امام حسین (ع) می فرمایند :

فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْكِینَّ عَلَیكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَیك َ، وَ تَأَسُّفاً عَلی ما دَهاك َ وَ تَلَهُّفاً، حَتّی أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ، وَ غُصَّةِ الاِكْتِیابِ

یعنی : صبح و شام بر تو مویه میكنم، و به جای اشك برای تو خون گریه میكنم، ازروی حسرت و تأسّف و افسوس بر مصیبت هائی كه بر تو وارد شد، تا جائی كه از بزرگی مصیبت و شدّتِ اندوه و ماتم ، جان سپارم .

👈برای مشاهده ( سند  1 /  سند 2 /  سند  3  /  سند 4  / سند 5  ) کلیک کنید .👉

مقاله مرتبط : ( پارادوکس مولانا ، مهمترین دست مایه رسوایی او )

👈برای مشاهده مقاله مرتبط ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی ( حکیم )

حدیثِ ولایت ، محکمترین برهان بر اثباتِ امامتِ امیرالمومنین (ع) است که با سندِ صحیح و بصورتِ مُتواتر از طریقِ شیعه و سنی ، روایت شده که ذیلاً به واکاوی و پاسخ به شبهاتِ مطروحه پیرامونِ آن به استناد منابعِ معتبرِ اهلِ سُنّت می پردازیم :

👈 حدیثِ مذکور با عبارت های مختلفی نقل شده که مشهورترین آن (( هُوَ وَلِیُّ کُلِّ مُؤْمِنٍ مِن بَعْدی )) می باشد .

ابنِ سَعد ، که از محدثان مشهور اهل سنت است ، می گوید : شیعیان این سخنِ پیامبر (ص) که فرموده : ( مَنْ كُنْتُ مَوْلاَهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلاَهُ ) را دلیل بر امامتِ علی (ع) می دانند . اما به خدا سوگند اگر منظورِ ایشان ، امامت و حاکمیتِ علی (ع) بود ، باید می فرمود :👈 أیُّهَا النّاس هذا وَلِیُّکُم مِن بَعدی 👉 ، که اگر اینطور می فرمود ما قطعاً استدلالِ شیعه را بر امامتِ علی (ع) می پذیرفتیم .

📚(( کتاب الطبقات الکبیر این سعد ، ج 7  ، ص 314 و 315))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

مطمئناً این عالم سُنّی اگر می دانست که اتفاقاً احادیثِ بسیاری از پیامبر (ص) با همین تعبیر ( وَلِیُّکُم مِن بَعدی ) ، در منابع معتبرِ خودشان وجود دارد ، هرگز چنین سخنی را به زبان نمی آورد . فلذا در ادامه ، به برخی از این احادیث که همگی صحیح و متواتر می باشند ( همراه با تصویر اسنادِ آنها ) اشاره می نمائیم .

حدیث ولایت را که  پیامبر (ص)  درباره ی علی (ع) فرموده : ( هُوَ و َلِیُّ کُلِّ مُؤْمِنٍ مِن بَعْدی) ، در منابع معتبر اهل سنت مانند : سُنَنِ نسائی ، صحیحِ ترمذی ،کنز العُمّالِ متقی هندی ، المستدرکِ حاکم نیشابوری ،سلسله ی احادیث الصحیحه ی آلبانی ، و از طُرُقِ متعددی نقل شده  است که ( ترمذی ، حاکم نیشابوری ، ذهبی ، آلبانی و متقی هندی ) به صحیح بودن آن تصریح نموده اند .

📚(( سلسلة الاحادیث الصحیحه آلبانی ص 263))
📚(( سنن نسائی ج 7 ص 309 ))
📚(( سنن ترمذی حدیث 3712 ))
📚(( کنز العمال ج 11 ص 608 حدیث 32941 ))

👈برای مشاهده ی اسناد ، بر روی اعداد (   1  /   2  /   3  /   4  ) کلیک کنید .👉

عده ای دیگر که در مقابل ادله ی محکم شیعه و سندِ صحیح و مُتواتر حدیثِ ولایت ، چاره ای جز تسلیم نداشتند ، متأسفانه بهانه جوئی کرده و گفتند اگر منظورِ پیامبر (ص) از این حدیث ، امامتِ علی (ع) بود می بایست به جای عبارتِ ( وَلِیُّکُم مِن بَعدی ) از عبارتِ ( خَلِیفَتُکُم مِن بَعدی ) استفاده می کرد

پاسخ ما به شُبهه ی مزبور ،به استناد منابع معتبر اهل سنت ، به شرح ذیل می باشد :

رسول اکرم (ص) از عبارت ( خَلیفتی ) نیز درباره ی امیرالمومنین (ع) استفاده نموده ،از جمله حدیثِ یومُ الدّار است که طبق آنچه در منابع اهل سنت است ، فرمودند :

👈«إِنَّ هَذَا أَخِی وَ وَصِیی وَ خَلِیفَتِی فِیکُمْ فَاسْمَعُوا لَهُ وَأَطِیعُوا » 👉

📚(( تاریخ طبری ج 2 ص 319 -321)) (( تفسیر البغوی ج6 ص131)) (( تاریخ ابن عساکر ج 42 ص 49)) ((مجمع الزوائد ، هيثمي ، ج 8 ، ص 302 که رجال حدیث را ثقات می داند )) .

