پیام شیعه | Shia

سندِ تشیّعِ مولانا ، جعلی از کار درآمد
طرفدارانِ مولوی ، مدعی هستند که شعرِ ( الله مولانا علی ) از سروده های مولانا و سندی محکم دالِّ بر تشیّع او می باشد ، زیرا در این شعر ، نام دوازده امام (ع) را به ترتیب ذکر نموده است .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مولانا در بیتِ ذیل از غزلِ مذکور ، خود را با لقبِ ( مولای رومی ) مخاطب نموده ، حال آنکه این لقب بعد از حیاتِ مولانا به او انتساب یافته و همین موضوع ، بهترین گواه بر جعلی بودنِ شعر مورد بحث می باشد :

اقرار کن ، اظهار کن ، مولای رومی این سخن
هر لحظه سِرّ مِن لَدن ، الله مولانا علی

🔘استاد کریم زمانی که از بزرگترین مولوی شناسان معاصر و مولفِ شرحِ جامع مثنوی معنوی ( در هفت جلد ) می باشد ، در مورد لقب ( مولای رومی ) می گوید :

 در دورانِ زندگانی مولانا چنین لقبی رواج نداشت و هرگز با چنین تخلّصی نیز شعری نسروده است. و اگر در غزلی این تخلّص آمده قطعاً از الحاقیات بوده و از روی نسخه های متأخر ونامعتبر نقل شده است.  لقبِ ( مولای رومی ) برای اولین بار توسط افلاکی و حمدالله مستوفی در قرن هشتم به مولانا نسبت داده شده است .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘علامه دهخدا نیز در لغت نامه اش درباره مولوی می گوید :

 نام او محمد و لقبش در دورانِ حیاتش «جلال الدین » و گاهی «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» بوده و القابِ «مولوی » و «ملای روم » در قرنهای بعد (ظاهراً از قرن نهم ) به وی انتساب یافته است .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

پس از اثباتِ جعلی بودنِ سندِ تشیّعِ مولانا ، این نکته را متذکر می شویم که متأسفانه از قرونِ گذشته تا به حال ، برخی از طرفدارانِ مولانا ، همواره سعی در شیعه معرفی نمودنِ او داشته اند :

کتاب تاریخ ادبیات ایران در این باره می نویسد :

درعهد صفویه اشعار و غزلهایی به مولانا نسبت داده اند تا بر تشیّعِ او دلالت نماید و حال آنکه او سُنّی و فقیهِ حنفی بود و پیداست که این اشعار از مجعولاتِ صوفیه و مخصوصاً از مخترعاتِ دوره ی صفوی می باشد . ضمنا همه ی شارحان مثنوی که از ارادتمندان مولانا بوده اند به سُنّی بودن او تصریح نموده اند .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘از عرفای معاصر نیز ، علامه محمد حسین حسینی طهرانی در کتاب روح مجرّد می گوید :

مرحوم قاضی ، مولانا را عارفی رفیع مرتبه و از شیعیان مخلص امیرالمومنین (ع) می دانست .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

جالب است بدانید ، شیخ رجبعلی خیاط  که مقاماتِ عرفانی و کرماتِ ربّانی او  زبان زد خاص و عام  می باشد ، در کتاب کیمیای محبت (ص61 ) از وی نقل شده که ایشان حافظ را از اولیای خدا می دانست و از جایگاه رفیع او در برزخ خبر می داد، ولی در مورد مولوی حرف داشت و می فرمود :

«او در برزخ گرفتار است»

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تحریف حدیث ( سفینه ) که مورد اتفاق شیعه و اهل سنت است و حذفِ عبارت ( اهل بیتی ) از آن و جایگزین نمودن عبارت ( اصحابی ) و استفاده از ده ها حدیث جعلی مانند : ( کَلِّمینی یا حُمَیْراء ) ، ( کُنتُ کنزاً مَخفیّاً ) ، ( اصحابی کالنّجوم ) ، ( لَوْ لَمْ اُبْعَثْ لَبُعِثْتَ یَا عُمَر ) و بکار بردن الفاظ رکیک و شرم آور و نیز ده ها انحراف دیگر از این قبیل را می توان بعنوانِ گوشه ای از فیوضاتِ عرشی مولانا برشمرد .

