پیام شیعه | Shia

 امام سجاد (ع) هرگز با یزید ، بیعت نکرد .

مسعودی که از علمای بزرگ و نیز مورّخان مشهور اهل سنت است ، ماجرای عبرت آمیزِ ملاقات سَفّاک ترین چهره ی تاریخ ( مُسلِم بن عقبه ) در واقعه ی حَرّه را اینگونه روایت نموده است :

🔘مسلم بن عقبه ( معروف به مُسرف ) ، امام سجاد ( ع ) را احضار نمود و قبل از حضور ایشان نسبت به آن حضرت و آباء و اجادِ طاهرینش (ع) ، دشنان و ناسزا می گفت . اما به محض اینکه علی بن الحسین السجاد (ع) وارد شد ، مُسرف با کمال تعجب برای استقبال ایشان از جای خود بلند شده و امام سجاد (ع) را با نهایت احترام در کنار خویش نشاند و سپس به آن حضرت عرض کرد هر حاجتی داری از من بخواه و اگر در مورد هر شخصی که حتی حُکم قتلش را صادر کرده باشم می توانی شفاعت نمائی که قطعاً می پذیرم و آنگاه امام سجاد (ع) را مشایعت نمود .

🔘عده ای که شاهد تناقضِ آشکار در رفتار مُسرف بودند از او سئوال کردند که تو همانی که قبل از آمدن علی بن الحسین (ع) به او و اجدادش اهانت می کردی ! پس چگونه با دیدار او ، نهایت تکریم را نسبت به ایشان انجام دادی

👈. مُسرف پاسخ داد : خودم نیز علت واقعی این تغییر رویّه را نمی دانم ، فقط همین را می دانم که با دیدار ایشان ، ترس عجیبی تمام وجودم را فرا گرفت .

🔘جالب تر اینکه عده ای که در آن مجلس حضور داشتند و شاهد ماجرا بودند ،  از امام سجاد (ع) سئوال کردند، ما در آن جلسه مشاهده کردیم که لبانت آهسته حرکت می کرد ، شما چه کلماتی را زمزمه می کردی

👈امام سجاد (ع) پاسخ دادند : برای کفایت از شَرّ مُسرف ( مسلم بن عقبه ) ، زیر لب این دعا را می خواندم و تغییر رفتار مُسرف به برکت آن بود :

اللّهمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین وَ مَا اقللن، رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُ بِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و تکفینی شَرّه .

📚(( مروج الذهب مسعودی ، ج 3 ، ص 63 و 64 ))

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

گزارش مسعودی که از علمای اهل سنت است ، از جهاتی حائز اهمیت و قابل تأمل می باشد که به برخی از آن ها ذیلاً اشاره می گردد :

برخوردِ خشونت‌آمیز لشگرِ شام به فرماندهی مُسلم بن عقبه با قیام مردم مدینه ( در سال ۶۳ قمری ) و به دستور یزید ( علیه العنه ) ، به واقعه ی حَرّه شهرت یافته که در این ماجرا  ، بسیاری از مردم مدینه ، از جمله ۸۰ تن از صحابه ی پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظانِ قرآن ، به قتل رسیدند و اموال و نوامیسِ مردم نیز به غارت رفت.

امام سجاد(ع) در این قیام  ، مداخله نفرمود ، ولی در خانه‌ ی خود ، به بسیاری از زنان و کودکان و حتی اهل و عیال و اطرافیان مروان ‌بن حکم پناه داد.

مهمترین نکته ای که در روایت مسعودی است ، عدم بیعت امام سجاد (ع) با یزید می باشد ، او تأکید می کند که مُسلِم بن عقبه ( مُسرف) ، بجز 👈 امام سجاد (ع) و  نوه ی ابن عباس 👉 از همه ی مردم برای یزید ، ننگین ترین بیعت را گرفت و آن بیعت بعنوان بنده و برده ی یزید بود .

ترجمه ی دعای امام سجاد (ع) بدین شرح است : ( این دعا برای دفع شَرّ کسانی که از آنها بیم ضرر می رود ، نافع است ) :

بار الها ،  ‌ای پروردگار آسمان‌های هفتگانه و آنچه بر آن سایه‌ انداخته . و‌ ای پروردگار زمین‌ها و آنچه بر آنها برافراشته ای . ‌ای پروردگار عرش عظیم و ای پروردگار محمد و آل طاهرینش  . از شَرِّ این شخصِ ستمکار ، به تو پناه می‌برم و به کمکِ تو کشتار و خشونت او را دفع می‌نمایم . از تو مسألت می‌کنم خیرش را به من عطاء فرمائی و مرا از شَرِّ او کفایت نمایی .

