پیام شیعه | Shia

(( ایمانِ ابوطالب (ع) از نظر شیعه و اهل سنت ))

روز 26 رجب المرجّب ، سالروزِ ارتحالِ سَيّدِ بَطحاء  و آخرین حجّت در دورانِ فِترَت ، حضرتِ ابو طالب علیه السلام می باشد.
ایمانِ ابوطالب و نیز مُوَحّد بودنِ همه ی آباء و اجدادِ انبیاء (ع ) و ائمه ی اطهار ( ع ) ، جزوِ مُسَلَّماتِ مذهبِ تَشَیُّع می باشد لیکن بنی اُمیه و بَنی عباس و اخیراً ، ناصبیان و  وهابیان با تأسی به پیشوای خود ( ابن تیمیه ) ، مَذبوحانه سعی داشته تا با مطرح نمودنِ شِرک و اسلام نیاوردنِ ابوطالب ، اذهانِ مسلمان را مُشَوَّه نموده و القاء شُبهه نمایند .
اغلبِ عُلَمای اهلِ سُنت ، همانند شیعه به ایمانِ ابوطالب ، اذعان و اعتراف نموده انده لذا برای روشن شدن موضوع ،ذیلاً  یک روایت از طریق شیعه در مورد ایمانِ ابوطالب ( ع )، آورده و سپس  اشاره ای به نظریه ی علمای اهل سنت می نمائیم :
- حضرت عبدالعظیم حسنی به محضر حضرت علی بن موسی الرضا ( ع ) نامه نوشت و در مورد ایمان ابوطالب سؤال نمود .
آن حضرت در پاسخ مرقوم فرمودند:
( بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم، اَمَّا بَعْدُ فَاِنَّکَ اِنْ شَکَکْتَ فِی اِیمَانِ اَبِی طَالِبٍ کَانَ مَصِیرُکَ اِلَی النَّارِ )
یعنی : ( اگر در ایمانِ ابوطالب شک و تردید داشته باشی،قطعاً بازگشتِ تو به سوی آتش خواهد بود ) .

📚( بحار، ج۳۵، ص۱۱۰ و الغدیر، ج۷، ص357 )
- ابن ابی الحدید که از علمای اهل سنت (معتزلی) و از بزرگترین شارحانِ نهج البلاغه می باشد ، در مورد شخصیت و ایمانِ ابوطالب ( ع ) می گوید :
(( اِنَّ الاِسلام لَولا اَبوطالبَ لَم یَکن شَیئاً مَذکوراً ))
 یعنی : ( اگر ابوطالب نمی بود ، از اسلام نیز هیچ خبری نبود ) . 
همچنین ابن ابی الحدید در ادامه می گوید :
اشعارِ فصیح و عالیةُ المَضامینِ ابوطالب ، از جمله ادله ی مهم و غیر قابلِ انکار ، مبنی بر اعتقاد ایشان به توحید و نیز نبوتِ پیامبرِ اکرم ( ص ) می باشد که از همه صریح‌تر ، این بیت باشد :
(( یا شاهِدَ اللّه عَلَیَّ فَاشْهَد إنّی عَلی دِین النَّبی أحمَدٌ ))
یعنی : ( خدایا شاهد باش که من بر دین پیامبر یعنی احمد می‌باشم )

📚(شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 1، ص 142و ج 14 ص 78)
برگرفته از دروسِ تاریخ تحلیلی اسلام توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

(( فَتحُ الفُتوحِ حیدرِ کرّار ))

(بیست و چهارم رجب )،به اِذعانِ شیعه و سُنّی و نیز همه ی مورخین ، سالروزِ فَتحِ خیبر ،بدستانِ ولائیِ امیرالمومنین ( ع ) می باشد ، که ذیلاً به بررسی اجمالی این واقعه ، مُستند به مَنابعِ مُوثقِ اهلِ سنت ، می پردازیم :
- امیرالمومنین ( ع ) در این باره می فرمایند :

