پیام شیعه | Shia

اغلبِ فقهای شیعه ( مانند : آیت الله خوانساری ، محدث بحرانی و نراقی ) روزه ی عاشورا را حرام و برخی دیگر آنرا مکروه می دانند . اما مخالفینِ شیعه و نیز عرفا و متصوفه ، روزه ی عاشورا را مستحب می دانند.

ابن عربی ( مؤسسِ عرفانِ نظری ) ، می گوید :

 روزه‌‌‌‌ی عاشوراء ، کفاره‌‌‌‌ی گناهان سال گذشته است و برای طی نمودنِ مراحلِ سُلوک ، با روزه گرفتن در تمامِ سال ،برابری می کند . کسی که بخواهد به مقامِ فنای در احدیّتِ ذات ، نائل شود ، می بایست در روز عاشورا ، روزه بگیرد تا از برکاتِ آن به بالاترین مرتبه ی تقرّب و جمعِ بینِ قُربِ فرائض و نوافل دست یابد . براستی چنین فردی از دو شهود و دو تَجلّی برخوردار می گردد .

📚 (( فتوحات مَکیّه ، ج 2 ، ص 375 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن عربی ، روایتی را از کتاب صحیحِ مُسلِم ،در ثواب روزه ی عاشورا ، نقل کرده . در صورتیکه در کتاب مذکور ( صحیحِ مُسلِم ) احادیث زیادی از رسول اکرم (ص) نقل شده که با وجوبِ روزه ی ماه مبارک رمضان ، روزه ی عاشورا ، منسوخ گردیده است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

امام محمد غزّالی نیز که از شخصیت های برجسته ی عرفان و تصوف می باشد . در مورد فضیلت روزه ی عاشورا می گوید :

 بدان كه استحبابِ روزه در ايامی که با فضیلت است ، تأکید گردیده و از جمله ی با فضیلت ترین آنها ، روزه ی دهه ی اول ماه محرم و خصوصاً روز عاشورا می باشد .

📚 (( احیاء العلوم غزالی ، باب صوم ، ج 1 ص  280)) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

محمد ناصرِ آلبانی که از بزرگترین محدثان و فقهای اهل سنت می باشد . احادیث مرتبط با روزه ی عاشورا و شادی و سرور در آن را جعلی دانسته و می گوید :

دشمنانِ حسین رضی الله عنه کسانی هستند که احادیثی در فضیلت روزه ی عاشورا و سرمه کشیدن و اطعام در این روز را جعل نمودند و هدف آنها از این کار ، مقابله با شیعیان بود ، زیرا شیعه ، عاشورا را بخاطر شهادتِ حسین رضی الله عنه ، روز حُزن و اندوه می داند .

آلبانی در ادامه می نویسد : مجد الدین لغوی ( که از علمای بزرگ اهل سنت است ) تصریح کرده :

👈آن چه كه در فضيلت روزه‏ ی عاشورا و نماز، انفاق، خضاب كردن، روغن زدن و سرمه كشيدن در آن روز بيان شده ، همگی از بدعت‏ هاى قاتلين حسين‏ رضى اللَّه عنه‏ می باشد و از نظر من ، حتی سُرمه كشيدن در روز عاشورا نشانه‏ ی دشمنى با اهل بيت‏(ع) بوده‏ و ترك آن واجب است .

📚 (( کتاب تمامُ المِنَّة فی التعلیق علی فقه السُّنَّة ، ص 412 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

عبد الرؤف مَناوی در  ( کتاب فیض القدیر ج 6 ص 236 )  و ابن مُلَقِّن شافعی در ( کتاب التوضیح لشرح الجامع الصحیح ج 13 ص 542 ) نیز احادیث مربوط به روزه ی گرفتن در عاشورا را از ج علیات بنی امیه می دانند .