در حین نگارش نوشتار فوق ، غزلی را تقدیم به ساحت مقدسِ ( سیّد السّاجدین علیه آلاف التحیة و الثناء ) سرودم که  ابیاتی از آن را حُسنِ خِتامِ سخن قرار می دهیم :

عرضِ حاجت ننمایم که توئی روحِ دعا
گر چه رازِ دلِ فرهاد ، شنیدن دارد

آتش عشق ، چو بر خرمنِ پروانه رسید
بی گمان سوختن و شعله کشیدن دارد

دستِ بیعت نه نِهَم در کفِ مَنحوس یزید
دستِ سازش به طَواغیت ، بریدن دارد

رمز آزادگی و عشق ، حسین است حکیم
دل ز تاب و تبِ  او شوقِ تپیدن دارد

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

  (( احساسِ شادی و یا غم و اندوهِ بی دلیل ))

👈 گاهی اوقات ، در خود احساسِ غم و اندوه و یا شادی و سُرور ، می کنیم که ظاهراً توجیه یا دلیلِ خاصی ندارد .

✍🏼 علتِ این موضوع را یکی از اصحابِ امام صادق (ع ) از ایشان سئوال کرد ، آن حضرت در پاسخ فرمودند :

🌸(( إِنَّ ذَلِکَ الْحَزَنَ وَ الْفَرَحَ یَصِلُ‏ إِلَیْکُمْ‏ مِنَّا لِأَنَّا إِذَا دَخَلَ عَلَیْنَا حُزْنٌ أَوْ سُرُورٌ کَانَ ذَلِکَ دَاخِلًا عَلَیْکُمْ لِأَنَّا وَ إِیَّاکُمْ مِنْ نُورِ اللَّهِ عَزَّ وَجَل . ))

📝یعنی : احساسِ آن اندوه و شادی که به شما می رسد ، از جانبِ ما می باشد ، هنگامیکه ما اندوهگین و یا شادمان شویم ، شما نیز همین حالات را در خویش احساس می کنید و این بخاطر آن است که ما و شما ( هردو) از نور خداوند عزوجل ، آفریده شده ایم.

🔹در روایات دیگر اینگونه وارد شده که ما از نور خدا و شما از شعاعِ نور و فاضلِ طینتِ ما ، خلق شده اید .

👈به تعبیرِ من ( حکیم ) ، چون با امامانِ معصوم ، هم گِلیم ، هم دلِیم . 💞

📚( علل الشرائع  ج1، ص 93)🌱

🌤یا صاحب الزمان (عج) :

💘زخمِ دلِ هجران زدگان را ، تو شَفائی
😔دردِ غَمِ بی نُسخه ی ما را ، تو دوائی

⚫️عالَم همه جا ، پُر شده از تیرگی مَحض
💫ما گُم شده گانیم و تو مِصباحِ هُدائی

🏹. مَگذار که با ما همه عالَم بستیزند
👑. ما با همه گفتیم : که تو صاحب مائی

🕌سوگند به تنهائیِ تنهایِ مدینه
🗡تنها تو فقط ، مُنتَقِمِ خونِ خدائی

💪تو وارثِ بازوی علمدارِ حسینی🚩
🗣تو پاسخِ فریادِ تمامِ شهدائی 😘

❣️با خونِ دل و اشکِ روان ، هر شبِ جمعه
🌅با مادرِ خود ، فاطمه (س) ، در کرب و بَلائی

🌤ای کاش که یک لحظه به چشمِ همه عالَم
🕌زان گوشه ی شش گوشه ، به ما رُخ بنمائی

🌻ما پیشِ تو بودیم ، ولی حیف نبودیم
💔تو در دلِ مائی و ندانیم کجائی

🙏گفتم که دعائی کنم از بَهرِ ظُهورت
👈دیدم تو دعائی ، تو دعائی ، تو دعائی

✅ گلایه ی عاشقانه ی حکیم ، از قُطبِ عالَمِ اِمکان ، یوسفِ زهرا (عج ) :

😔مولای من ، براستی اگر ، دل را به دل ، راه است ، پس چرا با این گدای درمانده و دردمندِ خویش ، طوری رفتار می کنی که گویا از حالِ پریشانم ، بی خبری ؟

💞غلط است اینکه گویند : به دل ، رَه است دل را
❣️دلِ من ز غُصّه خون شد ، دلِ تو خبر ندارد ... !