(( وَ اللَّهِ مَا قَلَعْتُ بَابَ خَيْبَرَ بِقُوَّةٍ جَسَدَانِيَّةٍ وَ لَا بِحَرَكَةٍ غَذَائِيَّةٍ لَكِنِّي أُيِّدْتُ بِقُوَّةٍ مَلَكِيَّةٍ وَ نَفْسٍ بِنُورِ رَبِّهَا مُضِيَّة ))
 ((به خدا سوگند! من دروازه ی خيبر را با قدرتِ جسمانى ، از جای نكندم ؛ بلكه برای اینکار ، به قوّه ی مَلکوتی و روحى كه به نورِ پروردگارش، روشن است تأييد و حمایت شدم ))

📚(الخرائج و الجرائح ،ج‏2، ص542 ) و ( مُسنَدِ احمد بن حنبل, ج 6, ص 8 )
- (( رُوِیَ أنَّهُ ( ص )،بَعَثَ أبابكر أولاً فَرَجَعَ مُنهَزِمَاً وَ بَعَثَ عُمَر فَرَجَعَ كذلِك فَغَضَبَ النَّبِیَّ ( ص ) لِذلِك فَلَمّا أصبَحَ خَرَجَ إلىَ النّاس و مَعَهُ رَأیَةً فَقالَ ( ص) )) :
« لَاُعطِیَنَّ الرّأیَةَ غَداً رَجُلاً یُحِبُّ اللّهَ وَ رَسُولَهُ و یُحِبُّهُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ کَرّارٌ غَیْرُ فَرّارٍ، لا یَرْجِعُ حَتّى یَفْتَحُ اللّهُ عَلَى یَدَیْهِ»
ترجمه : روایت شده است كه رسول خدا (ص) اول ، ابوبكر را (در روز 22 رجب ) به طرفِ خیبر فرستاد كه او فرار كرده و برگشت ، سپس عُمَر را ( روز بعد یعنی 23 رجب ) فرستاد ، او نیز به همان سرنوشت دچار شد .

  لذا پیامبر (ص) خشمگین شده و فرمود :
(فردا پرچم را به دستِ مَردى خواهم داد که خدا و رسولش او را دوست دارند و او نیز خدا و رسولش ‍ را دوست دارد، او هجوم کننده است ، و هرگز فرار کننده نیست، از حمله بر نمى گرددتا خدا به دستِ او قلعه را فَتح کند.)

 📚(صَحیحِ مُسلِم ج9 ص304) (صَحيحِ البُخاري ، ص741 ، ح3009 )
-  در کتابِ مُسنَدِ احمد بن حنبل نیز روایت شده ، فَقَالَ رسول الله ( ص ) :

(( اُدْعُوا لِي عَلِيًّا فَأُتِيَ بِهِ أَرْمَدَ فَبَصَقَ فِي عَيْنِهِ وَدَفَعَ الرَّايَةَ إلَيْهِ فَفَتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ ))

ترجمه : پس از شکست و فرار ابوبکر و عمر از جنگ ، پیامبر (ص ) فرمودند :

(( علی ( ع ) را نزدِ من بیاورید و على عليه السّلام در حالى به حضورِ حضرتِ رسولِ اكرم صلّى اللّه عليه و آله شَرَف ياب شد كه به دردِ چشم دچار بود ، رسول خدا (ص) ، آبِ دهانِ مباركش را بر چشمِ حضرت على (ع) ماليد ، ديدگانش شفا يافت و پرچمِ اسلام را به دستِ او سپرد که از بركتِ وجودِ على (ع) ، فَتح و پيروزى نَصيبِ اسلام شد . ))
((روایت فوق در صحیحِ مُسلِم - کتاب فضائل الصحابة - باب من فضائل علی حدیث ِ 4427 نیز آمده است.))

