پیام شیعه | Shia

( پروین اعتصامی مدافعِ کشفِ حجاب و طرفدار فمینیسمِ سکولار ) ⁉️

✍️ فرمان کشف حجاب از سوی رضا خان به صورت رسمی در ( ۱۷ دی ۱۳۱۴ ) ابلاغ گردید ، این موضوع از سوی علمای اسلام و قاطبه مردم با مخالفت های جدی روبرو شد ، لیکن از همان ابتدا زنان روشنفکر مآبی مانند : صدیقه دولت آبادی ، زندخت شیرازی و خصوصاً پروین اعتصامی در جبهه ی موافقان سرسخت قانون بی حجابی از سوی رضا خان که نقشِ پدری با اقتدار را برای آنها ایفاء می کرد ، ظاهر شدند .

پروین اعتصامی در اسفند 1314 و در حمایت از قانون کشف حجاب ، چکامه ای را با عنوان ( گنجِ عفت ) سرود که پاره ای از ابیات آن به شرح ذیل می باشد :

     زن در ایران ، پیش از این گویی که ایرانی نبود
     پیشه‌اش ، جز تیره‌روزی و پریشانی نبود

     زندگی و مرگش اندر کُنجِ عزلت می‌گذشت
     زن چه بود آن روزها ، گر زآن که زندانی نبود

     کس چو زن اندر سیاهی ، قرنها منزل نکرد
     کس چو زن در معبدِ سالوس ، قربانی نبود

     در عدالتخانه ی انصاف ، زن شاهد نداشت
     در دبستانِ فضیلت زن دبستانی نبود

     در قفس می‌آرمید و در قفس می‌داد جان
     در گلستان نام از این مرغِ گلستانی نبود

     عیبها را جامهٔ پرهیز پوشانده‌ است و بس
     جامهٔ عجب و هوی ، بهتر ز عریانی نبود

     چشم و دل را پرده می بایست ، اما از عفاف
     چادرِ پوسیده ، بنیادِ مسلمانی نبود

     خسروا ، دست توانای تو ، آسان کرد کار
     ورنه در این کارِ سخت ، امّیدِ آسانی نبود

     شَه نمی‌شد گر‌در این گمگشته کشتی ناخدای
     ساحلی پیدا از این دریای طوفانی نبود

👈 برای مشاهده مدرک ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره :

الف ) شعر فوق در اولین چاپ دیوان پروین و در زمان حیات خودش بطور کامل آمده لیکن توسط برادرش ( ابو الفتح اعتصامی ) در چاپ های بعدی دیوان او ، سه بیت آخر قصیده حذف و نام قصیده نیز به ( زن در ایران ) تغییر یافت .

ب ) پروین در چکامه مزبور و در بیت ( چشم و دل را پرده می بایست ، اما از عفاف / چادرِ پوسیده ، بنیادِ مسلمانی نبود ) به دو مسئله اشاره می کند :

(1) - حجاب بزرگترین عامل عقب ماندگی زنان و محرومیت آنها از علم و دانش و مانع اصلی در راه حضور آنان در عرصه های فرهنگی و اجتماعی می باشد فلذا از نظر او با پاینندی به عنصر ( عفاف ) ، نیازی به حجاب نیست . در صورتیکه مطابق آموزه های اسلام ، حجاب هرگز مانع علم آموزی و حضور زن در عرصه های اجتماعی نبوده بلکه آن را ثمره ی عفاف و بعنوان عاملِ مصونیت معرفی می کند نه محدودیت .

(2) - پروین با عبارت ( چادر پوسیده ، بنیاد مسلمانی نبود) ، چادر را بعنوان نماد حجاب و عفاف ، مورد تخطئه قرار داده است .

(3) - این شاعره شهیر در ابیات پایانی قصیده خود ، رضا خان را خسروئی می داند که حجاب بعنوان بزرگترین عامل عقب ماندگی زنان ایرانی ، به دست توانای او برداشته شده و در در بیت بعد نیز تصریح می کند که رضا خان بعنوان یک ناخدا ، کشتی طوفان زده ملت ایران را به ساحل رشد و تعالی رسانده است .