(( اَللَّهُمَّ اِنَّ هذا یَوْمٌ تَبَرَّكَتْ بِهِ بَنُو اُمَیَّةَ وَ ابْنُ آكِلَةِ الْاَكْبادِ اللَّعینُ ابْنُ اللَّعینِ عَلى لِسانِكَ وَ لِسانِ نَبِیِّكَ صَلَى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ  وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ اَللَّهُمَّ فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْكَ وَ الْعَذابَ الْاَلیم ))

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی ( حکیم )

مولوی در دفتر ششم مثنوی از زبان یک شاعرِ مسافر ، عزاداری شیعیانِ شهرِ حَلَب را تمسخر کرده و می گوید : واقعه ی عاشورا کُهنه شده و شما چقدر دیر از آن باخبر شده اید ، اکنون بجای اینکه به سر و سینه ی خود بزنید ، بروید و بر دل و دینِ خود ، نوحه و عزاداری کنید . رهایی شهیدان کربلا از زندانِ طبیعت ، موجبِ شادی و سُرور است نه اندوه و ماتم .

👈برای مشاهده ی ( سند 1  /  سند 2  /  سند 3  ) کلیک کنید . 👉

علامه محمد تقی جعفری در جلد 13 شرح مثنوی خود ، نظر مولوی را مورد نقد قرار داده و می فرماید :

مولوی ، دو موضوعِ فرد و اجتماع را ، در اين داستان به هم مخلوط نموده و به نتيجه نادرستی رسيده است . و نتیجه ی اینکه می گوید ، مردانِ الهی با کُشته شدن ، به ديدار خدا نائل می شوند ، پس جای شادی است ، نه جای گريه ، اين است که لابُد قاتلینِ مردانِ الهی ، خدمتِ بزرگی به آنان انجام می‌دهند ، زیرا قفسِ آنان را شکسته و مرغِ روحشان را به عالمِ ملکوت به پرواز در می‌آورند .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

آخرین فرازِ سخن علامه جعفری ، اشاره به نگاه جبرگرایانه ی مولوی دارد ، زیرا وی  ، ابنِ مُلجم را نیز تبرعه نموده و از قول علی (ع) به او می گوید : من تو را شفاعت خواهم کرد ، زیرا تو آلتِ حق هستی و  از بابِ ( اَلْمأمُورُ مَعذور ) ، هیچ گناه و سرزنشی نخواهی داشت .

هیچ بُغضی نیست در جانم ز تو          
زانک این را من نمی دانم ز تو

آلتِ حقی تو ، فاعل ، دستِ حق          
چون زنم بر آلتِ حق ، طَعن و دَق

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مولوی در جای دیگر نیز ، رفتنِ به کربلا را اقدامی کورانه و گستاخانه می داند که نتیجه ی آن به دامِ بلا گرفتار شدن بود :

هین مدو گستاخ در دشتِ بلا
هین مران کورانه اندر کربلا

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مریدانِ مولوی نیز تحت تأثیر انحرافاتِ او ، عاشورا را روز جشن و سرور می دانند نه عزا و ماتم . بعنوان نمونه : مرحوم علامه حسینی طهرانی در کتاب روح مجرد می گوید : آقای سید هاشم حدّاد ( که از مشایخ عرفان است ) در ایام عاشورا ، سراسر غرقِ ابتهاج و مسرت بود و می فرمود : چقدر مردم غافلند که برای اين شهيدِ جانباخته غصه می‌خورند و ماتم و اندوه بپا می دارند ، (عاشورا ) تحقيقاً روزِ شادی و مَسرّتِ اهل بيت (ع) است .

سپس علامه طهرانی در توجیه سخنانِ آقای سید هاشم حدّاد می گوید : آنچه را که مرحوم حدّاد فرموده‌اند، حالات شخصی خود ایشان در آن أوان بوده ‌است که از عوالم کثرات عبور نموده و به فنای مطلق فی الله رسیده بود . سایر افرادِ مردم كه در عالمِ كثرات گرفتارند و از حجابِ نَفْس ،بیرون نيامده‌اند، حتماً بايد گريه و عزادارى و سينه زنى و نوحه خوانى كنند تا بدين طريق بتوانند راه را طىّ كنند و بدان مقصد عالى نائل آيند.

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

توجیه مِن عندی علامه طهرانی بسیار عجیب بوده و گویا وی به تالی فاسد آن توجه نداشته ، زیرا ایشان قائل است تنها کسانی مانند آقای حداد که به ادعای وی به مقام فنای مطلق رسیده اند ، مُجاز هستند در روز عاشورا به شادی و سرور به پردازند ، اما سایر مردم در مقابل آقای حداد و امثال ایشان ، بعنوان عوام الناس تلقی می گردند که برای رسیدن به درجات آقای حداد و رهایی از گرفتاری عالم کثرات و حجاب نفس باید در عاشورا گریه و عزاداری نمایند .