- مولوی نیزکه سُنِّی مَذهب است ، در موردِ فتحِ خیبر و شجاعتِ علی ( ع ) ، اینگونه سروده است :

خاتَم كه در انگشتِ سلیمانِ نَبى بود
آن نورِ خدایى كه بر آن بود ، على بود
.آن قلعه‎گشایى كه دَرِ قَلعه ی خیبر
. بَركند به یك حمله و بگشود ، على بود
آن گُردِ سَرافراز كه اندر رَهِ اسلام
تا كار نشد راست نیاسود ، على بود
آن شیرِ دلاور كه براى طَمَعِ نَفس
بر خوانِ جهان پنجه نیالود ، على بود

مطمئناً حیاتِ اسلام ، مَرهونِ رشادت های امیرالمؤمنین (ع) بوده و همواره فضائل ایشان موجبِ مُباهات و بالَندگی مسلمانان می باشد ، لیکن فضائلِ علی (ع)، محدود به فتوحاتِ رَزمیِ او نیست بلکه بالاتر از آنها ، فَتحُ الفُتوحِ او یعنی فَتحِ قلب های انسان های پاک طینت ( اعم از شیعه ،  سُنّی ، مسیحی و ... ) در طولِ تاریخ می باشد .

برگرفته از دروسِ تاریخ تحلیلی اسلام توسط سید رضا نوعی ( حکیم )     

(( آیه ی ولایت از نگاه اهلِ سُنَّت))
((إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آَمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ.))

ترجمه : ولی شما فقط خدا، پیامبر و مؤمنانی هستند که نماز را به پا داشته، در رکوع زکات می‌دهند. ( سوره مائده آيه 55 )
نه تنها شیعه بلکه اغلبِ عُلَمای اهلِ سنت ،شأنِ نزولِ آیه ی فوق که به آیه ی ولایت ، مشهور می باشد را ،ماجرای بخشیدنِ انگشتری توسطِ علی (ع) در نماز به سائل ، می دانند .
در این خصوص ذیلاً به نَقلِ دو روایت از منابع اهل سنت و یک روایت از طریق شیعه ، اکتفاء می کنیم :
طبراني كه مُحدثانِ بزرگ اهل سنت می باشد از زيد بن حسن از جدش از عمار نقل مي كند كه اميرالمؤمنين (ع) در حال ركوع ، مشغول خواندن نماز مستحبي بود و انگشترش را از انگشتش درآورد و به سائل داد و اين قضيه به نبي مُكرَّم خبر داده شد و  آنگاه بر پیامبر اکرم (ص )  اين آيه نازل شد:
فقرأها رسول الله صلي الله عليه وسلم ثم قال من كنت مولاه فعلي مولاه.
بعد از اين كه ، آيه ی فوق نازل شد و آنرا بر مردم قرائت كرد ، پیامبر (ص ) فرمود: هر کس که من مولای اویم ، علی (ع) مولای اوست .

📚((المعجم الأوسط، ج 6، ص 218 و مناقب علي بن أبي طالب ( ع ) وما نزل من القرآن في علي ( ع )، أحمد بن موسي ابن مردويه الأصفهاني، ص 235 و تخريج الأحاديث والآثار، الزيلعي، ج 1 ص 410 و الدر المنثور في التفسير بالمأثور، جلال الدين السيوطي، ج 2، ص 293 ، شواهد التنزيل لقواعد التفضيل، ج‏1، ص: 223))
بنابر این معلوم مي شود كه عبارت «من كنت مولاه» مخصوص واقعه ی غدير نيست بلکه در چند جای دیگر، رسول اکرم (ص) عبارتِ «مَن كُنتُ مولاه فَعَلِيٌّ مَولاه» را بیان فرموده است.
امام المشککین  فخررازی در تفسیر کبیرش (مفاتیح الغیب)، می نویسد : «این آیه در شأن علی (ع) نازل گشته است و عُلَما  بر این موضوع معتقدند که اَدای زکات در حالِ رکوع واقع نشده است مگر از علی(ع) »

📚(تفسیر کبیر مفاتیح الغیب ، ج 11، ص 30)
از "عمر بن خطاب" نقل شده که گفته است :

 (( وَاللهِ لَقَدْ تَصَدَّقْتُ بِاَرْبَعینَ خاتَماً وَ اَنَا راکِعٌ لِیَنْزِلَ فِیَّ ما نَزَلَ فی عَلِیِّ بْنِ اَبی طالِبٍ فَما نَزَلَ ))
ترجمه : به خدا سوگند! چهل انگشتر در حال رکوع داده‌ام تا در حق من نیز آنچه در حق علی بن ابی طالب نازل شده است، نازل شود؛ ولی نازل نشد .

