پیام شیعه | Shia

 امام سجاد (ع) هرگز با یزید ، بیعت نکرد .

مسعودی که از علمای بزرگ و نیز مورّخان مشهور اهل سنت است ، ماجرای عبرت آمیزِ ملاقات سَفّاک ترین چهره ی تاریخ ( مُسلِم بن عقبه ) در واقعه ی حَرّه را اینگونه روایت نموده است :

🔘مسلم بن عقبه ( معروف به مُسرف ) ، امام سجاد ( ع ) را احضار نمود و قبل از حضور ایشان نسبت به آن حضرت و آباء و اجادِ طاهرینش (ع) ، دشنان و ناسزا می گفت . اما به محض اینکه علی بن الحسین السجاد (ع) وارد شد ، مُسرف با کمال تعجب برای استقبال ایشان از جای خود بلند شده و امام سجاد (ع) را با نهایت احترام در کنار خویش نشاند و سپس به آن حضرت عرض کرد هر حاجتی داری از من بخواه و اگر در مورد هر شخصی که حتی حُکم قتلش را صادر کرده باشم می توانی شفاعت نمائی که قطعاً می پذیرم و آنگاه امام سجاد (ع) را مشایعت نمود .

🔘عده ای که شاهد تناقضِ آشکار در رفتار مُسرف بودند از او سئوال کردند که تو همانی که قبل از آمدن علی بن الحسین (ع) به او و اجدادش اهانت می کردی ! پس چگونه با دیدار او ، نهایت تکریم را نسبت به ایشان انجام دادی

👈. مُسرف پاسخ داد : خودم نیز علت واقعی این تغییر رویّه را نمی دانم ، فقط همین را می دانم که با دیدار ایشان ، ترس عجیبی تمام وجودم را فرا گرفت .

🔘جالب تر اینکه عده ای که در آن مجلس حضور داشتند و شاهد ماجرا بودند ،  از امام سجاد (ع) سئوال کردند، ما در آن جلسه مشاهده کردیم که لبانت آهسته حرکت می کرد ، شما چه کلماتی را زمزمه می کردی

👈امام سجاد (ع) پاسخ دادند : برای کفایت از شَرّ مُسرف ( مسلم بن عقبه ) ، زیر لب این دعا را می خواندم و تغییر رفتار مُسرف به برکت آن بود :

اللّهمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین وَ مَا اقللن، رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُ بِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و تکفینی شَرّه .

📚(( مروج الذهب مسعودی ، ج 3 ، ص 63 و 64 ))

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

گزارش مسعودی که از علمای اهل سنت است ، از جهاتی حائز اهمیت و قابل تأمل می باشد که به برخی از آن ها ذیلاً اشاره می گردد :

برخوردِ خشونت‌آمیز لشگرِ شام به فرماندهی مُسلم بن عقبه با قیام مردم مدینه ( در سال ۶۳ قمری ) و به دستور یزید ( علیه العنه ) ، به واقعه ی حَرّه شهرت یافته که در این ماجرا  ، بسیاری از مردم مدینه ، از جمله ۸۰ تن از صحابه ی پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظانِ قرآن ، به قتل رسیدند و اموال و نوامیسِ مردم نیز به غارت رفت.

امام سجاد(ع) در این قیام  ، مداخله نفرمود ، ولی در خانه‌ ی خود ، به بسیاری از زنان و کودکان و حتی اهل و عیال و اطرافیان مروان ‌بن حکم پناه داد.

مهمترین نکته ای که در روایت مسعودی است ، عدم بیعت امام سجاد (ع) با یزید می باشد ، او تأکید می کند که مُسلِم بن عقبه ( مُسرف) ، بجز 👈 امام سجاد (ع) و  نوه ی ابن عباس 👉 از همه ی مردم برای یزید ، ننگین ترین بیعت را گرفت و آن بیعت بعنوان بنده و برده ی یزید بود .