با توجیه فوق ، گریه های پیامبر (ص) امیرالمومنین (ع) ، امام سجاد (ع) ، زینب کبری ( س ) و امام زمان (عج ) را برای امام حسین علیه السلام ، چگونه می توان توجیه کرد ؟ آیا مطابق استدلال علامه طهرانی ، این حضرات بخاطر رهایی خود از حجاب نفس و رسیدن به مقام امثال آقای حداد ( فنای مطلق فی الله ) برای امام حسین (ع) می گریستند ؟( معاذالله )  
مهدی طیب در کتاب مصباح الهُدی نوشته ، حاج هادی ابهری در مراسم عزاداری امام حسین (ع) ، وقتی که همه گریه می کردند و او مست می شد ، بخودش می گفت ، چرا گریه می کنی ؟ گریه کارِ زن هاست ، بعد دستمال ابریشمی یزدی اش را از جیب درمی آورد و در حالی که همه به شدت گریه می کردند ، بلند می شد و خودش می رقصید .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اخیراً یکی از مریدانِ مولوی ، با برداشتی غریب و عامیانه از حدیث( یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا و یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا ) اعلام نموده است که چون امام حسین (ع) در شبِ عاشورا نسبت به شهادت عزا ،ابتهاج داشتند و بعد از شهادت هم به فوز و سُرورِ ابدی رسیدند، بنابراین باید در روز عاشورا به شادی و سرور پرداخت ، نه عزاداری

در حالیکه منظور از حدیثِ مذکور این است که در بحث عاشورا ، می بایست معیارِ ما ، سیره ی حضراتِ معصومین (ع) باشد که به تواتر معنوی و لفظی ، سیره ی این اعاظم ، حزن و اندوه و گریه و ماتم بوده نه شادی و سُرور ، و هرگز این چنین نبوده که به عَوامُ النّاس دستور عزاداری داده و خود و اصحابِ خاصشان ، غرق شادی و سُرور شوند .

طبق اخبارِ صحیحِ وارده از طریقِ اهل سنت ، پیامبر (ص) با شنیدن خبر شهادت امام حسین (ع) از فرشته ی وحی ، گریه فرمود و زهرای مرضیه (س) نیز هر جمعه به مَزارِ حمزه (ع) رفته و بُکاء و زاری داشته اند .

👈برای مشاهده ( سند 1 /  سند 2 ) کلیک کنید . 👉

همچنین حضرت فاطمه (س) برای رحلتِ (شهادتِ) پیامبر (ص) آنقدر گریه می کرد که مردم مدینه ، شاکی شدند و امام سجاد (ع) نیز بیش از بیست سال ، برای پدر بزرگوارش گریه می کرد ، امام زمان (عج) نیز در زیارت ناحیه مقدسه خطاب به امام حسین (ع) می فرمایند :

فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْكِینَّ عَلَیكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَیك َ، وَ تَأَسُّفاً عَلی ما دَهاك َ وَ تَلَهُّفاً، حَتّی أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ، وَ غُصَّةِ الاِكْتِیابِ

یعنی : صبح و شام بر تو مویه میكنم، و به جای اشك برای تو خون گریه میكنم، ازروی حسرت و تأسّف و افسوس بر مصیبت هائی كه بر تو وارد شد، تا جائی كه از بزرگی مصیبت و شدّتِ اندوه و ماتم ، جان سپارم .

👈برای مشاهده ( سند  1 /  سند 2 /  سند  3  /  سند 4  / سند 5  ) کلیک کنید .👉

مقاله مرتبط : ( پارادوکس مولانا ، مهمترین دست مایه رسوایی او )

👈برای مشاهده مقاله مرتبط ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی ( حکیم )

آیت الله سید عزُّ الدّین حسینی زنجانی که در محضرِ امام خمینی (ره) و علامه طباطبایی (ره) دروسِ اسفار و عرفانِ نظری را تَلمُّذ نموده ، می فرماید :

👈 فخر رازی ، محی الدین عربی ، غزالی ، مولوی و امثال او ،بقدری گمراهند که ضلالتشان از عمیق ترین ضلالت هاست . انسان بر اثر ریاضت و بدون شناختِ امام ، نهایتاً  مانند طلحه ، زبیر و معاویه می شود . بنابراین غیر از تمسّک به امامِ معصوم ، هیچ گاه به صراطِ مستقیم راه نخواهیم یافت .