📚((  نور الثقلین، ج1، ص648، ذیل حدیث 269؛ البرهان، ج2، ص 318، ذیل حدیث 3167 - بحارالانوار، جزء 35، صفحه  184)) 
از این سخن عمر معلوم می‌شود که او نیز به این فضیلت خاص حضرت علی علیه السلام اعتراف داشته است و چون نمی‌توانست این فضیلت را انکار نماید؛ لذا سعی می‌کرد او نیز صاحبِ فضیلتی مثل حضرت علیه السلام باشد که بنا به اذعان خودش ، اینگونه  نشد.

برو ای گدای مسکین ، دَرِ خانه ی علی زَن
که نگینِ پادشاهی ، دهد از کَرَم گدا را
برگرفته از تفسیر سوره مائده توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

(( کارتِ  تبریکِ ولادتِ علی علیه السلام ))
پدرِ بزرگوارِ آقا امیرالمومنین ، جنابِ ابوطالب ( ع ) ، هنگامیکه چشمانش به جمالِ دلآرایِ فرزندِ گرامیش ، حضرت علی علیه السلام روشن گردید ، کتباً با جمله ی زیر ، از مَردم برای وَلِیمِه و جشنِِ تولّدِ ایشان ، اینگونه دعوت نمود:
(( هَلُمُّوا وَطَوِّفُوا بالبَيْتِ سَبْعاً وَادْخُلُوا وَسَلِّموا عَلی عَلیً وَلَدِي ))
یعنی : ای مردم! بياييد و ابتدا ، هفت مرتبه به دورِ خانه ی کعبه 🕋، طواف كنيد، آن گاه ، داخلِ خانه ی من  شويد و بر فرزندم علی ، سلام كنيد .

📚( کتاب بحارالانوار ج35 ص 8 ذيل حديث 14 )

این جمله ی ابوطالب ( ع ) ، مُبَیِّنِ یکی از عمیق ترین معارفِ ولائی شیعه می باشد و آن این است که حقیقتِ کعبه ، ولایتِ علی و اهل بیت (علیهم السلام ) می باشد ، کما اینکه امام باقر (ع) در همین خصوص فرموده اند:
مَثَلُ الاِمام ، مَثَلُ الکعبة ...🕋 و تَمَامُ الْحَجِّ لِقَاءُ الْإِمَام . 
امام ،مانند کعبه است و تمامیتِ حج ، مَنوطِ به دیدارِ امامِ معصوم (با چشم دل ) می باشد.

📚 (عیون‌اخبار الرضا‌ ج2 ص262).
به قول حافظ :
مگر برویِ دلآرایِ یارِ ما ، ور نه
 به هیچ  وَجهِ  دگر ، کار بر نمی آید

- حقیقتِ کعبه ،ولایتِ علی (ع) و حجِ  واقعی نیز ، پروانه وار ، گِردِ شمعِ ولایت ، طَواف نمودن است .
- هنگامیکه زمین یک دور ، به گِردِ خورشیدِ ظاهری می گردد ، بهارِ طبیعت ، ظاهر می شود ، اما این بهار ، هرگز موجبِ شکوفائی دل های خزان زده نخواهد شد .
- آنگاه به نوروزِ حقیقی و بهارِ معنوی و روحانی خواهیم رسید که پروانه وار ، خورشیدِ ولایتِ علی و اهل بیتِ عصمت و طهارت (ع) را طَواف نمائیم و به همین دلیل ،به امام زمان ( رَبِیعُ الأنام وَ نَضرَةِ الأیّام ) یعنی بهارِ جان و جانِ بهار ، اِطلاق شده است .