ترجمه ی دعای امام سجاد (ع) بدین شرح است : ( این دعا برای دفع شَرّ کسانی که از آنها بیم ضرر می رود ، نافع است ) :

بار الها ،  ‌ای پروردگار آسمان‌های هفتگانه و آنچه بر آن سایه‌ انداخته . و‌ ای پروردگار زمین‌ها و آنچه بر آنها برافراشته ای . ‌ای پروردگار عرش عظیم و ای پروردگار محمد و آل طاهرینش  . از شَرِّ این شخصِ ستمکار ، به تو پناه می‌برم و به کمکِ تو کشتار و خشونت او را دفع می‌نمایم . از تو مسألت می‌کنم خیرش را به من عطاء فرمائی و مرا از شَرِّ او کفایت نمایی .

در حین نگارش نوشتار فوق ، غزلی را تقدیم به ساحت مقدسِ ( سیّد السّاجدین علیه آلاف التحیة و الثناء ) سرودم که  ابیاتی از آن را حُسنِ خِتامِ سخن قرار می دهیم :

عرضِ حاجت ننمایم که توئی روحِ دعا
گر چه رازِ دلِ فرهاد ، شنیدن دارد

آتش عشق ، چو بر خرمنِ پروانه رسید
بی گمان سوختن و شعله کشیدن دارد

دستِ بیعت نه نِهَم در کفِ مَنحوس یزید
دستِ سازش به طَواغیت ، بریدن دارد

رمز آزادگی و عشق ، حسین است حکیم
دل ز تاب و تبِ  او شوقِ تپیدن دارد

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

پارادوکسِ مولانا ، مهمترین دست مایه ی رسوایی او
مولانا در قالبِ داستانِ مسافرِ شهرِ حلب ، عزاداری شیعیان را تمسخر کرده و مدعی است چون اولیاء خدا با شهادت ( و یا مرگ ) قفس را شکسته و غرقِ ابتهاج و سرور می باشند ، نباید برای آنها نوحه و عزاداری کرد ، بلکه می بایست به شادمانی و جشن و سُرور پرداخت

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2  ) ، کلیک کنید . 👉

اکنون به پارادوکسِ مُفتضحانه ی مولانا که مهمترین دست مایه ی رُسوایی او و پیروانش می باشد ، می پردازیم :

مولوی در رثای صلاح الدین زرکوب و  مصیبت درگذشتِ او ، با نگاهی وهم آلود و اغراق آمیز ، نه تنها زمین و آسمان و جبرئیل و ساکنانِ قُدس ، بلکه تمامی انبیاء و اولیاء را گریان می بیند و در این سوگِ جانکاه ؛ اینگونه مرثیه سُرایی می کند :

ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته
دل میانِ خون نشسته ، عقل و جان بگریسته

جبرئیل و قدسیان را بال و پر ازرق شده
انبیا و اولیا را دیدگان بگریسته

چون ز دیده دور گشتی ، رفت دیده در پی ات
جان پیِ دیده بمانده ،خون چکان بگریسته

بر صلاح الدین چه داند هر کسی بگریستن
هم کسی باید که داند بر کسان بگریسته

👈برای مشاهده ی تمامی مرثیه ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مولوی در فراق شمس تبریزی نیز ، چشمانِ اشکبار خود را به جیحون تشبیه کرده و اینگونه مرثیه سُرایی می کند :

چهره ی زرد مرا بین و مرا هیچ مگو
هر چه بینی بگذر چون و چرا هیچ مگو

دلِ پُر خون بنگر ، چشمِ چو جیحون بنگر
دردِ بی‌حد بنگر ، بهرِ خدا هیچ مگو

👈برای مشاهده ی تمامی مرثیه ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اکنون از زبانِ مسافرِ شهرِ حلب که شیعیان را بخاطر عزاداری در روز عاشورا تمسخر می کرد ، مولانا را مخاطب قرار داده و می گوئیم :

این اشک و آهِ تو در فراقِ شمس و مرگِ صلاح الدین زرکوب ، نگاهی سطحی و مُتحجّرانه است ، پس برو و ...