👈برای مشاهده ی سند 1 ، سند 2  و سند 3  ، کلیک کنید . 👉

در صحیح بخاری و صحیح مُسلم ، که هر دو از معتبرترین منابع اهل سنت است نیز از قولِ خلیفه ی دوم ( عُمَر بن خَطّاب ) روایت شده که ایشان می گوید :

( فَلَمَّا تُوُفِّیَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) قَالَ أَبُو بَکْرٍ  أَنَا وَلِیُّ  رَسُولِ اللَّه .... ثُمَّ تُوُفِّیَ أَبُو بَکْرٍ وَ أَنَا وَلِیُّ رَسُولِ اللَّه  ) .

 یعنی : پس از رحلتِ پیامبر (ص) ، ابوبکر گفت : من جانشینِ رسول خدا (ص) هستم و آنگاه که ابوبکر نیز درگذشت ، من جانشینِ رسول خدا (ص) شدم .

📚(( صحیح بخاری حدیث 4033 )) و (( صحیح مسلم حدیث 1757))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا  کلیک کنید . 👉

همانطوریکه ملاحظه می فرمائید : خلیفه ی دوم برای اینکه بگوید من جانشینِ رسول خدا (ص) هستم ،از عبارتِ ( خلیفه ) استفاده نکرده ، بلکه می گوید : أَنَا وَلِیُّ رَسُولِ اللَّه (ص) ...

پس روشن گردید که در زمانِ پیامبر (ص) و اصحابِ ایشان ، از عبارتِ ( وَلِیّ ) نیز برای بیانِ خلافت و سرپرستی استفاده می شده است .

👈 همان عده ای که صدها حدیثِ صحیح و مُتواتری که امامت و خلافتِ علی (ع) را با کلمه ی ( وَلِیّ ) و مُشتقّاتِ آن بیان فرموده را بدونِ هیچ قرینه و دلیل ، به ( دوستی یا نُصرَت )  ، ترجمه می کنند ، همین تعبیر را درباره ی خلیفه ی اول و دوم ، با کمال تعجب به خلافت و جانشینی ، معنا می کنند .
برگرفته از دروس امام شناسی سید رضا نوعی (حکیم )

آیا خاتم بخشی علی (ع) با حضورِ قلب در نماز ، منافات دارد

مخالفین شیعه سعی دارند تا با القاءِ شُبهه درباره ی آیه ی ولایت ( 55 مائده ) ، بزرگترین دلیلِ قرآن بر امامتِ علی (ع) را انکار نمایند .

👈 شبهه ای که ابتدا از طریق فخر رازی و سپس وهابیونِ معاصر مطرح می گردد عبارت است از ( پارادوکس و تضادِ خاتم بخشی علی (ع) در نماز ، با حضور قلبِ او  در عبادت ) ، البته اغلب به داستان بیرون کشیدن تیر از پای ایشان نیز استناد می کنند .

اکنون به شبهات مزبور براساس منابع معتبر اهل سنت پاسخی مستدل داده و قضاوت را به مخاطبینِ فهیم و منصف ارجاع می دهیم .

داستان جعلی کشیدن تیر از پای علی (ع) در حال نماز ، برای اولین بار در قرن هفتم توسط فخر رازی مطرح شده و متأسفانه به تَبَعِ او ، ابتدا در کتاب کشف الیقین علامه حلی ( متوفای 726 ق) و سپس در ( ارشاد القلوب ، انوار نعمانیه ، المناقب المرتضویه ، منهاج البراعة ) آمده ، اما بدلیل اینکه در هیچ کدام از منابع مزبور سندی برای آن ذکر نشده ، فلذا قابلِ استناد و احتجاج نیست .

در صحیح بُخاری و صحیح مُسلِم که از معتبرترین منابعِ اهل سنت می باشند ، روایت شده که ابو قتاده می گوید : پیامبر (ص) را مشغول نماز خواندن دیدم ، در حالیکه اُمامه ( فرزند خردسال زینب ) بر دوش ایشان بود و هنگامیکه به سجده می رفت او را به زمین می گذاشت و وقتی می خواست برای قیام بلند شود ، دوباره او را بر روی شانه ی مبارکش می گذاشت .