ج ) البته حمایت پروین از فرمان کشف حجابِ رضا خان ، محدود به سرودن قصیده مزبور نبوده بلکه او حمایت عمیق تر و بیشتر خود از این فرمان ننگین را با کنار گذاشتن حجابِ خویش ، عملاً به اثبات رساند و از آن پس فعالیت های علمی و اجتماعی خود را بدون حجاب ادامه داد . فلذا نگاه او به مسئله حجاب را می توان برگرفته از مبانی فمینیسم سکولار تلقی و ارزیابی نمود .

👈 برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

رویکرد افراطی پروین به آزادی زنان ، برگرفته از افکار انحرافی قاسم امین مصری است که توسط پدرش ( اعتصام الملک ) با آراء او آشنا شد . پدر پروین به شدت متاثر از دیدگاه قاسم امین بود ، بنحوی که کتاب ( تحریر المرأة ) او را با عنوانِ ( تربیت نسوان ) ترجمه و منتشر کرد .

قاسم امین ، متفکری سکولار و طرفدار لیبرالیسم فرانسوی است و او را می توان از نخستین منادیان فمینیسم سکولار دانست ، نامبرده علم آموزی و حضور اجتماعی زنان را با حجاب ، دو موضوع کاملاً متضاد نشان می دهد لیکن ابتدا فقط رفع حجاب افراطی و نشان دادن دست و صورت و حضور زنان در اجتماع را کافی می داند ولی در ادامه ، به برداشتنِ کامل حجاب تاکید می کند . کما اینکه نوه اش در تجدید چاپ کتاب ( تحریر المرأة ) تصاویر زنانِ بی حجاب را بعنوان الگوی برگرفته از افکار قاسم امین ، ضمیمه کتاب مزبور نموده است .

👈 شاخصه­ هایی را که به نظر قاسم امین مصری ، بر تغییر وضعیتِ فرودستی زن تأثیر دارد ، عبارتند از :

1ـ الگو گرفتن از پیشرفت علمی

2ـ نگاه علمی داشتن به مسائل و مخالفت با سلطۀ مذهب (سکولاریسم)

3ـ مخالفت باطبقۀسرمایه­ دار

4ـ از­­بین­­رفتن حکومت استبدادی.

( بنابراین او مبارزه با نابرابری جنسیتی و فمینیسم را با سه عامل : سکولاریسم ، مبارزه با استبداد و رفع نابرابری اقتصادی ، تلفیق کرده است . )

📚(  تحریرالمرأة ، ص56-350 ، ص64-361 و ص367)

عناصر فوق به وضوح در اشعار پروین اعتصامی ظهور یافته ، پروین از لحاظ تئوری و نیز در عمل ، کاملا پایبند به مبانی فکری قاسم امین و فمینیسم سکولار می باشد .

پروین اعتصامی از لحاظ فکری به حزب رنجبران ایران نیز تا حدودی گرایش دارد وحتی تحت تاثیر مبانی فکری آنها ، قصیده ( ای رنجبر ) را سروده که برخی از ابیات آن به شرح ذیل می باشد :

     تا به کی جان کندن اندر آفتاب ای رنجبر
     ریختن از بهر نان از چهره آب ای رنجبر

     از حقوقِ پایمالِ خویشتن کن پرسشی
     چند می ترسی ز هر خان و جناب ای رنجبر

     مردم آنانند کز حکم و سیاست آگهند
     کارگر کارش غم است و اضطراب ای رنجبر

👈 برای مشاهده قصیده کامل ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره :

حزب رنجبران ایران یکی از احزاب چپ می باشد که از حزب رادیکال کمونیستی توده انشعاب داده و نماینده سیاسی طبقه کارگر ایران است .

پروین اعتصامی در اواخر عمرش از سوی پهلوی اول با بی مهری مواجه شد ، ابتدا نشان سوم علمی که از سوی وزارت فرهنگ برای او ارسال شده بود را نوعی توهین به خویش تلقی کرده و آن را نپذیرفت و در ادامه نیز بنحوی از قبول مسئولیت تعلیم خاندان دربار پهلوی ، استنکاف ورزید . 

