پیام شیعه | Shia

تار و پودِ هستیم بر باد رفت اما نرفت
عاشقی ها  از دلم ، دیوانگی ها  از سرم

شمعِ  لرزان نیستم تا مانَد از من اشکِ  سرد
آتشی جاوید باشد در دلِ خاکسترم

سرکشی آموخت بخت از یار ، یا  آموخت یار
شیوه ی بازیگری از طــالعِ  بازیگرم ؟

خاطرم را اُلفتی با اهلِ عالم  هیچ  نیست  
کز جهانی دیگرند و از جهانی دیگرم

********** 

(( توبه از شراب ))

*****

توبه نتوان کرد از مِی تا شرابِ ناب هست
از تيمم دست بايد شُست ،هر جا آب هست

صحبتِ عُشّاق را تيغِ زبان در کار نيست
شمع را خاموش بايد کرد تا مهتاب هست

ديده ی خفاش طبعان ، محرمِ اين راز نيست
در دلِ هر ذره ای ، خورشيدِ عالمتاب هست

خواب آسايش نباشد خاطر آگاه را
تا فقیرِ بینوا  را ديده ی بی خواب هست

************

عقل را ديوانه می دانيم ما
عشق را فرزانه می دانيم ما

دست و تيغِ عالَمِ خونريز را
شيشه و پيمانه می دانيم ما

استقامت را درين وحشت سرا
لغزشِ مستانه می دانيم ما

گوشه ای کز خود کند ما را خلاص
گوشه ی ميخانه می دانيم ما

در قمارِ عشق ، جان را باختن
بازی طفلانه می دانيم ما

قانع از دنيا به رنگ و بو شدن
سخت نامردانه می دانيم ما

ديده ی قربانيان حيرتيم
خواب را افسانه می دانيم ما

از دو عالم گر چه بيرون رفته ايم
خويش  را  در خانه  می دانيم ما

********

غزل ناب

تا چاره داشتم ز خدایم خبر نبود

بی چارگی به سوی خدا می برد مرا

  ****

(( تصوری غَلَط از خدا ))
پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا ، در ذهنم اين تصوير بود
آن خدا ، بی رحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان ، دور از زمين
بود ، اما در ميانِ ما نبود   
مهربان و ساده و زيبا نبود
در دلِ او دوستی جايی نداشت
مهرباني هيچ معنايی نداشت
هرچه مي پُرسيدم ، از خود ، از خدا
از زمين ، از آسمان ، از ابرها
زود مي گفتند : اين كارِِ خداست          
پُرس و جو از كارِ او كاری خطاست
تا ببندی چشم ، كورت مي كند          
تا شدی نزديك ، دورت مي كند
كج گشودی دست ، سنگت مي كند
كج نهادی پای ، لنگت مي كند
با همين قِصّه، دلم مشغول بود
خوابهايم ، خوابِ ديو و غول بود                           
نِيَّتِ من ، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشمِ خدا
هر چه مي كردم ، همه از ترس بود
مثلِ از بَركردنِ يك درس بود
مثلِ تمرينِ حساب و هندسه
مثل تنبيهِ مُديرِ مدرسه       
تا كه يك شب دست در دستِ پدر
راه افتادم به قَصدِ يك سَفَر
  در ميانِ راه ، در يك روستا
خانه ای ديديم ، خوب و آشنا        
زود پرسيدم : پدر اينجا كجاست ؟
گفت : اينجا خانه ی خوبِ خداست !
گفت : اينجا مي شود يك لحظه ماند
گوشه ای خلوت ، نمازي ساده خواند
با وضويی ، دست و رويي تازه كرد
با دلِ خود ، گفتگويی تازه كرد
گفتمش: پس آن خدایِ خشمگين
خانه اش اينجاست ؟ اينجا ، در زمين ؟ !
گفت : آری ، خانه ی او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان و ساده و بی كينه است
مثلِ نوری در دلِ آئينه است             
عادتِ او نيست ، خَشم و دشمني
نامِ او نور و نِشانَش روشنی
قهرِ او از آشتی ، شيرين تر است
مثلِ قهر و آشتیِ مادر است
تازه فهميدم خدايم ، اين خداست
اين خدایِ مهربان و آشناست
دوستی ، از من به من نزديكتر
از رگِ گردن به من نزديكتر
آن خدایِ پيش از اين را باد بُرد
نامِ او را هم ، دلم از ياد بُرد
آن خدا ، مثلِ خيال و خواب بود
چون حُبابی ، نقشِ روي آب بود
مي توانم بعد از اين ، با اين خدا
دوست باشم ، دوست ، پاك و بي ريا
مي توان با اين خدا پرواز كرد
سُفره ی دل را برايش باز كرد