👈(( در تصویر بالا 👆 عینِ عبارت معظّم له را مشاهده فرمائید ))

📚(( تفسیر سوره حمد آیت الله حسینی زنجانی ، ص 139))

اینک به دو مورد از  الفاظِ زشت ، موهن و شرم آورِ مولوی که به زعمِ طرفداران وی ، از فیوضاتِ معنوی و رَشَحاتِ قُدسی ایشان است ، اشاره می نمائیم :

🔘( غزل 2137 ) دیوانِ شمس که بیتِ آغازینِ آن با حذفِ کلماتِ رکیک ، بشرح ذیل می باشد :

آن ( فلانِ) خر ، کز حاسدی ، عیسی بُوَد تشویشِ او
صد ( فلانِ )خر در (فلانِ) او ، صد (فلانِ ) سگ در ریشِ او

👈 لینک مشاهده ی غزلِ کامل و الفاظ رکیکِ آن ((http://yon.ir/GUizD))

🔘نمونه دوم ( دفتر پنجم مثنوی )

او اگر دیوانه است و فتنه کاو
داروی دیوانه باشد ( فلانِ ) گاو

👈  لینک مشاهده ی ابیات و الفاظ رکیکِ آن ((http://yon.ir/j6JXf))        

شمسِ تبریزی که مولوی او را نه تنها مُرادِ خویش ، بلکه خدای خود می داند و در وصفِ او سروده 👈( فاش بگویم این سخن ، شمسِ من و خدای من ) 👉 نیز در گستاخی و بد زبانی ، دستِ کمی از مولوی ندارد ، اکنون به دو نمونه از افاضاتِ عرشی ایشان ، توجه فرمائید :

👈 نمونه اول از سخنان رکیک شمس تبریزی ((http://yon.ir/KXtWC))
👈 نمونه دوم از سخنان رکیک شمس تبریزی ((http://yon.ir/7FcQL))

مرحوم علامه محمد تقی جعفری (ره) که در 14 جلد کتاب بطور مبسوط به نقد و شرح مثنوی پرداخته ، در مورد کلمات رکیک مولوی می فرماید :

البته باید بگویم ، من مثال های رکیک مولوی را قبول ندارم و از این جهت متأسفم ، اگر چه عده ای از فُضَلاء سعی دارند این اشتباه مولوی را توجیه کنند که البته آن اشتباهات ، قابل اغماض نیست ( مانند داستان جوحی و یا خاتون و کدو ) .

بدیهی است ارزشیابی ما در مورد مولوی ، وقتی ارزشمند است که اشتباهاتش را واقعاً اشتباه بنامیم ، اما اگر چشم پوشی کرده و بگوئیم همه چیزش خوب است ، مسلماً دروغ است .

👈 لینک مشاهده ی عین عبارت معظم له ((http://yon.ir/g7tA2))

📚(( عوامل جذابیت سخنان مولوی ، ص 24 ))

یکی از توجیهات وقیحانه و خنده داری که طرفدارانِ مولوی در توجیه سخنانِ رکیکِ وی بیان می کنند این است که این الفاظِ زشت در زمانِ مولوی و در محیط اجتماعی آن روزگار هیچگونه قباحتی نداشته ، بلکه از مُستحسنات بشمار می رفته

👈پاسخ اجمالی :

مقبولیتِ یک عملِ مُنکر و زشت توسط اکثریتِ جامعه ، به هیچ عنوان موجبِ مشروعیتِ آن برای سایر آحادِ اجتماع نمی گردد ،بعنوان مثال اگر کسی حتی در میانِ قوم لوط زندگی کند ، نمی تواند بگوید چون عملِ شَنیعِ لواط ، مورد قبولِ اکثریتِ مردم می باشد و آن را زشت و قبیح نمی دانند ، پس من هم مجاز هستم مرتکب شوم .

