1. حقيقت انسان نه مذكر است نه مونث بلکه حقیقتِ انسان به انسانیت و روحِ متعالی اوست که از مَنظرِ قرآن ، زن و مرد از یک جنس ، آفریده شده اند.
(( فاطِرُ السَّمواتِ وَ اْلاَرْضَ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ اَنْفُسِكُمْ اَزْواجاً. )) (شورى/11)
(( آفريدگارِ آسمانها و زمين (خداست) که او براى شما مردان از جنسِ شما ، همسرانى بيافريد. ))
2. جایگاه والای زن ایجاب کرده که در قرآن کریم ، سومین سوره که از سوره های مُفصلات ( طولانی ) می باشد ، به زن ( نساء ) اختصاص یافته است .
3. متاسفانه کسانیکه از آشنائی لازم به علومِ قرآنی و ادبیاتِ عرب ندارند ، می پرسند که چرا اغلب خطاب های قرآن ، مردان هستند ؟ !
این برداشت ناصحیح از ظواهر قرآن ، ناشی از نا آشنا بودن با مختصات زبان عربی است.در زبان عربی وقتی بخواهند جمعی، که همه از زنان هستند را مخاطب قرار دهند از ضمایر و اسمهای اشاره و دیگر خطابات مؤنث استفاده میکنند، اما اگر جمعِ مورد نظر، مرد باشند یا مردان و زنان همه با هم مورد خطاب قرار گیرند، از ضمایر و خطابات مُذکر استفاده میشود.
بنابراین در اکثر مواردی که در قرآن از خطابات مذکر استفاده شده است، زنان و مردان همه با هم مورد نظر خداوند می باشند و کلماتی مانند «المؤمنین»، «الصالحین»، «المستغفرین» و «الحامدون»، هم شامل مردان است و هم شامل زنان.
ادامه مباحث در ادامه مطلب