👈برای مشاهده سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

تبصره : برای مشاهده ی سایرِ مستنداتِ مربوط به انحرافاتِ اشاره شده ی فوق ، به بخش نقد تصوف در همین وب سایتِ ( پیام شیعه ) و نیز کانال حکیم به آدرس (  hakim@) مراجعه فرمائید .

با وجود انحرافاتِ مذکور ، چگونه می توان گفت که مولانا عارفِ کامل و شیعه ی خالصِ علی (ع) و تربیت شده ی مکتبِ اهل بیت (ع) بوده و مثنوی او نیز ( اصولُ اصولِ اصولِ الدّین وَ فِقْهُ اللَّهِ الاکْبَر ) است
اشتباهاتِ مولانا به گونه ای است که تلاشِ طرفدارانش مبنی بر شیعه  معرفی نمودنِ وی ، هرگز نمی تواند

گریزگاهِ مناسبی برای توجیه انحرافاتِ فکری و اخلاقی او باشد .
برگرفته از دروسِ نقدِ تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )

مثنوی مولوی یا کُلِکسیونِ احادیث جعلی

مولوی در ابیاتِ ذیل به حدیثِ ( کَلِّمِينِي يَا حُمَيْرَاء ) ، استناد نموده :

       مصطفی آمد که سازد همدمی

       کَلِّمِينی يَا حُمَيْرا ، کَلِّمی

          ***********

      آنک عالم مَستِ گفتش آمدی

      کَلِّمِينی يَا حُمَيْرا  می‌زدی

👈برای مشاهده ی تمام اشعار ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

بدیع الزمان فروزانفر در کتابِ ( شرح احادیث مثنوی ، ص 92 ، ردیف 155) تصریح نموده که حدیثِ مورد استنادِ مولانا در ابیاتِ فوق ، نه تنها هیچ سندی ندارد ، بلکه جعلی و ساختگی است .

👈برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘علامه سید مرتضی عسگری نیز در کتاب ( احادیثِ اُمّ المؤمنین عایشه ، ج 2 ص 25-26) می فرماید : حدیثِ مزبور که بصورتِ (  کَلِّمِينِي يَا عایشه ) نیز آمده ، هیچ اصل و سندی ندارد و بی تردید از احادیثِ مجعول و کذب می باشد .

👈 برای مشاهده ی سند ، ( اینجا )  کلیک کنید . 👉

🔘محقّق و محدّثِ معاصر ، علی اکبر غفاری در تعلیقه ی کتابِ اَلْمَحَجَّةُ الْبَیْضاء ، نوشته :

 حدیثِ ( کَلِّمِينِی یَا عایشه ) بیشتر بصورتِ ( کَلِّمِينِی يَا حُمَيْرَاء ) نقل شده که نه تنها مأخذی ندارد ، بلکه جعلی و ساختگی است .

👈 برای مشاهده سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

🔘علامه مولی علی قاری ( در کتاب المصنوع ) ، ابن قیّم جوزی ( در کتاب المنار المنیف ) و علامه محمد القاوقجی طرابلسی ( در کتاب اللؤلؤ المرصوع ) به جعلی بودنِ حدیثِ مذکور تصریح نموده اند .

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) و ( سند 3 ) کلیک کنید . 👉

🔘علامه محمد طاهر الفتنی در ( تذکرة الموضوعات ) ، زین الدین عراقی در ( تخریج احیاء العلوم ) ، علامه محمد زبیدی در ( اتحاف الساده ) و علامه ملا علی القاری نیز در ( الاسرار المرفوعه ) تصریح نموده اند که خبر مزبور هیچگونه اصل و مبنائی ندارد .

👈برای مشاهده ی (  سند 1 ) ، (  سند 2  ) ، ( سند 3  ) و ( سند  4 ) کلیک کنید . 👉

اگر چه با اثباتِ جعلی و ساختگی بودنِ حدیثِ ( کَلِّمِينِي يَا حُمَيْرَاء ) ، نیاز به نقد و بررسی متنِ آن نیست ، لیکن برای تَنویرِ اذهان ، به توضیح و نقدِ اجمالی آن می پردازیم :

متأسفانه حدیثِ مذکور ، متأثّر از امثالِ مولوی و غزالی ، به کتاب های شیعه مانند : ( محجة البیضاء فیض کاشانی ، جامع السعاده و معراج السعاده نراقی ) و عرفای معاصر مانند : ( اسرار الصلاة میرزا جواد آقا ملکی تبریزی ) و حتی آثار شهید مطهری نیز ، تسرّی یافته است

