پیام شیعه | Shia

حاضرِ غائب از نَظَر

  واژه غیبت، در زبانِ ما دو معنا دارد:

غیبت در برابرِ حضور : یعنی منظور ما از واژه ی غیبت ، عدمِ حضورِ امام زمان (عج) باشد . غیبتِ به معنای عدمِ حضور، در مورد حجّتِ خدا که وجه الله است؛ قابل تصوّر نیست. محال است حجت خدا ، جایی حاضر نباشد.

این که در دعای ندبه میخوانیم: «اَیْنَ وَجهُ اللهِ الَّذِی اِلَیْهِ یَتَوَجَّهُ اْلاَولِیاءُ» آن وَجهِ خدا ، که اولیای خدا به او توجّه دارند، کجاست؟ جوابش را قرآن داده است: «فَأیْنَما تُوَلُّوا فَثَّمَ وَجْهُ اللهِ»، در روایات داریم که : فرمودند : نحن وجه الله ( ما همان وجه خدائیم ) .

«اَللهُ لا إِلـهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ» خدا قیّوم عالم است. خلیفه ی این قیّوم کیست؟ حجّت خداست. حجّت خدا به قائم‌مقامیِ خدا، قیّومِ عالم است. او عالَم را به أذن الله برپا نگه داشته است. مگر میشود او نباشد و چیزی برپا باشد؟ لولا الحجة لساخت الارض باهلها ( اگر یک لحظه حجت خدا نباشد دنیا نابود می شود )

اگر نازی کند از هم فرو ریزند قالب ها

لذا غیبتِ به معنای عدمِ حضور ، در موردِ حجتِ خدا و این که کسی بگوید امام زمان علیهالسّلام حاضر نیست، اصلاً حرف بی ربطی است.

معنای دوّم غیبت : پنهان بودنِ در برابرِ آشکار بودن و غیبتِ در برابر ظهور است. معروف است که اغلب می گویند امام ،حاضر است ولی ظاهر نیست ! علیرغم انتظار خیلی از مخاطبان عرض می کنم که این معنی نیز نادرست است .

ظاهرتر از حجّت خدا در این عالم کیست؟ یکی از اسامی خدا ( ظاهر) است و امام زمان به حکم ( نحن و الله الاسماء الحسنی ) ، همان نوری است که همه ی عالم بطور مستمر به نورانیت و اشراق ایشان ، ظاهر است ، اگر ما هم پا به عرصه ی وجود و ظهور گذاشته ایم از این رهگذر است . ( الشیعة مِن شُعاعِ نورنا ... ﺇﻥﱠ ﺭﻭﺡَ ﺍﻟﻤُﺆﻣِﻦِ ﻟَﺄَﺷَﺪﱡ ﺍﺗﱢﺼﺎﻟﺎً ﺑِﺮﻭﺡِ ﺍﻟﻠّﻪ ﻣِﻦِ ﺍﺗﱢﺼﺎﻝِ ﺷُﻌﺎﻉِ ﺍﻟﺸﱠﻤﺲِ ﺑِﻬﺎ).    

معنی ولائی و صحیح غیبت چیست ؟

حالا که غیبتِ حجّتِ خدا ، نه به معنای عدمِ حضور و نه به معنی عدم ظهور است ، پس غیبت به چه معناست ؟ اگر ایشان هم حاضر و هم ظاهر است ، پس چرا او را نمی بینیم ؟ !

پاسخ این است که ما از ایشان غائب هستیم . اگر حواس ظاهری و باطنی خود را ( جمع ) کنیم ، آنوقت ،حضور و ظهورِ ایشان را درک خواهیم کرد . لذا روز ظهور حضرت ، جمعه است.  (هذا يَوْمُ الْجُمُعَةِ وَ هُوَ يَوْمُكَ الْمُتَوَقَّعُ فِيهِ ظُهُورُكَ وَ الْفَرَجُ فِيهِ لِلْمُؤمِنِينَ عَلىٰ يَدَیكَ). مَتی غِبْتَ حَتّیٰ تَحتاجُ اِلیٰ دَلیلٍ یَدُلُّ اِلَیْکَ؟ کی غایب شده‌ای تا به راهنمایی ،نیازمند باشی که به سوی تو راهنمایی کند؟

  کی رفته‌ای زدل که تَمنّا کنم تو را

کی بوده‌ای نَهفته که پیدا کنم تو را

غیبت نکرده‌ای که شوم طالبِ حضور

پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی که من

با صد هزار دیده ، تماشا کنم تو را

روز قیامت هم ، روز جمع شدن است؛ (يَوْمَ يَجْمَعُکُمْ لِيَوْمِ الْجَمْعِ)، یکی از اسمهای قیامت یوم الجمع است. لذا اگر جمع شوی، اوّل قیامت صغریٰ برپا میشود که این قیامتِ صُغریٰ ، ظهورِ حجّتِ خداست.