📚(( صحیح بخاری حدیث 516 )) (( صحیح مسلم  حدیث 543))

👈برای مشاهده سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

حاکم نیشابوری نیز که از محدثان بزرگ اهل سنت است ، روایت کرده که  پیامبر (ص)  در حالِ نماز ، یک مرتبه حسن (ع) و بار دیگر حسین (ع) را بر شانه ی مبارکش می گذاشت . و در روایت  دیگر نیز نقل کرده که سجده ی نمازِ ایشان ( در نماز جماعت ) طولانی تر از حد معمول شد ، لذا وقتی علتِ آن را از محضرش سئوال کردند ، پیامبر (ص) فرمودند : فرزندم حسین (ع) در حال سجده بر پشت من قرار گرفت و من برای اینکه حالِ خوشِ کودکانه اش را بهم نزنم ، سجده ام را طولانی کردم .

حاکم نیشابوری در ادامه به صحیح بودن هر دو حدیث ، تصریح کرده .

📚(( المستدرک علی الصحیحین ج 3 ص 181-183))

👈برای مشاهده سند ، اینجا  کلیک کنید . 👉

کسانی که خاتم بخشی علی (ع) در رکوع نماز مستحبی را در تضاد با مقاماتِ عالیه ی بندگی و حضور قلب در نماز ، قلمداد می کنند ، احادیثِ صحیحِ فوق که از معتبرترین منابع حدیثِ آنها در خصوصِ پیامبر (ص) نقل شد را چگونه توجیه خواهند کردآیا درباره ی رسول اکرم (ص) نیز می توانند ( معاذ الله ) بگویند که در نمازهایش حضور قلب نداشته

در صحیح مُسلم که از معتبرترین منابع اهل سنت است روایت شده که پیامبر (ص) در نماز جماعت ، خطاب به مأمومین فرمودند :

أَيُّهَا النَّاسُ ، إِنِّي إِمَامُكُمْ ، فَلَا تَسْبِقُونِي بِالرُّكُوعِ وَلَا بِالسُّجُودِ ، وَلَا بِالْقِيَامِ وَلَا بِالِانْصِرَافِ ، فَإِنِّي أَرَاكُمْ أَمَامِي وَمِنْ خَلْفِي ثُمَّ قَالَ : وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ ، لَوْ رَأَيْتُمْ مَا رَأَيْتُ لَضَحِكْتُمْ قَلِيلًا وَلَبَكَيْتُمْ كَثِيرًا

یعنی : ای مردم ، در رکوع و سجده بر من پیشی نگیرید ، زیرا من شما را نه تنها از جلو ، بلکه از پشتِ سَر نیز می بینم .

📚(( ترجمه صحیح مسلم ج 1 ص 430 ))

👈برای مشاهده سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

این سخن  پیامبر (ص)  ، کنایه از چشمِ ملکوتی و سعه ی وجودی ایشان است که نماز ، مانع از احاطه ی ولائی حضرتش به مُلک و ملکوت و توجه به حالِ مأمومین ، نخواهد شد و  همین مقام نیز برای علی (ع) به حکم اتحاد ولائی و  نوری با رسول اکرم (ص) ، ثابت است . اما این معارفِ عالیه را چه داند آنکه اُشتُر می چراند . 

از طریق شیعه نیز روایت شده که امیرالمومنین (ع) ،خطاب به یکی از اصحابِ خود بنام ( رُمَیله ) فرمودند :

( يَا رُمَيْلَةُ لَيْسَ يَغِيبُ عَنَّا مُؤْمِنٌ وَ لَا مُؤْمِنَةٌ فِي مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا إِلَّا وَ هُوَ مَعَنَا وَ نَحْنُ مَعَهُ كَذَا )

👈 هيچ مؤمنى در شرق و غربِ عالم از نظرِ ما پنهان نيست .👉

📚(( بحار الانوارج26 ص 140 و ارشاد القلوب ج 2 ص 282))

آلوسی که از مفسران مشهور اهل سنت است شعر زیبائی را از قول ابن جوزی در مورد عدمِ تزاحمِ خاتم بخشی علی (ع) با حضور قلبِ ایشان در نماز ، نقل کرده که ترجمه ی آن بشرح ذیل می باشد :

نوشيد و به دیگران نیز می نوشاند ، و این مَستی ، هرگز او را از توجّه به ساقی و از مردم ، غافل نمي سازد . زیرا مَستیِ او در اختيارِ اوست ، تا جايي كه توانسته همانند انسان هاي هوشيار عمل كند ؛ پس او در تجمیعِ حالاتِ مختلف با یکدیگر و جمعِ صفاتِ أضداد ، يگانه و مُنحصر به فرد است .

📚(( تفسیر روح المعانی ج 6 ص 169))

👈برای مشاهده سند ، اینجا  کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس امام شناسی سید رضا نوعی (حکیم )