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) و ( سند 3 ) کلیک کنید . 👉

🔘منظور از ( حمیرا ) ، عایشه است و ماحَصَلِ حدیثِ مزبور از نگاهِ مولوی این چنین است که :

گاهی قلبِ مبارکِ پیامبر (ص) از مکاشفاتِ عالم بالا ، آن چنان شعله ور می شد که نزدیک بود این آتش به بدنش نیز سرایت کند ، لذا دست به رانِ عایشه می زد و می فرمود : «کَلِّمِينِي يَا حُمَيْرَاء » ای عایشه ،  با من سخن بگو  و مرا مشغول کن تا شدّتِ این حالات ، مُنجر به مُفارقتِ روحِ من از این دنیا نشود .

🔘حدیثِ ( کَلِّمِينِي يَا حُمَيْرَاء ) و نیز تحلیلِ امثالِ مولوی از آن ، مغایر با مقامِ شامخِ پیامبر (ص) می باشد .

👈 اگر چه آن حضرت ، حالاتِ گوناگونی داشته ، اما سِعِه ی وجودی ایشان بقدری است که حتی در همان احوال نیز از سایرِ شئونِ زندگی ، غفلت نورزیده و هرگز دچارِ غلق ، اضطراب و ذیق نمی گردید .👉

مراتبِ قُرب به چهار مرتبه تقسیم می گردد :

(1) : مرتبه قُرب نوافل .   (2) : مرتبه قُربِ فرائض .

(3) : مرتبه ی جمعِ بين القُربَيْن ، بی تقيّد به أحدهما و بي مُناوبه ، كه گاهی يكی باشد و گاهی ديگری ، بلكه معاً معاً به هر دو قُرب و احكامِ آن مُتحقّق باشد. اين مرتبه را جمع الجمع و قَابَ قَوْسَینْ‌ و مقامِ كمال می نماند .

(4) : در این مرتبه ، شخص به هيچ يك از احوالِ سه گانه ی فوق ، مقيّد نبوده و بلكه در هر سه مقامِ قبلی ( بدونِ هيچ تقيّدي به هريك از آنها ) گردش دارد . اين را مقامِ احديّتِ جمع و مقامِ ( أَوْ أَدْنیَ‌ ) خوانند که بالإصاله به پيامبر (ص) و ائمه ی اطهار (ع) که كُمَّلِ وارثانِ ایشان می باشند ، اختصاص دارد .

🔘اما مولوی با گستاخی ، پیامبر (ص) را در چنان ذیق و تنگنایی نشان داده که اگر عایشه به دادش نرسد ، تاب نیاورده و جان به جان آفرین تسلیم می کند ، لیکن مقامِ شمس تبریزی را از انبیاء نیز بالاتر دانسته و در توصیفِ او می گوید :

با شنیدن نام او ، باید سجده کرد !؟ در جای دیگر نیز موسی (ع) را آنچنان ، حقیر می انگارد که با مشاهده ی نور شمس تبریزی در طور سینا ، بی هوش شد و شمس تبریزی همان نوری است که در آنجا می گفت :

 خدایم من ، خدایم من ، خدایم

👈برای مشاهده ی اسناد ، ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس نقد تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )

قابل توجه کسانی که ولایتِ علی (ع) را به محبت تفسیر می کنند.

نور الدین هیثمی که از محدّثان و علمای بزرگ اهل سنت است ،می نویسد :

عَنْ عَمَّار بْنِ يَاسِر: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«اُوصِي مَنْ آمَنَ بِي وَ صَدَّقَني بِوِلَايَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبي ‌طَالِبٍ، فَمَنْ تَوَلَّاهُ فَقَدْ تَوَلَّانِي وَ مَنْ تَوَلَّانِي فَقَدْ تَولَّی اللهَ عَزَّ وَجَلَّ، وَ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أحَبَّنِي، وَ مَنْ أَحَبَّنِي فَقَدْ أحَبَّ اللهَ تَعَالَی وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَقَدْ أَبْغَضَنِي وَ مَنْ أَبْغَضَنِي فَقَدْ أَبْغَضَ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ».