نتیجه و تجزیه و تحلیل :

در مواجهه با افکار پروین اعتصامی ، عمدتاً سه رویکرد وجود دارد :

1- عده ای پروین را تا سر حد یک قدیسه و نمادی تمام عیار از زن مسلمان ، بالا برده اند ، بعنوان نمونه اخیرا در مراسم سالروز بزرگداشت وی ، یکی از شخصیت های ادبی ، در تجلیل از مقام پروین و توصیف او گفته :

( پروین اعتصامی نماد کاملِ زنِ مسلمانِ ایرانی است که در تنگنای روزگارِ خویش و در عصرِ هجمه ی دین‌زدایی هیچگاه روی از معنویت و باورهای انسانی و اسلامی برنتافت و چون دیگران تن به لباسِ تفکر غربی نپوشاند ) 😳

2- گروه دوم ، در مواجهه با آراء و نظرات پروین اعتصامی ، راه بی انصافی و تفریط را پیشه کرده و نبوغِ او در شعر تعلیمی و موضوعاتِ بسیار دلپذیر و آموزنده ی مواعظ ، نقدهای اجتماعی و تجلیل از کرامت زن ، عدالت اجتماعی و ... را در اشعار او نادیده گرفته و با کمال ناسپاسی این بانوی شهیر در عرصه ادبیات ایران را ( شاعرِ نخود و لوبیا ) نامیده و متقابلاً به تجلیل از شاعره ی دیگر بنام ( فروغ فرخ زاد )  پرداخته اند .

3 - گروه سوم ( که نگارنده نیز با آن ها هم عقیده است ) بر این باورند که گرایش به فمینیسمِ سکولار توسط پروین در مسائل مربوط به زنان و خصوصاً دفاع او از فرمان ننگینِ کشفِ حجابِ رضاخان و نیز به یک سو نهادنِ حجاب و پذیرش بی حجابی توسط مشارالیها ، به شدت مورد نقد و مغایر با آموزه های اسلام می باشد .

فلذا شایسته نیست که با فتوشاپ تصاویر وی و گذاشتن روسری بر سر او ، نامبرده را بعنوان شخصیتی تمام عیار و الگو و نمادی کامل برای یک زن مسلمان معرفی کرد ، نماد کامل و بی پیرایه برای زنان فقط حضرت زهرا ، حضرت خدیجه ، زینب کبری ، مریم ، آسیه ، فاطمه معصومه  ( سلام خدا بر ایشان باد ) می باشند .

👈در عین حال ، نبوع پروین اعتصامی در عرصه شعر تعلیمی و آموزه های ( اخلاقی ، حکمی ، مواعظ دلپذیر ، تکریم از مقام زن و مقام مادر ، لزوم ظلم ستیزی ) در اشعار او را نیز هرگز نباید نادیده انگاشت و در یک کلام می بایست نظر خود را بیشتر معطوف به نقاطِ مثبتِ شخصیتِ این شاعره ی مُکرّمه ، معطوف نموده و به ایشان بعنوان یکی از مفاخر و مشاهیر بزرگِ ایرانِ عزیزمان ، ارج نهاد .

برگرفته از دروس آسیب شناسی ادبیات معاصر سید رضا نوعی (حکیم )

قصیده ای که سعدی بخاطر سرودن آن شلاق خورد

هلاگو خان ( در سال 656 هجری قمری ) با فتح بغداد ، فرمانِ قتلِ حاکمِ عباسی ( مُستعصم ) را صادر نمود ، لیکن عده ای به او گفتند اگر خونِ حاکم اسلامی ریخته شود ، بلایی نازل خواهد شد . هلاگو نیز دستور داد مُستعصم را درونِ نَمَدِ بزرگی پیچانده و سپس آنقدر او را لگد مال کردند تا به هلاکت رسید .

اما این موضوع ظاهراً برای سعدی آنچنان ناخوشایند بود که در ماتمِ مرگِ خلیفه ی سفّاکِ عباسی ( مستعصم ) همانند طفلی مادر مُرده شیون نموده و در رثای او قصیده ای را با مَطلَعِ  زیر می سُراید که در تمام نسخه های دیوان او موجود است .

