پیام شیعه | Shia

***********

خوش آنکه حلقه هاى سَرِ زلف وا کنى
دیوانگان سلسله ات را رها کنى

کار جنونِ ما به تماشا کشیده است
یعنى تو هم بیا که تماشاى ما کنى

کردى سیاه زلف دو تا را ، که در غمت
مویم سپید سازى و پشتم دو تا کنى

گر عُمرِ من وفا کند اى یارِ نازنین
چندان وفا کنم که تو تَرکِ جفا کنى

تا کى در انتظارِ قیامت توان نشست ؟!
برخیز تا هزار قیامت به پا کُنى

تو عهد کرده اى  ، که نشانى به خون مرا  
من جهد کرده ام که به عهدت وفا کنى

دانى که چیست حاصلِ انجامِ عاشقى ؟
جانانه را ببینى و جان را فدا کنى !

***********

**********

راهی به پیش دارم و مستانه می روم
دیوانه ام ، بدیدنِ دیوانه می روم

یک شـعله آتشم ، بگریزید از بَرَم
آسیمه سر ، بخلوتِ جـانانه می روم

هستی کز آن گریخته بودم بِدام خویش
افکندم آنچنان ، که پیِ دانه می روم

 عشقِ مرا ببین که ببوی شـکوفه ای
هر گوشه با شتاب ، چو پروانه می روم

لافِ وفا نمیزنم ، اما براهِ عشق
چون عارفان دلشده ، رندانه می روم

وقتی که زنده ام ، ز من ای دوست رو مپوش
وقتِ دگر چو آید ، از این خـانه می روم

 تنها بیا و حالِ مرا  مختصر بپرس
تا بنگری چگونه غریبانه می روم

درویشم و بکوی تو چادر زدم ز شوق
یا از درت بخشــم بران ، یا نمی روم

یا بشکن این قرارِ محبت میـانِ ما
یا لابلای زلفِ تو چون شانه می روم

**********

**********

بگذار که از دردِ تو بیمار بمیرم
از آتشِ دل سوزم و تب دار بمیرم

بر گردنم آن زلف سیه حلقه کن ای سرو
در پای تو خواهم به سر دار بمیرم

بگذر نفسی از بَرِ بالینم و بگذار
از تاب و تبِ لحظه ی دیدار بمیرم

چون سایه ات ای گل ز سرم رفت عجب نیست
از جور خس و سرزنش خار بمیرم

سهل است ز تیرِ نگهت مردنم اما
ترسم نزنی بر دل و دشوار بمیرم

اغیار پی زندگی از مرگ گریزان
من زنده که در رهگذرِ یار بمیرم

مستم کن از آن لعلِ می آلوده که حیف است
مِی  باشد و من پیشِ تو هشیار بمیرم

گر دیدن رخسار تو ای ماه گناه است
بگذار نگه کرده ، گنهکار بمیرم

ای پرده نشین پرده ز رخ بفکن و برخیز
مگذار که در پرده ی  پندار بمیرم

تا چند صبا در پی عمرم بدوانی
بگذر ز من خسته و بگذار بمیرم

تا چند ز بی مهریت ای مادرِ ایام
یک بار شوم زاده و صد بار بمیرم

**********

**********

بی تو شکوفه های سحر  وا نمی شود
 باز آ که شب بدون تو فردا نمی شود

قفل دری که بین من و دست های توست
 در غایتِ سیاهی شب وا نمی شود

عشق من و تو ، قصه ی تلخ مصیبت است
می خواهم از تو بگسلم اما نمی شود

ای مرگ ، همتی که دلِ دردمندِ من
دیگر به هیچ روی ، مُداوا نمی شود

آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم
احساسِ سوختن به تماشا نمی شود

درد مرا ز چهره ی رنجور من بخوان
چون شعر ناسروده که معنا نمی شود

**********

**********

مگذار که دور از رُخت ای یار بمیرم
یک ره بگذر بر من و بگذار بمیرم

مردن به قفس ، بهتر از آن است که در باغ
از طعنه ی مرغانِ گرفتار بمیرم

هر مشکلی آسان شود از مستی و ترسم
خالی شودم ساغر و هشیار بمیرم

گفتی : به تو گر بگذرم ، از شوق بمیری
قربانِ سرت ، بگذر و بگذار بمیرم

**********