عمّار بن ياسر می گوید ، رسول خدا(ص) فرمود :

«کسانی را كه به من ايمان آورده و مرا تصديق نموده اند سفارش می‌كنم به ولايتِ علي بن ابی‌طالب ، زیرا هر كس ولايتِ او را بپذيرد درحقيقت ، ولايتِ مرا پذيرفته و مُعتقد به ولايتِ من نیز ولايتِ الهی را پذيرفته ، و هركس او را دوست بدارد درحقيقت مرا دوست داشته و كسی كه مرا دوست داشته باشد ، خدا را دوست دارد ، و هركس او را دشمن بدارد حقيقتاً مرا دشمن داشته و هركس با من دشمنی ورزد در واقع با خداوند، دشمنی ورزيده است ».

📚(( مجمع الزوائد هیثمی ، ج 9 ص 95 حدیث 14640))

👈برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

حدیث فوق الذکر در اغلب منابع معتبر اهل سنت ، نقل شده که ذیلاً به برخی از آنها اشاره نموده و سپس معنای صحیحِ ( ولایت ) که زعامت و رهبری مُطلقه ی امیر المؤمنین (ع) می باشد را با توجه به مفاد همین روایت توضیح می دهیم :

ابنِ بَکّار در کتاب ( الاخبار الموفقیات ، ص 260و261  ، حدیث 171) ، حدیثِ مزبور را نقل کرده و سپس ، سه طریقِ دیگر نیز برای آن ذکر نموده است .

👈برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

همچنین سایر محدثان و علمای مشهور اهل سنت ، مانند : ابن عساکر در تاریخ مدینه ی دمشق ، ابن مغازلی شافعی در مناقب الامام علی (ع) ، مُتَّقی هندی در کنزالعُمّال ، طبرانی در مُعجم کبیر و قُندوزی حنفی در ینابیع المَودّه ، حدیثِ مذکور را نقل کرده اند :

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) ، ( سند 3 ) و ( سند 4 ) ، کلیک کنید . 👉

مخالفین شیعه ، عبارتِ ( الولایه ) و مشتقّاتِ آن مانند : ( تولّی ، مولی ، ولی ) که در روایاتِ صحیح و مُتواتر ، درباره ی علی (ع) وارد شده را ، به ( نصرت و یاری ) و یا ( محبت و دوستی ) معنا می کنند ،  حال آنکه این دو واژه برای همه ی مومنان عمومیّت داشته و نمی تواند فضیلتِ خاصی برای امیرالمومنین (ع) محسوب شود . کما اینکه قرآن کریم می فرماید :

« وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْض » (التوبة، آیه 71 ) یعنی : مؤمنان باید در همه حال ، دوست و یاورِ یکدیگر باشند .

رسول اکرم (ص) در حدیث مورد بحث ، ولایتِ علی (ع) و محبت به ایشان را با عبارتِ (فَمَنْ تَوَلَّاهُ فَقَدْ تَوَلَّانِي ، وَ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أحَبَّنِي) از یکدیگر تفکیک فرموده و علاوه بر آن ، محبت به علی (ع) را نیز با جمله ی ( وَ مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أحَبَّنِي، وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَقَدْ أَبْغَضَنِي) ، در مقابلِ ( بُغض ) قرار داده ، تا صراحتِ بیانِ ایشان ، خطِّ بُطلانی باشد بر ادّعای کسانی که عبارتِ ( ولایت) و مشتقّاتِ آن را درباره ی امیرالمومنین (ع) به محبت ، تعبیر نموده اند .

اینکه پیامبر (ص) می فرمایند : اُوصِي مَنْ آمَنَ بِي وَ صَدَّقَني بِوِلَايَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبي ‌طَالِبٍ ، یعنی ولایتِ علی (ع) اولین فریضه ای است که بعد از ایمان به نبوت بر همگان واجب است ، و با توضیح فوق و تفکیکِ ولایت از محبت در این حدیث کاملاً مُبرهن و واضح است که منظور ایشان از ولایت ، معنای زعامت و رهبری و اولی در تصرّف می باشد . (تولّی يعنی التزام و اعتقاد به ولايت)

در این حدیث ، ولایتِ علی (ع) بطور مُطلق در طولِ ولایتِ رسول اکرم (ص) قرار گرفته ، یعنی همه ی شئونی که برای پیامبر (ص) ثابت است ، همه ی آنها ( بجز نبوت ) ، برای علی (ع) نیز ثابت است .