    آسمان را حق بُوَد گر خون ببارد بر زمین
    در عزای مُلکِ مُستعصم امیرالمؤمنین

   خونِ فرزندانِ عَمِّ مصطفی شد ریخته
   هم بر آن خاکی که سلطانان نهادندی جَبین

👈برای مشاهده ی تمام قصیده ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

دکتر ابراهیم باستانی پاریزی در ( گذر سعدی از آبادان ) می نویسد :

در اینکه قصیده ی مزبور را سعدی بعنوان مرثیه در رثای مستعصم سروده ، هیچ کس تردید ندارد لیکن مورخان گفته اند که خواجه نصیر بخاطر سرودن این قصیده ، دستور داد سعدی را شلاق زدند ، که بنظر من اصل ماجرا صحیح است کما اینکه مرحوم  جابری انصاری تصریح نموده که خواجه نصیر پس از شنیدن این قصیده ، سعدی را با زدنِ چوب ، تنبیه کرد . البته میرزا محمد تُنکابنی در کتابِ ( قصص العلماء ) شلاق خوردنِ سعدی را با اغراق ذکر نموده و گفته سعدی در اثر ضرباتِ شلاق و چوب از دنیا رفت ، که صحیح نیست زیرا سعدی در سال 692 هجری یعنی تقریباً 20سال پس از خواجه نصیر از دنیا رفته است .

📚(( آگهی شهان از جهان ج 2 ص 26)) ، (( قصص العلماء ص 924-925)) .

مرحوم دکتر علی شریعتی در کتاب هبوط در کویر ( ص 765 ) ، از شاعران بی غیرتی که از راه مدیحه سُرایی درباریان ، ارتزاق می کنند انتقاد کرده و در ادامه سعدی را نیز به شدت مورد توبیخ و سرزنش قرار داده و می نویسد :

خدا مرگت بدهد که مثلاً تو شاعر بزرگِ قرنِ هفتم هستی ، قرنی که مُغول از شرق و صلیبی ها از غرب ، این سرزمین را حمام خون کرده اند ، آنوقت تو با کمال بی دردی به توصیفِ فصلِ بهار پرداخته و سروده ای :

   درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند
   جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید .

مولوی نیز در مثنوی به استناد یک حدیثِ جعلی ، مدعی است که سلسله ی خلافت در خاندانِ عباس تا قیام قیامت مُستدام و پاینده است :

   آمده عبّاسِ حَرب از بهرِ کین                       
   بهرِ قَمعِ احمد و اِستیزِ  دین
                       
   گشته دین را تا قیامت پُشت و  رو                 
   در خلافت او و فرزندانِ او   

دکتر زرین کوب ضمن تصریح به جعلی بودنِ حدیثی که مولانا در ابیات فوق بدان استناد نموده ، می گوید :

قطعاً مولوی نوشتن مثنوی را دو سال بعد از انقراضِ دولتِ بنی عباس یعنی در سال ( 658 هجری قمری ) آغاز نموده و ابیات مذکور بهترین گواه بر بی خبری او از انقراضِ سلسله ی بنی عباس می باشد .

📚((  زرین کوب ، سِرّ نی ، ج 1 فصل 18 ص 41  ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

بیش از 90% احادیثِ منقول در مثنوی جعلی و ساختگی است که حدیثِ فوق نیز نمونه ای بارز از آن است و جالب اینکه پارادیمِ فکری و سنگِ زیربنای جهان بینی مولوی و بطور کلی ( تصوف ) بر پایه ی همین احادیثِ جعلی می باشد .

👈 برای اطلاع بیشتر از احادیث جعلی مثنوی ، به بخش ( نقد عرفان و تصوف) همین وب سایت مراجعه نمائید.👉

مولوی که مدعی است که فراتر از الهام ، همانند انبیاء به او نیز وحی می شود ، چگونه با گذشت دو سال از انقراض دولت بنی عباس ، فرشته ی وحی او را بی خبر گذاشته و جالب تر اینکه چندین سال بعد نیز هیچگونه تجدید نظری در سروده ی خود که بی اساس بودنش به اثبات رسیده ، ننموده است .

سلسله ی ننگینِ بنی عباس بیش از چهار قرن ، بدترین ظلم ها را به مسلمانان و خصوصاً اهل بیت (ع) و شیعیان روا داشتند و جنایات آنها به مراتب بیشتر از خلفای بنی امیه می باشد کما اینکه تعداد زیادی از امامان معصوم (ع) به دستِ خلفای بنی عباس به شهادت رسیده اند و مسلماً منظور از شجره ی ملعونه در قرآن ، بنی امیه و مراد از شجره ی خبیثه ، خلفای عباسی می باشند .