در اصطلاح اهل معرفت : برخی در مقام فرق ( تفرقه ) هستند ، عده ای به مقام ( جمع ) رسیده اند و گروهی نیز به مقام جمع الجمعی این دو مقام نائل شده و بین وحدت و کثرت ، جمع سالم نموده اند .

در قیامتِ صُغریٰ، حجّتِ خدا ملاقات میشود؛ یوم اللّقاءِ حجّتِ خداست ؛ اما در قیامتِ کُبریٰ، یَومِ لِقاءُ الله (دیدار خدا )  ، با چشم دل است .

امام عسگری (ع) در روایتی خطاب به امام زمان (عج) فرمودند: اِعْلَمْ أنَّ قُلُوبَ أهْلِ الطَّاعَةِ وَ اْلإخْلاصِ نُزَّعٌ إلَيْكَ مِثْلَ الطَّيْرِ إذا أمَّتْ أوْكَارَها.

فرزندم ، مهدی جان : قلبها و دلهای اهل طاعت و اهل اخلاص به سوی تو پرمیکشد؛ همان طور که پرندگان به سَمتِ آشیانه ی خود ، پَر می کشند .

ای غائب از نظر ، بخدا می سپارمت

جان بسوختی و به جان دوست دارمت
خواهم که پیش میرمت ای بی وفا طبیب

بیمار باز پرس که در انتظارمت

(( برگرفته از دروس کلام تطبیقی ، مبحث انتظار ؛ توسط سید رضا نوعی ، متخلص به حکیم ))

(( تصوری غَلَط از خدا ))
پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا ، در ذهنم اين تصوير بود
آن خدا ، بی رحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان ، دور از زمين
بود ، اما در ميانِ ما نبود   
مهربان و ساده و زيبا نبود
در دلِ او دوستی جايی نداشت
مهرباني هيچ معنايی نداشت
هرچه مي پُرسيدم ، از خود ، از خدا
از زمين ، از آسمان ، از ابرها
زود مي گفتند : اين كارِِ خداست          
پُرس و جو از كارِ او كاری خطاست
تا ببندی چشم ، كورت مي كند          
تا شدی نزديك ، دورت مي كند
كج گشودی دست ، سنگت مي كند
كج نهادی پای ، لنگت مي كند
با همين قِصّه، دلم مشغول بود
خوابهايم ، خوابِ ديو و غول بود                           
نِيَّتِ من ، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشمِ خدا
هر چه مي كردم ، همه از ترس بود
مثلِ از بَركردنِ يك درس بود
مثلِ تمرينِ حساب و هندسه
مثل تنبيهِ مُديرِ مدرسه       
تا كه يك شب دست در دستِ پدر
راه افتادم به قَصدِ يك سَفَر
  در ميانِ راه ، در يك روستا
خانه ای ديديم ، خوب و آشنا        
زود پرسيدم : پدر اينجا كجاست ؟
گفت : اينجا خانه ی خوبِ خداست !
گفت : اينجا مي شود يك لحظه ماند
گوشه ای خلوت ، نمازي ساده خواند
با وضويی ، دست و رويي تازه كرد
با دلِ خود ، گفتگويی تازه كرد
گفتمش: پس آن خدایِ خشمگين
خانه اش اينجاست ؟ اينجا ، در زمين ؟ !
گفت : آری ، خانه ی او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان و ساده و بی كينه است
مثلِ نوری در دلِ آئينه است             
عادتِ او نيست ، خَشم و دشمني
نامِ او نور و نِشانَش روشنی
قهرِ او از آشتی ، شيرين تر است
مثلِ قهر و آشتیِ مادر است
تازه فهميدم خدايم ، اين خداست
اين خدایِ مهربان و آشناست
دوستی ، از من به من نزديكتر
از رگِ گردن به من نزديكتر
آن خدایِ پيش از اين را باد بُرد
نامِ او را هم ، دلم از ياد بُرد
آن خدا ، مثلِ خيال و خواب بود
چون حُبابی ، نقشِ روي آب بود
مي توانم بعد از اين ، با اين خدا
دوست باشم ، دوست ، پاك و بي ريا
مي توان با اين خدا پرواز كرد
سُفره ی دل را برايش باز كرد