بر دل و دین خرابت نوحه کن
که نمی‌بینی جز این خاک کهن

و از آن مهمتر اینکه ، اولیاء خدا با مرگ ، از زندانِ دنیا رهایی یافته و غرقِ ابتهاج و سُرور می باشند :

روح سلطانی ز زندانی بجست
جامه چه درانیم و چون خاییم دست

چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند
وقت شادی شد چو بشکستند بند

بنابراین گریستن و مرثیه سُرایی تو نیز همانطوریکه شیعیان را بخاطر آن سرزنش می کردی ، کاری بیهوده است و گویا تو که این حقایق را نمی دانی ، دچار خواب غفلت شده ای لذا خودت مصداقِ بارزِ این بیتِ خویش می باشی :

پس عزا بر خویشتن کن بی امان
زانک بد مرگیست این خواب گران

🟣 نتیجه و تجزیه و تحلیل :

همانطوریکه در مستندات مطروحه فوق مشخص گردید ، مولوی که وقیحانه ، شیعیان حلب را بخاطر عزاداری عاشورای حسینی (ع) سرزنش می کند و مدعی است که اولیاء با مرگ از زندان دنیا رها شده و غرق شادی و سرور هستند لذا گریستن بر آنها دال بر گمراهی آشکار است و کسانی که در ماتم از دست رفتن اولیاء الهی می گریند ، شایسته است که بر دل و دین خراب خویش اشک بریزند .

 گویا طعن و سرزنش هایی که به شیعیان نموده را فراموش کرده و خودش در ماتم مرگ صلاح الدین زرکوب و نیز فقدان شمس تبریزی ، مانند مادری که فرزندش را از دست داده ، گریبان دریده و مویه کنان به مرثیه سرایی می پردازد ⁉️😳

همین تناقض گویی آشکار و رفتار پارادوکسیکال مولوی ، بهترین دست مایه رسوایی و گمراهی او است ، و گمراه تر از او ، ارادتمندان وی می باشند که اهانت های مولوی نسبت به شیعیان حلب و مذمت نمودن عزاداری آنها توسط نامبرده را توجیه می کنند ، حال آنکه در قبال تناقض گوئی مولوی که در این مقاله بدان اشاره شد ، طبل رسوایی آنها از بام به زیر افتاده و جز سکوتی مرگ بار ، گریزگاه دیگری نخواهند داشت .

امیدوار هستیم که طرفداران و سرسپردگانِ مکتبِ مولوی به نقدِ فوق ، با دیده ی انصاف نگریسته و نگران باشند که مبادا خودشان مصداق این شعر مولوی باشند :

چشم باز و گوش باز و این عَما ! ؟
خیره‌ام در چشم ‌بندی خدا

مقاله مرتبط : ( تمسخر عزاداری عاشورا ، توسط مولوی و عرفای معاصر )

👈برای مشاهده مقاله مرتبط ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس نقد تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )

امام سجاد (ع) هرگز با یزید ( علیه العنه ) بیعت نکرد .

مخالفینِ شیعه با استناد به حدیث 313 ( کتاب روضه کافی کلینی ) ، ادّعا می کنند که امام سجاد (ع) با یزید بیعت کرده و با تقطیعِ کلامِ علامه مجلسی (ره) ، مدّعی هستند که ایشان سند این حدیث را تأیید فرموده است .

حال آنکه صحیح بودن سند روایت ، هرگز به معنای صحیح بودن متنِ آن روایت نمی باشد . کما اینکه علامه مجلسی (ره) در ( مرآة العقول ، ص 178) به متن حدیث ، اشکال جدّی وارد کرده و فرموده : همه ی مورخین اتفاق نظر دارند که یزید علیه العنه در طولِ خلافتش ، هرگز از شام خارج نگردید .

( در نتیجه هیچگاه چنین ملاقاتی بین او و امام سجاد (ع) در مدینه ، واقع نگردیده است ) .

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اکنون به بررسی حدیثِ فوق و پاسخ تفصیلی به شبهه ی مذکور می پردازیم :

دانشمند ارجمند و محدّث معاصر ، ( جنابِ شیخ علی آلِ محسن ) در کتاب ( لله و للحقیقه ، ج 1 ص 171-173) در مورد سند حدیث مزبور می فرماید :

👈سند این روایت ضعیف است زیرا از جمله ی راویان آن ابو ایوب الخراز (ابراهیم بن زیاد ) است که مجهول بوده و در کتب رجال ، توثیق نشده ، فلذا قابل اعتماد نیست .

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

محدّثِ و محقّقِ معاصر ( علی اکبر غفاری ) در ذیل حدیث مورد بحث ، این احتمال که داستان ، مربوط به مُسلم بن عُقبه بوده که مورخین اشتباهاً به یزید نسبت داده اند ، را صحیح نمی داند . زیرا در متن حدیث ، شخصی که قریشی است ، مخاطبِ خود را نیز قریشی می داند ، حال آنکه مُسلم بن عُقبه قریشی نمی باشد .

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

احادیثی که در منابع اهل سنت آمده ، با حدیثِ روضه ی کافی ، مغایرت دارد . بعنوان نمونه :

الف :  مسعودی نیز که از علمای بزرگ اهل سنت است در ( مروج الذّهب ج 3 ص 63- 64) تصریح کرده :

( بایع الناس علی أنهم عبیدٌ لیزید ، غیر علی بن الحسین السجاد (ع) و علی بن عبدالله بن العباس )

👈یعنی : در واقعه ی حرّه ، بجز امام سجاد (ع) و نوه ی ابن عباس ، از همه ی مردم بعنوان برده ی یزید ، به زورِ شمشیر ، بیعت گرفته شد .👉

ب : در تاریخ طبری ( ج 5 ص 484-485)که از منابع معتبر اهل سنت است ، روایت شده که یزید علیه العنه بخاطر عدم دخالت امام سجاد (ع) در قیام حرّه ، به مُسلِم بن عُقبه دستور احترام و تکریم نسبت به ایشان را از قبل داده بود ، در حالیکه امام سجاد (ع) از این توصیه ی یزید ، کاملاً بی خبر بود .

👈برای مشاهده ی ( سند 1 )  و ( سند 2  ) کلیک کنید . 👉

اشکال دیگری که به متن حدیث وارد است این است که : مردی قریشی با شجاعت هرچه تمامتر از بیعت نمودن با یزید ، امتناع می ورزد و به یزید که دستور قتلش را صادر نموده می گوید : جانِ من که از امام حسین (ع) عزیزتر نیست .

👈اما امام سجاد (ع) ( معاذ الله ) از بیم آنکه مبادا به سرنوشت مردِ قُریشی دچار شود ، به یزید می گوید : من با تو بعنوان برده ، بیعت می کنم ، اگر خواستی مرا نگه دار و اگر خواستی مرا بفروش .

( پناه بر خدا از این نسبتِ ناروا به امام معصوم )

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2  ) کلیک کنید . 👉

 چگونه ممکن است  امام سجاد (ع) با یزید علیه العنه بیعت نماید ، آنهم نه بیعتی  عادی که از امام حسین (ع) می خواست ، بلکه هزاران مرتبه ننگین تر از آن ، یعنی : بیعتِ بندگی و بردگی برای یزید و حال آنکه ایشان با دو اصلِ اصیلِ نهضتِ عاشورا ، یعنی : (هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة ) و ( مِثْلِي لاَ يُبَايِعُ لِمِثْلِهِ ) ، کاملاً آشنا می باشد .

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2 ) کلیک کنید . 👉

غالباً روایات مربوط به بیعت ائمه ی اطهار (ع) را که نوعاً یا از لحاظ سند و یا از نظرِ متن با اشکال مواجه است متأسفانه با ساده ترین گزینه ، یعنی تقیّه ، توجیه می کنند . اما علیرغم اینکه بیعت نمودن در حالِ تقیّه ، مذموم نبوده و تأییدی برای بیعت گیرنده نیز محسوب نمی گردد . ولی هیچکدام از حضراتِ معصومین (ع) به آن تمکین نه فرموده اند ، ولو اینکه 25 سال خانه نشین شده و یا سالیان متمادی در زندان بسر برده و یا آنکه ناگزیر شوند عاشورائی را رقم زنند .

👈 البته ائمه ی اطهار(ع) ( بجز اصل امامت و ولایت که آنرا حق مُسَلَّمِ خویش می دانستند ) در امور جزئی دیگر  تقیّه داشته اند ، ولی برای شیعیان خود تقیّه را در همه ی موارد بعنوان یک تاکتیک ، توصیه فرموده اند .
 علت اصلی قیام عاشورا ، نامه ی یزید به ولید بود که اگر حسین (ع) بیعت نکرد ، سرش را برای او بفرستد ، چنانچه بانیانِ سقیفه نیز برای گرفتنِ بیعت از علی (ع) ، بر چنین شرطی اصرار می ورزیدند ، در آن صورت تاریخ شاهد عاشورائی زود هنگام می گردید . ( و قس علی هذا )

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉
برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

اغلبِ فقهای شیعه ( مانند : آیت الله خوانساری ، محدث بحرانی و نراقی ) روزه ی عاشورا را حرام و برخی دیگر آنرا مکروه می دانند . اما مخالفینِ شیعه و نیز عرفا و متصوفه ، روزه ی عاشورا را مستحب می دانند.

ابن عربی ( مؤسسِ عرفانِ نظری ) ، می گوید :

 روزه‌‌‌‌ی عاشوراء ، کفاره‌‌‌‌ی گناهان سال گذشته است و برای طی نمودنِ مراحلِ سُلوک ، با روزه گرفتن در تمامِ سال ،برابری می کند . کسی که بخواهد به مقامِ فنای در احدیّتِ ذات ، نائل شود ، می بایست در روز عاشورا ، روزه بگیرد تا از برکاتِ آن به بالاترین مرتبه ی تقرّب و جمعِ بینِ قُربِ فرائض و نوافل دست یابد . براستی چنین فردی از دو شهود و دو تَجلّی برخوردار می گردد .

📚 (( فتوحات مَکیّه ، ج 2 ، ص 375 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن عربی ، روایتی را از کتاب صحیحِ مُسلِم ،در ثواب روزه ی عاشورا ، نقل کرده . در صورتیکه در کتاب مذکور ( صحیحِ مُسلِم ) احادیث زیادی از رسول اکرم (ص) نقل شده که با وجوبِ روزه ی ماه مبارک رمضان ، روزه ی عاشورا ، منسوخ گردیده است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

امام محمد غزّالی نیز که از شخصیت های برجسته ی عرفان و تصوف می باشد . در مورد فضیلت روزه ی عاشورا می گوید :

 بدان كه استحبابِ روزه در ايامی که با فضیلت است ، تأکید گردیده و از جمله ی با فضیلت ترین آنها ، روزه ی دهه ی اول ماه محرم و خصوصاً روز عاشورا می باشد .

📚 (( احیاء العلوم غزالی ، باب صوم ، ج 1 ص  280)) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

محمد ناصرِ آلبانی که از بزرگترین محدثان و فقهای اهل سنت می باشد . احادیث مرتبط با روزه ی عاشورا و شادی و سرور در آن را جعلی دانسته و می گوید :

دشمنانِ حسین رضی الله عنه کسانی هستند که احادیثی در فضیلت روزه ی عاشورا و سرمه کشیدن و اطعام در این روز را جعل نمودند و هدف آنها از این کار ، مقابله با شیعیان بود ، زیرا شیعه ، عاشورا را بخاطر شهادتِ حسین رضی الله عنه ، روز حُزن و اندوه می داند .

آلبانی در ادامه می نویسد : مجد الدین لغوی ( که از علمای بزرگ اهل سنت است ) تصریح کرده :

👈آن چه كه در فضيلت روزه‏ ی عاشورا و نماز، انفاق، خضاب كردن، روغن زدن و سرمه كشيدن در آن روز بيان شده ، همگی از بدعت‏ هاى قاتلين حسين‏ رضى اللَّه عنه‏ می باشد و از نظر من ، حتی سُرمه كشيدن در روز عاشورا نشانه‏ ی دشمنى با اهل بيت‏(ع) بوده‏ و ترك آن واجب است .

📚 (( کتاب تمامُ المِنَّة فی التعلیق علی فقه السُّنَّة ، ص 412 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

عبد الرؤف مَناوی در  ( کتاب فیض القدیر ج 6 ص 236 )  و ابن مُلَقِّن شافعی در ( کتاب التوضیح لشرح الجامع الصحیح ج 13 ص 542 ) نیز احادیث مربوط به روزه ی گرفتن در عاشورا را از ج علیات بنی امیه می دانند .

(( اَللَّهُمَّ اِنَّ هذا یَوْمٌ تَبَرَّكَتْ بِهِ بَنُو اُمَیَّةَ وَ ابْنُ آكِلَةِ الْاَكْبادِ اللَّعینُ ابْنُ اللَّعینِ عَلى لِسانِكَ وَ لِسانِ نَبِیِّكَ صَلَى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ  وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ اَللَّهُمَّ فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْكَ وَ الْعَذابَ الْاَلیم ))

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی ( حکیم )

مولوی در دفتر ششم مثنوی از زبان یک شاعرِ مسافر ، عزاداری شیعیانِ شهرِ حَلَب را تمسخر کرده و می گوید : واقعه ی عاشورا کُهنه شده و شما چقدر دیر از آن باخبر شده اید ، اکنون بجای اینکه به سر و سینه ی خود بزنید ، بروید و بر دل و دینِ خود ، نوحه و عزاداری کنید . رهایی شهیدان کربلا از زندانِ طبیعت ، موجبِ شادی و سُرور است نه اندوه و ماتم .

👈برای مشاهده ی ( سند 1  /  سند 2  /  سند 3  ) کلیک کنید . 👉

علامه محمد تقی جعفری در جلد 13 شرح مثنوی خود ، نظر مولوی را مورد نقد قرار داده و می فرماید :

مولوی ، دو موضوعِ فرد و اجتماع را ، در اين داستان به هم مخلوط نموده و به نتيجه نادرستی رسيده است . و نتیجه ی اینکه می گوید ، مردانِ الهی با کُشته شدن ، به ديدار خدا نائل می شوند ، پس جای شادی است ، نه جای گريه ، اين است که لابُد قاتلینِ مردانِ الهی ، خدمتِ بزرگی به آنان انجام می‌دهند ، زیرا قفسِ آنان را شکسته و مرغِ روحشان را به عالمِ ملکوت به پرواز در می‌آورند .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

آخرین فرازِ سخن علامه جعفری ، اشاره به نگاه جبرگرایانه ی مولوی دارد ، زیرا وی  ، ابنِ مُلجم را نیز تبرعه نموده و از قول علی (ع) به او می گوید : من تو را شفاعت خواهم کرد ، زیرا تو آلتِ حق هستی و  از بابِ ( اَلْمأمُورُ مَعذور ) ، هیچ گناه و سرزنشی نخواهی داشت .

هیچ بُغضی نیست در جانم ز تو          
زانک این را من نمی دانم ز تو

آلتِ حقی تو ، فاعل ، دستِ حق          
چون زنم بر آلتِ حق ، طَعن و دَق

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مولوی در جای دیگر نیز ، رفتنِ به کربلا را اقدامی کورانه و گستاخانه می داند که نتیجه ی آن به دامِ بلا گرفتار شدن بود :

هین مدو گستاخ در دشتِ بلا
هین مران کورانه اندر کربلا

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مریدانِ مولوی نیز تحت تأثیر انحرافاتِ او ، عاشورا را روز جشن و سرور می دانند نه عزا و ماتم . بعنوان نمونه : مرحوم علامه حسینی طهرانی در کتاب روح مجرد می گوید : آقای سید هاشم حدّاد ( که از مشایخ عرفان است ) در ایام عاشورا ، سراسر غرقِ ابتهاج و مسرت بود و می فرمود : چقدر مردم غافلند که برای اين شهيدِ جانباخته غصه می‌خورند و ماتم و اندوه بپا می دارند ، (عاشورا ) تحقيقاً روزِ شادی و مَسرّتِ اهل بيت (ع) است .

سپس علامه طهرانی در توجیه سخنانِ آقای سید هاشم حدّاد می گوید : آنچه را که مرحوم حدّاد فرموده‌اند، حالات شخصی خود ایشان در آن أوان بوده ‌است که از عوالم کثرات عبور نموده و به فنای مطلق فی الله رسیده بود . سایر افرادِ مردم كه در عالمِ كثرات گرفتارند و از حجابِ نَفْس ،بیرون نيامده‌اند، حتماً بايد گريه و عزادارى و سينه زنى و نوحه خوانى كنند تا بدين طريق بتوانند راه را طىّ كنند و بدان مقصد عالى نائل آيند.

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

توجیه مِن عندی علامه طهرانی بسیار عجیب بوده و گویا وی به تالی فاسد آن توجه نداشته ، زیرا ایشان قائل است تنها کسانی مانند آقای حداد که به ادعای وی به مقام فنای مطلق رسیده اند ، مُجاز هستند در روز عاشورا به شادی و سرور به پردازند ، اما سایر مردم در مقابل آقای حداد و امثال ایشان ، بعنوان عوام الناس تلقی می گردند که برای رسیدن به درجات آقای حداد و رهایی از گرفتاری عالم کثرات و حجاب نفس باید در عاشورا گریه و عزاداری نمایند .

با توجیه فوق ، گریه های پیامبر (ص) امیرالمومنین (ع) ، امام سجاد (ع) ، زینب کبری ( س ) و امام زمان (عج ) را برای امام حسین علیه السلام ، چگونه می توان توجیه کرد ؟ آیا مطابق استدلال علامه طهرانی ، این حضرات بخاطر رهایی خود از حجاب نفس و رسیدن به مقام امثال آقای حداد ( فنای مطلق فی الله ) برای امام حسین (ع) می گریستند ؟( معاذالله )  
مهدی طیب در کتاب مصباح الهُدی نوشته ، حاج هادی ابهری در مراسم عزاداری امام حسین (ع) ، وقتی که همه گریه می کردند و او مست می شد ، بخودش می گفت ، چرا گریه می کنی ؟ گریه کارِ زن هاست ، بعد دستمال ابریشمی یزدی اش را از جیب درمی آورد و در حالی که همه به شدت گریه می کردند ، بلند می شد و خودش می رقصید .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اخیراً یکی از مریدانِ مولوی ، با برداشتی غریب و عامیانه از حدیث( یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا و یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا ) اعلام نموده است که چون امام حسین (ع) در شبِ عاشورا نسبت به شهادت عزا ،ابتهاج داشتند و بعد از شهادت هم به فوز و سُرورِ ابدی رسیدند، بنابراین باید در روز عاشورا به شادی و سرور پرداخت ، نه عزاداری

در حالیکه منظور از حدیثِ مذکور این است که در بحث عاشورا ، می بایست معیارِ ما ، سیره ی حضراتِ معصومین (ع) باشد که به تواتر معنوی و لفظی ، سیره ی این اعاظم ، حزن و اندوه و گریه و ماتم بوده نه شادی و سُرور ، و هرگز این چنین نبوده که به عَوامُ النّاس دستور عزاداری داده و خود و اصحابِ خاصشان ، غرق شادی و سُرور شوند .

طبق اخبارِ صحیحِ وارده از طریقِ اهل سنت ، پیامبر (ص) با شنیدن خبر شهادت امام حسین (ع) از فرشته ی وحی ، گریه فرمود و زهرای مرضیه (س) نیز هر جمعه به مَزارِ حمزه (ع) رفته و بُکاء و زاری داشته اند .

👈برای مشاهده ( سند 1 /  سند 2 ) کلیک کنید . 👉

همچنین حضرت فاطمه (س) برای رحلتِ (شهادتِ) پیامبر (ص) آنقدر گریه می کرد که مردم مدینه ، شاکی شدند و امام سجاد (ع) نیز بیش از بیست سال ، برای پدر بزرگوارش گریه می کرد ، امام زمان (عج) نیز در زیارت ناحیه مقدسه خطاب به امام حسین (ع) می فرمایند :

فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْكِینَّ عَلَیكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَیك َ، وَ تَأَسُّفاً عَلی ما دَهاك َ وَ تَلَهُّفاً، حَتّی أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ، وَ غُصَّةِ الاِكْتِیابِ

یعنی : صبح و شام بر تو مویه میكنم، و به جای اشك برای تو خون گریه میكنم، ازروی حسرت و تأسّف و افسوس بر مصیبت هائی كه بر تو وارد شد، تا جائی كه از بزرگی مصیبت و شدّتِ اندوه و ماتم ، جان سپارم .

👈برای مشاهده ( سند  1 /  سند 2 /  سند  3  /  سند 4  / سند 5  ) کلیک کنید .👉

مقاله مرتبط : ( پارادوکس مولانا ، مهمترین دست مایه رسوایی او )

👈برای مشاهده مقاله مرتبط ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی ( حکیم )