برگرفته از تاریخ تحلیلی ادبیات ایران سید رضا نوعی ( حکیم )
 

  طبری ، مورّخِ بزرگ اهل سنت می گوید :

در نامه ی محمد بن ابوبکر ( فرزند خلیفه ی اول ) به معاویه و خصوصاً پاسخِ آن از سوی معاویه ، مسائلی است که بیم دارم مردم با خواندنِ آن ها به تشیّع گرایش پیدا کنند ، لذا از ذکر آن ها صرفنظر می کنم .

📚(( تاریخ طبری ، ج 4 ، ص 557 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید .

🔘دکتر عصام العماد می گوید :

من که از شاگردانِ بن باز ( مُفتی بزرگ عربستان ) و یک وهابی متعصب بودم و حتی کتابی با عنوان ( الصّلة بينَ الاثني عَشَريّة وَ فِرَق الغُلاة ) را بر علیه شیعه ، در دستِ تألیف داشتم ، علیرغم سانسورِ طبری ، به نامه های مذکور در سایر کتبِ معتبر اهل سنت دست یافتم و با آگاهی از مفاد آن ها به حقانیت و مظلومیتِ علی (ع) پی برده و با توفیقِ الهی ، به مذهبِ شیعه تشرّف پیدا کردم .

او در ادامه می گوید :

اگر طبری می دانست که طرز بیانِ او ، به حدّی موجبِ کنجکاوی جویندگانِ حقیقت خواهد شد که هر روز تعدادی از جوانان تحصیل کرده ی وهابی مانند من ، با خواندنِ همین نامه ها ، شیعه می شوند ، هرگز این جمله را نمی نوشت . بن باز نیز با ناراحتی از این موضوع گفته ، ای کاش طبری حتی بطورِ سربسته  نیز به این نامه ها اشاره نمی کرد .

👈 برای مشاهده متن مصاحبه و فایل صوتی ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘محمدبن ابوبکر در نامه ی خود به معاویه ، به صفات برجسته ی امیرالمؤمنین (ع) اشاره کرده و ضمن تأکید به حقانیتِ ایشان ، تصریح نموده است که علی (ع) اولین مسلمان است ( نه پدرش ابوبکر ) و ضمنِ تقبیحِ معاویه ، او را از مخالفتِ با آن حضرت ، منع نموده است .

📚(( شرح ابن ابی الحدید شافعی معتزلی ، ج 3 ، ص 188 و 189))

👈 برای مشاهده سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘معاویه نیز در پاسخ به محمد بن ابوبکر ،ناخواسته از حقانیتِ علی (ع) پرده برداشته و می گوید در دورانِ حیاتِ پیامبر(ص) همه ی ما به فضائلِ علی (ع) معترف بوده و حرمتش را حفظ می کردیم ، اما پس از رحلتِ رسول اکرم (ص) ، پدرت ( ابوبکر ) و عمر بن خطاب اولین نفراتی بودند که با ایشان مخالفت کرده و او را از حقّش محروم نمودند ، بنابر این قبل از اینکه مرا سرزنش کنی ، می بایست پدرت را ملامت نمایی ، زیرا من در این کار از او پیروی کردم و اگر او  بنای این خصومت را نمی گذاشت ، من نیز هرگز با علی (ع) مخالفت نمی کردم .

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) و ( سند 3 ) کلیک کنید . 👉

محمد بن ابوبکر ، فرزند خلیفه ی اول می باشد که پس از درگذشت پدرش و ازدواجِ مادرش ( اسماء بنت عمیس ) با علی (ع) ، از آن پس در خانه ی ایشان پرورش یافت . امیرالمومنین (ع) او را به فرمانداری مصر منصوب فرمود و با شنیدن خبر شهادت وی با چشمانی گریان فر مود :

«کان لله عبداً صالحاً و لنا ولداً صالحاً» (محمد بنده‌ای صالح برای خدا و فرزندی صالح برای ما بود.)

معاویة بن حدیج به دستور معاویه ، محمد بن ابوبکر را که فرماندار مصر بود به قتل رساند و بدنش را درونِ شکم الاغ نموده و آتش زد و سرش را برای معاویه فرستاد . اما وقتی این خبر به خواهرش عایشه رسید ، ایشان به شدت ناراحت شده و همیشه بعد از نمازهایش معاویة بن ابی سفیان ، عمرو عاص و معاویة بن حدیج را لعن و نفرین می نمود .