.مُشکِل گُشای عالَم و آدم ،تویی علی
.شادی قلبِ حضرتِ خاتم ،تویی علی
 .کعبه به دورِ نامِ "علی" می کند طَواف  
.عَرشِ کریم و بِیتِ مُعَظَّم 🕋، تویی علی

برگرفته از دروسِ امام شناسی توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

(( ولادتِ علی ( ع ) از نظرِ اهلِ سُنَّت ))
ابن تَیمیه و بعضی از وهابیون و ناصبیان ، از روی عِناد و کینه،ولادتِ آقا امیر المومنین (ع) در کعبه را که از جمله فضائلِ اختصاصی ایشان است ، انکار نموده اند حال آنکه ، این واقعه از مُسَلَّماتِ تاریخ و موردِ اِجماعِ فریقین ( شعیه و سنی ) می باشد .

برای تَنویرِ اَذهان و رفعِ شبهه ی مُعاندین ، فقط چهار نمونه از مُستنداتِ اهلِ سُنَّت را ذیلاً نقل می نمائیم :

- مسعودی ، مورخِ معروفِ اهل سنت در باره ی ولادتِ علی ( ع ) گفته :

(( وَ كَانَ مَولِدِهِ  فِي الكَعبَة  ))
یعنی : محل تولد علي عليه السلام ، خانه كعبه است .
( تاریخ مروج الذهبِ مسعودی   ج 1  ص 313 )

- حاکمِ نیشابوری که اِمامُ المُحَدِّثِینِ اهلِ سُنَّت می باشد ، ضمن تصریح به مُتواتر بودنِ روایاتِ وارده در این خصوص فرموده :

(( فَقَدْ تَوَاتَرَتِ الْأَخْبَارِ أَنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ أَسَدٍ وَلَدَتْ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ کَرَّمَ اللهُ وَجْهَهُ فِی جَوْفِ الْکَعْبَةِ ))
یعنی : رواياتِ مُتواتري وارد شده که فاطمه ی بِنتِ اَسَد ( علیها السلام ) ، حضرتِ علي (عليه السلام) را در درونِ کعبه به دنيا آورده است.
( حاكم نيشابوري , المستدرک علی الصحیحین، ج3، ص550 )
تبصره :

الف : به تصریحِ ابنِ حاکمِ نیشابوری و سایر علماء و بزرگانِ فریقین ، واقعه ی ولادت علی (ع) درونِ کعبه ، موردِ اجماعِ امت و اخبارِ وارده در این خصوص نیز مُتواتر می باشد .
ب :  از نظر اهلِ سنت ، اعتقاد به اخبارِ مُتواتر ، همانند قرآن ، واجب و انکارِ اِجماع ، کُفر  است .
- جوینی نیز که از علمای شافعي مذهبِ اهلِ سُنَّت است ، پیرامون ولادت آن حضرت چنین می نویسد:

(( روي أنها لما ضربها المخاض اشتد وجعها فأدخلها أبوطالب الکعبة بعد العتمة فولدت فيها علي وقيل لم يولد في الکعبة إلا علي.))
ترجمه : روايت شده هنگامي که وقتِ وضعِ حَملِ او ( فاطمه بِنتِ اَسَد ) رسید و دردش شدت يافت، ابو طالب او را اولِ شب وارد بر کعبه کرد و علي در آن خانه بدنيا آمد  و گفته شده که کسي غير از علي در کعبه به دنيا نيامده است.
( فرائد السمطينج1، ص425-426 )

- زرندی حنفی نیز در این مورد می نویسد:

(( وَ وُلِدَ کَرَّمَ الله وَجهَه فِي جوفِ الکَعبَة  ))
یعنی : و حضرت علي بن أبي طالب کرم الله وجه در داخل کعبه به دنيا آمده است.

(( معارج الوصول، ص49 ))

گویند حَریمِ کعبه ، دَر  داشته است
از سیزدهِ رجب ، خبر داشته است
از شدَّتِ اشتیاقِ دیدارِ  علی (ع)
دیوارِ حَرَم ، شکاف برداشته است

برگرفته از دروسِ کلامِ تطبیقی توسط سید رضا نوعی ( حکیم )