🌺🚩(( شرحِ فرازی از دعای عرفه ی اباعبدالله الحسین ))🚩🌺

((عَمِيتْ عَينٌ لا تَراكَ علَيها رَقيبا ))

⚡️متأسفانه این فراز از دعای عرفه ، غالبا بصورتِ نادرست ، اینطور ترجمه شده که :

👈 ((خداوندا : كور باد چشمى كه تو را بر خود ناظر و نگهبان نبيند )).

✍🏼 حال آنکه این جمله ، نفرين نيست ، تا آنکه كسي در ترجمه‌ی آن بگويد:

😔🔥: (خدایا : کور باد چشمی كه تو را نبیند .)

🌹بلكه جمله‌ی اِخباری است و لذا در ترجمه‌ ی آن بايد گفت:

🕊(( خداوندا : ديده‌ای كه تو را ، هم اکنون نمی بيند ، كور است. ))😵

✅ تبصره :

عارف ، کسی است که جلوه ی معشوق را در جهانِ پیرامونی ( آفاق ) و عالَمِ درونِ خویش ، مشاهده نماید و کسی که اینچنین نیست ، از بینائی ، مَحروم و دیده ی باطنش ، کور می باشد .

🔰ومَن كَانَ فِي هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلًا (72 اسراء)

 عارف بالله ، مُدام غرقِ مشاهده ی جمالِ دلآرای معشوقِ خویش و جلوه های اوست .

💃با صد هزار جلوه برون آمدی که من
👁با صد هزار ، دیده تماشا کنم ترا

 ه  🍂****** 🍂

😍دیده را فایده آنست که دلبر بیند          
🔥ور نبیند ، چه بُوَد فایده بینایی را

🖍در روايتي از حضرت رسول (صلي الله عليه وآله و سلم) درباره احسان سؤال شد، فرمودند:

(أن تَعبُدَ اللهَ کَأنَّکَ تَرَاهُ فَإن لم تکُن تراهُ فانَّهُ يَرَاک )

یعنی :مقام ِ احسان آن است که ، به گونه اي خدا را عبادت کني که گويا او را مي بيني! که اگر تو او را نمي بيني، او تو را مي بيند.

🌻دقت بفرمائید ، پیامبر (ص) برای مقام احسان (که بالاترین مرز یقین است ) دو مقام را مشخص می فرمایند :

1- اینکه خدای را طور عبادت کنی که (( کَأنَّ یعنی گویا)) او را می بینی .

2-مرتبه ی پائین تر اینکه ، خدای را طوری عبادت کنی که (باور داشته باشی) او ترا می بیند .

🌿اما مرتبه ی بالا تر از کَأنَّ ، مرتبه ی (أَنَّ یعنی به تحقیق ) است ، این مرتبه بالا ترین مقام یقین است ، همان فرموده ی مولا امیرالمومنین که فرمود  :

((ما کُنتُ أعبُدُ رَبَّاً لَم أرَه؛ من خدايي را که نبينم عبادت نمي کنم  ))

🔸دلی کز معرفت نور و صفا دید                 

به هرچیزی رسید ، اول خدا دید 

  امیرالمومنین علی (ع) می فرماید :

🕌 ما رأیتُ شَیاً الاّ  قد رأَیتُ الله قَبلَهِ  وَ بَعدِهِ وَ مَعَه .

📝 یعنی : (هیچ چیز را ندیم ، مگر اینکه ، جلوه ی خدا را قبل از آن ، بعد از آن و با آن ، مشاهده کردم ) .

🌤در برخی نَقل ها ، تعبیرِ ( وَ فِیهِ) دارد ، یعنی : (در آئینه ی وجودی آن شیء ، خدا را مشاهده کردم ).

  زبانِ حال و مرتبه ی موسی (ع) این است که :

🌋چو رسی به طورِ سینا ، اَرِنی بگوی و مَگذر
🙏که بیارزد این تمنّا ، چه تَری چه لَن تَرانی

👈اما این کجا و مقامِ علی (ع) کجا ، که این بیت ، زبانِ حالِ ایشان است :

🌋 چو رَسی به طورِ سینا ، اَرِنی بگوی و بُگذر
😘 به کسی که دیده رویش ، چه جوابِ لَن تَرانی

☀️یعنی : موسی ، از شهودِ جمال محبوب محروم بوده و لذا درخواست دیدار می کند ، اما به او پاسخ می دهند که ( لَن تَرانی )، ولی علی (ع) ، می فرماید :

من خدائی را که نبینم نمی پرستم . ببین تفاوتِ رَه از کجاست تا به کجا.😳

(( برگرفته از دروسِ عرفانِ اهل بیت (ع) توسط سید رضا نوعی ، متخلص به حکیم ))