شهاب الدین قسطلانی شافعی در شرح صحیح بُخاری و در ذیل حدیثِ دَوات و قِرْطاس نوشته :

      اِئْتُونِي بِكِتَابٍ أَكْتُبْ لَكُمْ كِتَاباً 👈 ( فیه النَّصّ عَلَی الائمّة بَعدی )👉

یعنی : پیامبر(ص) در واپسین لحظاتِ عُمرِ شریفشان فرمودند : قلم و دواتی بیاورید تا برای شما مطلبی را بگویم که بعد از من هرگز گمراه نشوید .

👈قسطلانی می گوید : پیامبر (ص) در این وصیّتِ کتبی می خواست به اسامی ائمه ی بعد از خودش تصریح فرماید . 👉

امّا عُمَر بن خطّاب گفت : انّ النّبی غلبه الوجع ، عندنا کتاب الله ، هو حسبنا . یعنی : خلیفه دوم گفت : پیامبر (ص) بخاطر غلبه ی بیماری ، هذیان می گوید ، کتابِ خدا برای ما کافی است .

👈برای مشاهده ی سند ، ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس فقه الحدیث سید رضا نوعی ( حکیم )

احمد بن حنبل در روایتی که آنرا صحیح و رجالش را مورد وثوق می داند ، آورده :

عمرو عاص به معاویه گفت : عمّار در جنگِ صفّین که من و تو آنرا به راه انداختیم ، به شهادت رسیده است و این موضوع می تواند برای ما بازتابِ منفی دربرداشته باشد ، زیرا من از پیامبر (ص) شنیدم که فرمود : عمّار را گروهی باغی و گمراه به شهادت می رسانند .

معاویه (علیه العنه) گفت : مگر ما عمّار را کُشته ایم  عمّار را علی (ع) و یارانش کُشتند ، زیرا او را به همراه خویش به میدانِ جنگ آورده و در مَعرضِ نیزه ها و شمشیرهای ما قرار دادند .

📚(( مسند احمد بن حنبل ، ج 13 ، ص 493-494))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

پاسخِ دندان شکنِ امیرالمؤمنین(ع)به سخنِ شیطانی و مُغالطه آمیزِ معاویه (علیه العنه) ، آنهم از زبانِ یکی از مُحدّثان و علمای بزرگِ اهل سنت ( عبد الرؤف مناوی ) ، شنیدنی است :

او می گوید ، اینکه پیامبر (ص) فرمود : ( عمّار را گروهی باغی و گمراه به قتل می رسانند ) ، منظور ایشان 👈 معاویه و یارانش می باشد که اهل بَغی ( و گمراهی) بودند و عقیده ی اهل سنت این است که در جنگِ صفّین و جَمَل ، حق با علی (ع) بود .

مناوی در ادامه از قولِ قرطبی می نویسد : چون حدیث فوق را که صحیح و مُتواتر می باشد را معاویه نمی توانست انکار کند لذا گفت : عمّار را کسانی به قتل رساندند که او را به میدانِ جنگ آوردند

👈 علی (ع) به معاویه پاسخ داد که اگر حرفِ تو درست باشد ، پس (معاذ الله) باید گفت : رسول خدا (ص) نیز عاملِ به شهادت رسیدنِ حمزه (س) می باشد .

ابن دحیّه می گوید :  بخدا سوگند پاسخِ  علی (ع) آنقدر محکم و قانع کننده است که جایِ هیچ اِن قُلت و توجیهی برای هیچ کس باقی نمی گذارد .

📚(( فیض القدیر شرح جامع الصغیر مناوی ج 6 ص 474 ذیل حدیث 9640))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابو لطیف محمد قنوجی که از محدثان و متکلمان بزرگ اهل سنت است می گوید :

حدیثِ (تقتل عماراً ﺍﻟﻔﺌﺔ ﺍﻟﺒﺎﻏﻴﺔ) از صحیح ترین احادیث و متواتر می باشد و اجماع و اتفاق اهل سنت ( اعم از شافعی ، مالکی ، حنفی ) این است که در جنگ صفین و جمل ، حق با امام و خلیفه ی مسلمانان یعنی علی (ع) بود .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

نووی که از علمای بزرگ اهل سنت و شارحِ صحیح مسلم است تصریح می کند : در تمامی جنگ ها ، حق با علی (ع) بود .