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) و ( سند 3 ) کلیک کنید . 👉

ابیاتِ ذیل از سنایی ، بخوبی خباثتِ شجره ی ملعونه ی بَنی اُمَیّه را در نهایتِ ایجاز ، ترسیم نموده است :

داستانِ پسرِ هند مگر نشنیدی
که از او بر سرِ اولادِ پیمبر چه رسید

پدرِ او لب و دندانِ پیمبر بشکست
مادرِ او جگرِ عَمِّ پیمبر بمکید

خود به ناحق ، حقِ داماد پیمبر بگرفت
پسرِ او سَرِ فرزندِ پیمبر ببرید

بر چنین قوم چرا لعنت و نفرین نکنیم
لعنةُ الله یزیداً  وَ  عَلی آلِ یزید

برگرفته از دروس تاریخ تحلیلی اسلام ، سید رضا نوعی ( حکیم )

احمد بن حنبل در روایتی که آنرا صحیح و رجالش را مورد وثوق می داند ، آورده :

عمرو عاص به معاویه گفت : عمّار در جنگِ صفّین که من و تو آنرا به راه انداختیم ، به شهادت رسیده است و این موضوع می تواند برای ما بازتابِ منفی دربرداشته باشد ، زیرا من از پیامبر (ص) شنیدم که فرمود : عمّار را گروهی باغی و گمراه به شهادت می رسانند .

معاویه (علیه العنه) گفت : مگر ما عمّار را کُشته ایم  عمّار را علی (ع) و یارانش کُشتند ، زیرا او را به همراه خویش به میدانِ جنگ آورده و در مَعرضِ نیزه ها و شمشیرهای ما قرار دادند .

📚(( مسند احمد بن حنبل ، ج 13 ، ص 493-494))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

پاسخِ دندان شکنِ امیرالمؤمنین(ع)به سخنِ شیطانی و مُغالطه آمیزِ معاویه (علیه العنه) ، آنهم از زبانِ یکی از مُحدّثان و علمای بزرگِ اهل سنت ( عبد الرؤف مناوی ) ، شنیدنی است :

او می گوید ، اینکه پیامبر (ص) فرمود : ( عمّار را گروهی باغی و گمراه به قتل می رسانند ) ، منظور ایشان 👈 معاویه و یارانش می باشد که اهل بَغی ( و گمراهی) بودند و عقیده ی اهل سنت این است که در جنگِ صفّین و جَمَل ، حق با علی (ع) بود .

مناوی در ادامه از قولِ قرطبی می نویسد : چون حدیث فوق را که صحیح و مُتواتر می باشد را معاویه نمی توانست انکار کند لذا گفت : عمّار را کسانی به قتل رساندند که او را به میدانِ جنگ آوردند

👈 علی (ع) به معاویه پاسخ داد که اگر حرفِ تو درست باشد ، پس (معاذ الله) باید گفت : رسول خدا (ص) نیز عاملِ به شهادت رسیدنِ حمزه (س) می باشد .

ابن دحیّه می گوید :  بخدا سوگند پاسخِ  علی (ع) آنقدر محکم و قانع کننده است که جایِ هیچ اِن قُلت و توجیهی برای هیچ کس باقی نمی گذارد .

📚(( فیض القدیر شرح جامع الصغیر مناوی ج 6 ص 474 ذیل حدیث 9640))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابو لطیف محمد قنوجی که از محدثان و متکلمان بزرگ اهل سنت است می گوید :

حدیثِ (تقتل عماراً ﺍﻟﻔﺌﺔ ﺍﻟﺒﺎﻏﻴﺔ) از صحیح ترین احادیث و متواتر می باشد و اجماع و اتفاق اهل سنت ( اعم از شافعی ، مالکی ، حنفی ) این است که در جنگ صفین و جمل ، حق با امام و خلیفه ی مسلمانان یعنی علی (ع) بود .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

نووی که از علمای بزرگ اهل سنت و شارحِ صحیح مسلم است تصریح می کند : در تمامی جنگ ها ، حق با علی (ع) بود .