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی (حکیم)

اخیراً  یکی از اساتیدِ بزرگِ ادبیات و عرفان ( ساکن مشهد مقدس ) در صفحه ی (57) یکی از تألیفاتش نوشته ، هر روز تا نزدیکِ طلوعِ آفتاب، صد مرتبه ( لا اله الّا أنَا ) می گوید ، یعنی صد بار می گوید : ( خدائی جز من نیست)

👈تصویر عین عبارت نامبرده ((http://ytre.ir/jy9))

🔘بعضاً در گذشته سخنانی به ظاهر کُفر آمیز از بزرگان و اقطابِ صوفیه مانند : «أنا الحق ، من خدایم » و یا «سبحانی ما اَعظَمَ شأنی » شنیده می شد ،  لیکن آنها به دلیل بیم داشتن از اینکه توسطِ فقهای عظام مورد مخالفت و یا تکفیرِ واقع شوند ، لذا ادعا می کردند که این شطحیات در حالِ سُکر و مَستی از ایشان صادر گردیده است .

🔘متأسفانه عده ای مانند شخصیت مورد بحث 👈( که بنا به مصالحی از بردن نام ایشان و کتابش ، معذوریم )👉 گستاخی را بدانجا رسانده که تصریح می کند با کمال هوشیاری و به اختیار خود ، هر روز صد مرتبه می گوید : خدائی جز من نیست !
شخص مزبور لابُد مُدَّعی است که به مقام قُربِ نَوافِل نائل شده و به حُکمِ ( وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ ) ، این خداست که از زبان ایشان ( لا اله الّا أنَا ) می گوید

روا باشد أَنَا الْحَق از درختی
چرا نَبوَد روا از نیک بختی

👈در این صورت از ایشان باید پرسید که از کجا به این نتیجه رسیده که به مقام (قُربِ نوافل ) نائل آمده ؟ از طرفی در طور سینا ، درخت سخن نگفت ، بلکه این خدا بود که از وَرای حجابِ درخت ، فرمود : إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي .
با توجه به آیه ی : سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ . نه تنها درخت ، که همه ی آیاتِ آفاقی و أنفُسی ( تمام ذرات هستی ) هرگز نمی گویند : أنَاالحق ، بلکه همگی ابراز می دارند که : أَنَّهُ الْحَقُّ . ( یعنی او خداست ، نه اینکه ما خدائیم )
اگر این توجیهات واهی درست باشد ، رسول اکرم (ص) نیز می توانست (نعوذ بالله ) بگوید 👈 جز من خدائی نیست 👉
 و اگر کسی از باب اعترض بگوید ، شما که ما را به توحید دعوت می کردی ، اکنون چرا ( لا اله الا انا ) می گوئی ایشان نیز آیه ی (مَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَی إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَی ) را بهانه ساخته و بگوید من به بالاترین درجات قُربِ فرائض و نوافل رسیده و فانی فی الله هستم و این خداست که از زبان من سخن می گوید .

👈حال آنکه رسول اکرم (ص) و همه ی انبیاء عظام (ع) هرگز نگفته اند : (إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ ) بلکه همگی با کمال افتخار می فرمودند : إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ .

🔘حضرت امام خمینی (ره ) علیرغم اینکه خود مَشربِ عرفانی دارد ، شَطحیات صوفیه را ناشی از نُقصانِ سُلوک و سالک و خصوصاً إنانیَّت و تَجَلِّیِ جنبه ی فرعونیَّتِ نَفْسِ آنها می داند.

📚مصباح الهدایة الا الخلافة و الولایة ( نور 13 ص 53 ) (( تصویر بالا 👆 ))

شخص مورد بحث با توهین به مُنتقدینِ خود ، در بخشِ دیگری از کتابش ، بیان می کند که فراوان به زیارتِ قبر ابن عربی رفته ، ولی عده ای از روی 👈خریّت 👉 وی را مذمّت نموده اند.