متأسفانه نووی که معتقد به (عدالت صحابه ) می باشد می گوید : گروهی از صحابه ( مانند علی علیه السلام ) در این جنگ ها بر حق می باشند و عده ی دیگر از صحابه ( مانند طلحه ، زبیر ، معاویه ) اگر چه خطاکار بودند ولی در اجتهاد خویش معذور و مأجور می باشند همانند مجتهدی که اگر در فتوای خود دچار اشتباه شود ، گناهی بر او نیست .

📚(( شرح نووی بر صحیح مسلم ، ج 1 ص 11 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن حزم که از بزرگترین محدثان و علمای اهل سنت است می گوید :

الصَّحَابَهُ کُلُّهُمْ مِنْ أهْلِ الْجَنَّهِ قَطْعاً 👈 یعنی همه ی صحابه قطعاً اهل بهشت می باشند 👉

ابن حزم متأسفانه ابن ملجم را نیز از صحابه می داند و متأثّر از تفکر غلطِ ( عدالتِ صحابه ) ، درباره ی او می نویسد :

اجماع همه ی علمای ما بر این است که ابن ملجم برای به شهادت رساندن علی (ع) اجتهاد کرده و خودش را برحق می دانست ، و عمران بن حطان چه خوب در ستایش از ابن ملجم سروده : (که ترجمه اش این است) :

 آن مرد نیکوکار در ضربتِ جانانه ای که به علی (ع) زد ، جز رسیدن به رضای خدا هدف دیگری نداشت و به درستی که ترازوی اعمال نیکِ او نزدِ خدا از همه ی مردم سنگین تر است  .

📚(( المحلی ، ابن حزم ج 10 ص 484 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) و ( اینحا ) کلیک کنید . 👉

حاکم نیشابوری که از محدثان مشهور اهل سنت است از پیامبر (ص) روایت نموده که ایشان به علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام ) نگاه کرده و فرمودند :

«إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ » و ایضاً «مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی» و ایضاً خطاب به علی (ع) فرمودند : «وَمَنْ عَصَاکَ فَقَدْ عَصَانِی»

حاکم نیشابوری و ذهبی در ذیل روایات فوق ، به صحیح بودن آنها تصریح نموده اند .

📚(( المستدرک ج 3 ص 131 و 161 ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

همانطوریکه ملاحظه می فرمائید ، مخالفین شیعه با توجه به اعتقاد به عدالتِ مطلقه برای صحابه و اهل بهشت دانستنِ آنها ، دچار پارادوکس شده و با نادیده گرفتن روایاتِ صحیح خودشان ، به توجیه اشتباهاتِ امثال معاویه ، یزید ، ابن ملجم و ... ، پرداخته و هر دو طرفِ حق و باطل را 👈( رضی الله عنه ) 👉می دانند .

  کار عاقل نيست با یک دل ، دو دلبر داشتن
  مِهرِ امثال یزید و عشقِ حیدر داشتن

   از پي سلطانِ دين پس چون روا داری دلا
  جز علی و عترتش محراب و منبر داشتن

  کی روا باشد به ناموس و حِیَل در راه دین
  حقّ زهرا بُردن و دينِ پيمبر داشتن

  جز کتاب الله و عترت ز احمدِ مُرسل نماند
  يادگاري کان توان تا روزِ محشر داشتن

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

مولوی در مجالس سبعه از قول پیامبر (ص) روایت کرده که ایشان خطاب به خلیفه ی دوم فرمودند :

( لَوْلَمْ اُبْعَثْ لَبُعِثْتَ یَا عُمَر ) یعنی : ای عُمَر ، اگر من مبعوث نمی گردیدم ، قطعاً تو از جانبِ خداوند به رسالت برانگیخته می شدی

👈برای مشاهده ی (  سند 1 )  (  سند 2 ) کیلک کنید . 👉

سعدی نیز همانند مولوی با اشاره به همین حدیث ، عُمَر بن خطّاب را مَدح و ستایش نموده :

دیگر عُمَر که لایقِ پیغمبری بُدی

گر خواجه ی  رُسُل نَبُدی خَتمِ انبیا

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کیلک کنید . 👉

جالب است بدانیم که محدثان و علمای بزرگ اهل سنت ، حدیثِ فوق را ساختگی ( جعلی ) می دانند ، که ذیلاً به نقلِ آراء برخی از آنها می پردازیم :

ابن جوزی در ( کتاب الموضوعات ج 1 ص 320 ) می گوید : این حدیث ، جعلی و ساخته و پرداخته ی جاعلینِ حدیث می باشد .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