متأسفانه نووی که معتقد به (عدالت صحابه ) می باشد می گوید : گروهی از صحابه ( مانند علی علیه السلام ) در این جنگ ها بر حق می باشند و عده ی دیگر از صحابه ( مانند طلحه ، زبیر ، معاویه ) اگر چه خطاکار بودند ولی در اجتهاد خویش معذور و مأجور می باشند همانند مجتهدی که اگر در فتوای خود دچار اشتباه شود ، گناهی بر او نیست .

📚(( شرح نووی بر صحیح مسلم ، ج 1 ص 11 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن حزم که از بزرگترین محدثان و علمای اهل سنت است می گوید :

الصَّحَابَهُ کُلُّهُمْ مِنْ أهْلِ الْجَنَّهِ قَطْعاً 👈 یعنی همه ی صحابه قطعاً اهل بهشت می باشند 👉

ابن حزم متأسفانه ابن ملجم را نیز از صحابه می داند و متأثّر از تفکر غلطِ ( عدالتِ صحابه ) ، درباره ی او می نویسد :

اجماع همه ی علمای ما بر این است که ابن ملجم برای به شهادت رساندن علی (ع) اجتهاد کرده و خودش را برحق می دانست ، و عمران بن حطان چه خوب در ستایش از ابن ملجم سروده : (که ترجمه اش این است) :

 آن مرد نیکوکار در ضربتِ جانانه ای که به علی (ع) زد ، جز رسیدن به رضای خدا هدف دیگری نداشت و به درستی که ترازوی اعمال نیکِ او نزدِ خدا از همه ی مردم سنگین تر است  .

📚(( المحلی ، ابن حزم ج 10 ص 484 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) و ( اینحا ) کلیک کنید . 👉

حاکم نیشابوری که از محدثان مشهور اهل سنت است از پیامبر (ص) روایت نموده که ایشان به علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام ) نگاه کرده و فرمودند :

«إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ » و ایضاً «مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی» و ایضاً خطاب به علی (ع) فرمودند : «وَمَنْ عَصَاکَ فَقَدْ عَصَانِی»

حاکم نیشابوری و ذهبی در ذیل روایات فوق ، به صحیح بودن آنها تصریح نموده اند .

📚(( المستدرک ج 3 ص 131 و 161 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

همانطوریکه ملاحظه می فرمائید ، مخالفین شیعه با توجه به اعتقاد به عدالتِ مطلقه برای صحابه و اهل بهشت دانستنِ آنها ، دچار پارادوکس شده و با نادیده گرفتن روایاتِ صحیح خودشان ، به توجیه اشتباهاتِ امثال معاویه ، یزید ، ابن ملجم و ... ، پرداخته و هر دو طرفِ حق و باطل را 👈( رضی الله عنه ) 👉می دانند .

  کار عاقل نيست با یک دل ، دو دلبر داشتن
  مِهرِ امثال یزید و عشقِ حیدر داشتن

   از پي سلطانِ دين پس چون روا داری دلا
  جز علی و عترتش محراب و منبر داشتن

  کی روا باشد به ناموس و حِیَل در راه دین
  حقّ زهرا بُردن و دينِ پيمبر داشتن

  جز کتاب الله و عترت ز احمدِ مُرسل نماند
  يادگاري کان توان تا روزِ محشر داشتن

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

 امام سجاد (ع) هرگز با یزید ، بیعت نکرد .

مسعودی که از علمای بزرگ و نیز مورّخان مشهور اهل سنت است ، ماجرای عبرت آمیزِ ملاقات سَفّاک ترین چهره ی تاریخ ( مُسلِم بن عقبه ) در واقعه ی حَرّه را اینگونه روایت نموده است :

🔘مسلم بن عقبه ( معروف به مُسرف ) ، امام سجاد ( ع ) را احضار نمود و قبل از حضور ایشان نسبت به آن حضرت و آباء و اجادِ طاهرینش (ع) ، دشنان و ناسزا می گفت . اما به محض اینکه علی بن الحسین السجاد (ع) وارد شد ، مُسرف با کمال تعجب برای استقبال ایشان از جای خود بلند شده و امام سجاد (ع) را با نهایت احترام در کنار خویش نشاند و سپس به آن حضرت عرض کرد هر حاجتی داری از من بخواه و اگر در مورد هر شخصی که حتی حُکم قتلش را صادر کرده باشم می توانی شفاعت نمائی که قطعاً می پذیرم و آنگاه امام سجاد (ع) را مشایعت نمود .