ایشان سپس در همان کتاب با کمال غرور و تکبر ، اقدام به خودستائی کرده و می گوید : من و حکیم الهی و مَردِ نامتناهی ، آقای ..... که او را من می شناسم و مرا او می شناسد 👈و هر دو مجهول القدر و از نوادرِ آخر الزمان هستیم  👉

👈 تصویر عین عبارات نامبرده ((http://ytre.ir/jzp))
برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی (حکیم)

مولوی ، حدیثِ سَفینه (کشتی) را که از پیامبر (ص) و در شأنِ اهل بیت (ع) روایت شده و مورد اتفاق شیعه و اهل سنت است تحریف نموده و بجای کلمه ی ( اهلِ بیت ) ، ( اصحاب ) را جایگزین نموده است

بهرِ این فرمود پیغمبر : که من              
 همچو کشتی ام به طوفانِ زَمَن

    ما و  ( اصحابیم ) چون کشتیِ نوح        
هر که دست اَندَر  زَنَد ، یابد فُتوح

📚(( مثنوی معنوی ، دفتر چهارم  ص 544)) ،((تصویر فوق 👆))

حدیثِ ( سَفینه )، در منابع موثق اهل سنت ، در همه ی موارد ،با واژه ی ( اهل بیتی ) و یا با عبارتِ ( عترتی ) آمده که ذیلاً  به نمونه ای از آن اشاره می گردد :

🔘حاکم نیشابوری که از بزرگترین محدثان اهل سنت است ، حدیث سفینه را اینگونه روایت کرده :

... سمعت أباذر يقول ، سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول :

 (👈 : مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي 👉 مَثَلِ سَفِينَةِ نُوحٍ ، مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِق )

ترجمه : ابوذر می گوید ، از پيامبر اكرم صلّی الله عليه و آله شنيدم كه می‌فرمود :

👈. مَثَلِ اهلِ بيتِ من 👉همچون كشتیِ نوح است كه هر كس بر آن سوار گشت نجات يافت و هر كس از آن روی گرداند غرق خواهد شد.

💥حاكم نیشابوری ، در ذیل این روايت ، به صحیح بودن آن تصریح نموده و گفته است:

📖(حديث صحيح على شرط مُسلِم وَ لَم يخرجاه)

📚(( المستدرک ، حاکم نیشابوری ج2 ص373 )) ، ((تصویر فوق 👆 ))

✔️حدیث سفینه در منابع معتبر اهل سنت نقل شده از جمله :

📚(أحمد بن حنبل، فضائل الصحابة: ج2 ص785 ) ، ( المعجم الکبیر طبرانی ج3ص45) (الصواعق المحرقة: ج2 ص 446)، ( المناوي، فيض القدير: ج5 ص660)

به راستی انگیزه ی مولوی از تحریفِ حدیثِ سَفینه و حذفِ  (اهل بیتی )  و جایگزین نمودن ( اصحابی ) در حدیث مزبور چیست

اگر مولوی واقعا سُنّی مذهب است پس چرا حدیثِ مذکور را همانند اهل سنت با عبارت  ( اهل بیتی )  یا ( عترتی ) نیاورده

به قول بعضی از پیروان و مریدانِ مولوی ، او شیعه ای است که از روی تقیه برخی حرف ها را زده ،

👈حال آنکه مقتضای تقیه  آن است که شخص ، عقیده ی خود را پنهان داشته و مطابقِ عقاید مخالفین سخن گوید ، اگر واقعا مولوی تقیه می کرده ، حداقل می بایست حدیث فوق را همانند اهل سنت با همان عبارات ( اهل بیتی ، عترتی) نقل می کرد ، نه اینکه از رویه ی آنها فراتر رفته و حدیث را تحریف نماید .

این در حالی است که امام محمد شافعی ، که یکی از رؤسای اربعه ی اهل سنت است ، در شعر معروفش به همین حدیث اشاره کرده و صراحتاً می فرماید از نظر من ، اهل بیتِ پیامبر(ص) ، بمنزله ی کشتی نجات هستند و من با نام خدا ، به آنها پناه آورده ام .
 

رَکبتُ عَلی اسمِ الله فِی سُفُنِ النَّجىٰ
 وَ هُم اَهلِ بَیتِ المُصطَفی خاتَمِ الرُّسُل

👈 برگرفته از دروسِ شرح و نقدِ مثنوی سید رضا نوعی (( حکیم ))