شوکانی در کتاب ( الفوائد المجموعه فی الاحادیث الموضوعه ، ص 336) تصریح می کند که راویانِ حدیثِ مذکور ، از جاعلینِ حدیث می باشند که قطعاً این روایت نیز جعلی و کذب است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اسماعیل عجلونی در کتاب ( کشف الخفاء ج 2 ، ص 190 حدیث 2120) می گوید : حدیث مذکور ( موضوع ) است ، یعنی جعلی است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابو جعفر اسکافی معتزلی در کتاب ( المعیار و الموازنه ص 222) ، حدیثِ مزبور را باطل خوانده و با تعبیری عجیب گفته :

 خداوند منزّه است از اینکه شخصِ مُشرک و کافری را به رسالت مبعوث نماید .

 ( منظور وی این است که اگر پیامبر (ص) مبعوث نمی شد ، کماکان عُمَر در حالِ شرک بسر می برد و خداوند هیچ گاه ، کسی که دچارِ شرک می باشد را به پیامبری برنمی گزیند) .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

البته تمام ماجرا به اینجا ختم نمی شود ، بلکه مولوی در بکار بردنِ احادیث جعلی و حتی تحریفِ احادیثِ صحیح نیز یَدِ طولایی دارد ، بعنوان نمونه :

حدیثِ سَفینه که مُتواتر و مورد اتفاقِ فریقین بوده و در مجامعِ روائی اهل سنت نیز با این تعبیر آمده : ( إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَیتِی فِیکُمْ کَمَثَلِ سَفِینَةِ نُوحٍ، مَنْ دَخَلَهَا نَجَی، وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ ) را تحریف نموده و در مثنوی به جای عبارتِ ( اهل بیت ) ، 👈 اصحاب 👉 را قرار داده ، در صورتیکه در منابعِ اهل سنت ، با عبارتِ ( اهل بیت ) آمده است .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

همچنین مولوی در کتاب مثنوی ، بارها حدیثِ ( اصحابی کالنُّجُوم ) را آورده ، در صورتیکه محدثان و علمای اهل سنت به جعلی بودنِ حدیث مزبور تصریح نموده اند و جالب است که اهل سنت حدیثِ ( اهل بیتی اَمانٌ لِاُمَّتی ) را صجیح می دانند .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

چگونه می توان کتاب مثنوی را که حاوی احادیثِ جعلی ، تحریف احادیث مورد اتفاق شیعه و اهل سنت و نیز سخنانِ سخیف مولوی و عقاید انحرافی او می باشد را با دیده ی قبول نگریسته و آنرا ( اُصولُ اُصولِ اُصولِ الدّین ) دانست .

👈برای مشاهده ی سخنانِ سخیفِ مولوی ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برخی مولوی را شخصیتی مُقدّس و غیر قابلِ نقد ، تلقّی نموده و حتی سعی دارند او را از اکابرِ شیعه معرفی کنند که تقیّه می کرده .حال آنکه اشتباهاتِ فوق ، شیعه و سنی ندارد ، از طرفی اقتضای تقیّه آن است که او همانند اهلِ سنت سخن بگوید ، در صورتیکه مولوی مخالفِ آنان گام برداشته و احادیثی را آورده که خودِ اهلِ سنت نیز آنها را جعلی می دانند .

مولوی در عناد با اهل بیت (ع) و فضیلت تراشی برای صحابه و خُلفاء به امثالِ ابنِ تیمیه ، تأسّی نموده که بعنوان نمونه می توان به حدیثِ ( اگر من به رسالت مبعوث نمی گردیدم ، عُمَر به پیامبری برانگیخته می شد ) ، اشاره نمود ، زیرا ابنِ تیمیه در کتابِ ( منهاج السنه ج 6 ص 55) همین حدیث را آورده و به دروغ مُدّعی شده که این حدیث ، معتبر بوده و در کتابِ ( صحیحِ ترمذی ) نیز آمده است .

جالب اینکه محققِ کتابِ مزبور ( دکتر محمد رشاد سالم ) که خودش نیز سنی مذهب است ، در پاورقی همان صفحه ، تصریح نموده که اولاً این حدیث در کتابِ صحیحِ ترمذی نیامده و ثانیاً جعلی و ساختگی است .

👈برای مشاهده سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉
برگرفته از دروسِ نقدِ تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )