پیام شیعه | Shia

**********

عشقِ تو گرفت از تنِ من تاب و توان را
ترسم که به پایان نرسانم رمضان را

آه ای رُطَبِ دورترین شاخه ، چه می شد؟
شیرین کنم از شَهدِ لبانِ تو دهان را

باید که به دادم برسد آن که به من داد
لبریز تراز ظرفِ دلم این هیجان را

یک بار به من گوش کن ای سنگِ صبورم
تا  پُر کنم از قصه ی تو گوشِ جهان را

**********

**********

نرگسِ مَستِ تو ، هم ساقی و هم میخانه           
لعلِ جانبخشِ لبت ، هم مِی و هم پیمانه

طـرّه ی زُلفِ تو ایمانِ فَلَک داده به باد           
خالِ دلجوی تو ، هم دام بُوَد هم دانه
      
گر مُسلمان ز تو حاجت طلبد نیست عجب        
بر سَرِ خوانِ تو ، هم مَحرَم و هم بیگانه

حاجتِ تیر و کمان نیست ، که مُرغِ دلِ من       
به هوای تو شده عاشقِ و هم بی لانه

گل دریده است گریبانِ خود از شوقِ رُخَت        
مست و شیدای تو ، هم بُلبل و هم  پروانه

آستان بوسِ تو هر صبح و مَسا ، شَمس و قَمَر   
خاکِ درگاهِ تو ، هم مسجد و هم بُتخانه
 
آن حکیمی که بُدی عاقل و فرزانه ی شهر        
شده بر روی تو ، هم عاشق و هم دیوانه

**********

از اشعار سید رضا نوعی (حکیم) در مدح امام حسن مجتبی علیه السلام 

(( روزه دارِ واقعی ))

 روزه آن نیست که همسایه ی ما می گیرد
 یا  که  اربابِ  هَوَس رانِ  شما  می گیرد

 روزه آن است که مِسکین ، سَحَری ناخورده
 با همان مِعده ی خالی ز غذا می گیرد

 روزه آن نیست که این ماه ، بعنوانِ رژیم
 مالکِ چاق و شکم گُنده ی ما می گیرد

 روزه آن است که با پیکرِ بی بُنیه ی خود
 مُفلسی از سَرِ ایمان و صَفا می گیرد

 روزه آن نیست که چون مَردِ ریاکار گرفت
 می کند اَخم و چنان سگ ، پَر و پا می گیرد

 روزه آن است که آن باربَرِ  زار و نَحیف
 زیرِ بارِ غم و اندوه و بَلا می گیرد

 روزه آن نیست که آقای خَبیثُ الْوُکَلا
 یا که سَرکارِ خَسیسُ الْوُزَرا  می گیرد

 روزه آن است که بی رنگ و  ریا ، در همه حال
مَردِ  زحمتکشِ  بی برگ و نَوا  می گیرد

**********

**********

گویند که ماهِ روزه نزدیک رسید
من بعد ، به گِردِ  باده ، نتوان گردید

در آخرِ  شعبان ، بخورم چندان  مِی
کاندر رمضان ، مَست بِخُسبَم  تا  عید

**********

**********

بگذار که از دردِ تو بیمار بمیرم
از آتشِ دل سوزم و تبدار بمیرم

بگذر نَفَسی از سَرِ بالینم و بگذار
از تاب و تبِ لحظه ی دیدار بمیرم

گر  دیدنِ رخسارِ تو  ای ماه ، گناه است
بگذار نگه کرده ، گنهکار بمیرم

 سَهل است ز تیرِ نگهت مُردنم ، امّا
ترسم نزنی بر دل و دشوار بمیرم

چون سایه ات ای گل ز سرم رفت ، عجب نیست
از جورِ خَس و سرزنشِ خار بمیرم

تا چند ز بی مِهریَت ای مادرِ ایام
یک بار شوم زاده و صد بار بمیرم

 مَستم کُن از آن لعلِ مِی آلوده که حیف است
 مِی ، باشد و من پیشِ تو  هشیار بمیرم

تا چند  صَبا  در  پیِ یارم  بدوانی
بگذر ز منِ خسته و بگذار بمیرم

**********