🔘عده ای که شاهد تناقضِ آشکار در رفتار مُسرف بودند از او سئوال کردند که تو همانی که قبل از آمدن علی بن الحسین (ع) به او و اجدادش اهانت می کردی ! پس چگونه با دیدار او ، نهایت تکریم را نسبت به ایشان انجام دادی

👈. مُسرف پاسخ داد : خودم نیز علت واقعی این تغییر رویّه را نمی دانم ، فقط همین را می دانم که با دیدار ایشان ، ترس عجیبی تمام وجودم را فرا گرفت .

🔘جالب تر اینکه عده ای که در آن مجلس حضور داشتند و شاهد ماجرا بودند ،  از امام سجاد (ع) سئوال کردند، ما در آن جلسه مشاهده کردیم که لبانت آهسته حرکت می کرد ، شما چه کلماتی را زمزمه می کردی

👈امام سجاد (ع) پاسخ دادند : برای کفایت از شَرّ مُسرف ( مسلم بن عقبه ) ، زیر لب این دعا را می خواندم و تغییر رفتار مُسرف به برکت آن بود :

اللّهمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین وَ مَا اقللن، رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُ بِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و تکفینی شَرّه .

📚(( مروج الذهب مسعودی ، ج 3 ، ص 63 و 64 ))

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

گزارش مسعودی که از علمای اهل سنت است ، از جهاتی حائز اهمیت و قابل تأمل می باشد که به برخی از آن ها ذیلاً اشاره می گردد :

برخوردِ خشونت‌آمیز لشگرِ شام به فرماندهی مُسلم بن عقبه با قیام مردم مدینه ( در سال ۶۳ قمری ) و به دستور یزید ( علیه العنه ) ، به واقعه ی حَرّه شهرت یافته که در این ماجرا  ، بسیاری از مردم مدینه ، از جمله ۸۰ تن از صحابه ی پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظانِ قرآن ، به قتل رسیدند و اموال و نوامیسِ مردم نیز به غارت رفت.

امام سجاد(ع) در این قیام  ، مداخله نفرمود ، ولی در خانه‌ ی خود ، به بسیاری از زنان و کودکان و حتی اهل و عیال و اطرافیان مروان ‌بن حکم پناه داد.

مهمترین نکته ای که در روایت مسعودی است ، عدم بیعت امام سجاد (ع) با یزید می باشد ، او تأکید می کند که مُسلِم بن عقبه ( مُسرف) ، بجز 👈 امام سجاد (ع) و  نوه ی ابن عباس 👉 از همه ی مردم برای یزید ، ننگین ترین بیعت را گرفت و آن بیعت بعنوان بنده و برده ی یزید بود .

ترجمه ی دعای امام سجاد (ع) بدین شرح است : ( این دعا برای دفع شَرّ کسانی که از آنها بیم ضرر می رود ، نافع است ) :

بار الها ،  ‌ای پروردگار آسمان‌های هفتگانه و آنچه بر آن سایه‌ انداخته . و‌ ای پروردگار زمین‌ها و آنچه بر آنها برافراشته ای . ‌ای پروردگار عرش عظیم و ای پروردگار محمد و آل طاهرینش  . از شَرِّ این شخصِ ستمکار ، به تو پناه می‌برم و به کمکِ تو کشتار و خشونت او را دفع می‌نمایم . از تو مسألت می‌کنم خیرش را به من عطاء فرمائی و مرا از شَرِّ او کفایت نمایی .

در حین نگارش نوشتار فوق ، غزلی را تقدیم به ساحت مقدسِ ( سیّد السّاجدین علیه آلاف التحیة و الثناء ) سرودم که  ابیاتی از آن را حُسنِ خِتامِ سخن قرار می دهیم :

عرضِ حاجت ننمایم که توئی روحِ دعا
گر چه رازِ دلِ فرهاد ، شنیدن دارد

آتش عشق ، چو بر خرمنِ پروانه رسید
بی گمان سوختن و شعله کشیدن دارد

دستِ بیعت نه نِهَم در کفِ مَنحوس یزید
دستِ سازش به طَواغیت ، بریدن دارد

رمز آزادگی و عشق ، حسین است حکیم
دل ز تاب و تبِ  او شوقِ تپیدن دارد

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )