پیام شیعه | Shia

قال رسول الله صلی الله علیه و آله :

النَّظَرُ إِلَی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عِبَادَةٌ وَ ذِکْرُهُ عِبَادَةٌ وَ لَا یُقْبَلُ الله إِیمَانُ عَبْدٍ إِلَّا بِولَایَتِهِ وَ الْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِهِ .

رسول اکرم (ص) فرمودند :

نگاه کردن به  چهره ی علی (ع) و یادِ او عبادت است ، و خداوند ایمانِ هیچ بنده ای را قبول نمی کند مگر به ولایتِ علی (ع) و برائتِ از دشمنانش .

🔘روایت فوق بطور متواتر از طریقِ شیعه و نیز  اهل سنت وارد شده که در ذیلاً به ذکر نام تعدادی از منابع اهل سنت اکتفاء می کنیم :

📚(( فَرائدُ السِّمْطَیْن ، تألیف جوینی شافعی ج 1 ص 19 )) (( تصویر فوق 👆))

📚(( مناقب خوارزمی حنفی ص 32 حدیث 2 )) (( کفایة الطالب ، تألیف گنجی شافعی باب 62 ص 252)) (( ارجح المطالب ص 11)) (( ینابیع المودة قندوزی ص 144))

در روایت فوق ، کلمه ی (ولایت)به معنی زعامت ، سرپرستی و رهبری است نه دوستی و محبت ،کما اینکه :

علامه راغب اصفهانی که از علمای بزرگ و لغت شناسِ معروفِ اهل سنت می باشد در مورد معنی ولایت می گوید :

والوَلَایَةُ: تَوَلِّی الأمرِ وقیل: الوِلَایَةُ والوَلَایَةُ نحو: الدِّلَالة والدَّلَالة، وحقیقته: تَوَلِّی الأمرِ.  

یعنی : ولایت به معنی مُتولیِ اَمر شدن و وَلیِّ اَمر بودن است و حقیقتِ ولایت ، چه با کسرِ واو ( وِلایت ) و چه با فتحه ی واو ( وَلایت ) ، در هر دو شکلِ آن ، به معنای مُتولی اُمور می باشد .

📚(( المفردات فی غریب القرآن، ج1، ص533 . ))

**********

ای تشنگانِ حشر به حقِّ خدا قسم
باور کنید ساقی کوثر فقط علی است

بعد از نبی به امرِ خداوندِ ذوالجلال
ما را امام و هادی و رهبر فقط علی است

**********

برگرفته از دروس فقه الحدیث سید رضا نوعی (حکیم )

رسول اکرم (ص) فرموند :
 پس از من فتنه اي رُخ خواهد داد ، پس هر گاه چنين شد 👈( فَالْزَمُوا عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ ) 👉 مُلازمِ علي بن ابي طالب (ع) باشید و از او پیروی کنید ، او اولين كسي است در قيامت مرا مي بيند و با من مُصاحفه می کند . او با من در مَلأِ اَعلی خواهد بود . علی (ع) جدا كننده ی بینِ حق و باطل است .

📚(( تاریخ مدینه دمشق ابن عساکر ج 42 ص 450 ، کتاب معرفة الصَّحابه ابونعیم ، ص 3003 حدیث 6974، أُسُدُ الغابه ابن اثیر جذری ، ج 6ص284 ، الاصابه فی تمییز الصّحابه ابن حجر عسقلانی ج 7 ص 354، کنزالعُمّال ج 11 ص 612، مناقب خوارزمی ص 104، الاستیعاب ج 4 حدیث 3157))

✅شرح اجمالی حدیث :

🔘حدیث فوق را عده ی زیادی از علمای اهل سنت ، روایت نموده اند که در بالا فقط به برخی از آن منابع اشاره گردید .

🔘چون در حدیث مزبور ، کلمه ی ( فتنه ) بطور مُفرد ذکر شده فلذا بخوبی می توان آنرا به اولین فتنه پس از رحلت ( شهادت) پیامبر (ص) تطبیق نمود و آن نیست مگر 👈 فتنه ی بزرگِ سَقیفه 👉 که شالوده ی نفاق و تفرقه در عالم اسلام را رَقم زد و در حالیکه علی (ع) مشغول تدفین بدنِ مطهر پیامبر (ص) بود ، گروه خاصی به دعوا و نزاع بر سَرِ خلافت پرداختند تا بجائی که درب خانه ی علی (ع ) را آتش زده و تنها یادگار پیامبرشان یعنی زهرای مرضیه (س) را مضروب نمودند .

🔘اما آن سئوالی که بیش از چهارده قرن بی پاسخ مانده این است که :

👈 چرا برخی از اصحاب و نیز اکثر مسلمانان به راحتی رهنمودِ حیاتی رسولِ اکرم (ص) که تأکید فرمودند در فتنه ای که پس از من رُخ می دهد همراه علی (ع) و پیرو ایشان باشید را فراموش کردند و بجای علی (ع) در کنار غاصبین ولایت و مخالفین ایشان قرار گرفتندبراستی آنها مَسحورِ چه سِحری و مَفتونِ چه فریبی شدند

🔘همچنین کلمه ی (فتنه ) در حدیث مذکور را می توان مطلق و شامل همه ی اختلافات و فتنه هائی که پس از پیامبر (ص) رُخ داد ، دانست ، اگر مسلمانان و حتی برخی از صحابه  به این سخنِ پیامبر (ص) که تصریح فرمود به هنگام بروز فتنه ، در کنار علی (ع) و مُلازمِ ایشان باشید ، عمل می کردند ، هرگز سقیفه ای بوجود نمی آمد و هیچگاه جنگ های خونین جَمَل ، صفین و نهروان رُخ نمی داد .

🔘به این توصیه ی پیامبر (ص) فقط تعدای از صحابه مانند ( کمیل ، سلمان ، عمار ، ابوذر ) و تعداد انگشت شماری دیگر از مسلمانان عمل نمودند .

🔘ای کاش این فراز از سخن رسول گرامی اسلام (ص) که فرمودند :( فَالْزَمُوا عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ ) را عموم مسلمانان جهان ، سرلوحه ی  زندگی خود و بعنوان جهادِ کبیرِ تلقّی نمایند .

🔘شایسته است (( إِلْزَمُوا عَلِيًّ )) بعنوان شعارِ وحدت بخشِ مسلمین قرار گیرد .

🔘بهترین راه مبارزه با استکبار جهانی ، وحدتِ مسلمین و پرهیز از تفرقه می باشد که ( فَالْزَمُوا عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ ) می تواند  محورِ اتحاد مسلمانان و اساسی ترین عامل رشد و تعالی امت اسلام باشد . ان شاء الله .

🔴یا امیرالمومنین :

 ما فارغیم از غمِ طوفانِ روزگار
 دریا  توئی ، سَفینه توئی ، ناخدا  توئی

برگرفته از دروس کلام تطبیقی سید رضا نوعی (حکیم )

(( طبیبِ عشق ))

قال الصادق علیه السلام: (( فِي طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع الشِّفَاءُ مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الْأَكْبَرُ. ))
ترجمه : امام صادق ع فرمودند : ((شفاى هر دردى در تربت قبر حسين (عليه السلام) است و همان است كه بزرگترين داروست))

(كامل الزيارات ص 275 - وسائل الشيعه ج 14 ، ص 524 )
بدرستیکه ،تُربتِ پاکِ امام حسین (ع ) ، شفاست  ،بلکه فراتر از آن اینکه ، ایشان ، طبیبِ عشق است و به همین دلیل،خاکِ کوی او ، هر دردی را شفا و هر آلامی را  دواست ، بلکه به تعبیر امام صادق در روایت فوق ، خودِ ایشان ، داروی اکبر و کیمیائی اعظم است .
بر میوه ی بهشت ، دگر لب نمی زنند
آنان که طعمِ تربت ِاو را چشیده اند
متاسفانه روایت را اغلب طوری دیگر معنا کرده و ضمیر (هُو َ) را به (طِین ) ارجاع داده اند ، که در این صورت، معنی آن می شود (تربتِ حسین دوای اکبر است).
لیکن به نظر این حقیر، همانگونه که در بالا توضیح دادم ، ضمیر (هُو َ) به امام حسین ع  ، بر می گردد  و  بر این اساس باید گفت : امام حسین ، طبیبِ عشق است ، فلذا  ، نَفَسِ مسیحائی او دوا  و کیمیای اکبر ، بلکه اعظم است و به همین دلیل می باشد که تربتِ پاکش نیز شفاست ...
گفته ای لعلِ لبم ، هم درد بخشد ، هم دوا         
گاه پیشِ درد و گه پیشِ مُداوا میرمَت
ثواب حجِ قبول و نماز ، آنکس بُرد
که خاکِ میکده ی عشق را زیارت کرد
کیمیائی است عجب بندگی پیر مُغان
خاکِ او گشتم و چندین درجاتم دادند
جای بسی شگفتی است از کسانیکه برای بهره مندی از شفا ، به تربتِ مُطهرِ ایشان روی می آورند ( که در حَدِّ خود ، صحیح و حق است) لیکن از این معنا غافلند که حسین  (ع ) ، طبیبِ عشق و  کیمیای اعظم و  داروی اکبر است.
 

باید به این قوم گقت:
علاجِ ضعفِ دلِ ما کرشمه ی ساقیست          
برآر سَر ،که طبیب آمد و دوا  آورد

طبیب عشق ، مسیحا دَم است و مُشفق ، لیک

چو درد در تو نبیند ، کِرا دَوا بکند
و چه خوب سروده حکیم الهی و عارف ربانی ، ملاهادی سبزواری :
خوشا جانی که جانانش تو باشی          
خوشادردی که درمانش تو باشی
بباید تَرکِ جان گفت و به سَر رفت          
بآن راهی که پایانش تو باشی
نه با ایمان بُوَد کارش نه با کُفر          
هر آنکس کُفر و ایمانش تو باشی
خِرَد زنجیری و دیوانه ات شد                    
که خود زنجیر جنبانش تو باشی  
(( برگرفته از دروس عرفان در مکتب حسین (ع) توسط سید رضا نوعی ، متخلص به حکیم))

  (( احساسِ شادی و یا غم و اندوهِ بی دلیل ))

👈 گاهی اوقات ، در خود احساسِ غم و اندوه و یا شادی و سُرور ، می کنیم که ظاهراً توجیه یا دلیلِ خاصی ندارد .

✍🏼 علتِ این موضوع را یکی از اصحابِ امام صادق (ع ) از ایشان سئوال کرد ، آن حضرت در پاسخ فرمودند :

🌸(( إِنَّ ذَلِکَ الْحَزَنَ وَ الْفَرَحَ یَصِلُ‏ إِلَیْکُمْ‏ مِنَّا لِأَنَّا إِذَا دَخَلَ عَلَیْنَا حُزْنٌ أَوْ سُرُورٌ کَانَ ذَلِکَ دَاخِلًا عَلَیْکُمْ لِأَنَّا وَ إِیَّاکُمْ مِنْ نُورِ اللَّهِ عَزَّ وَجَل . ))

📝یعنی : احساسِ آن اندوه و شادی که به شما می رسد ، از جانبِ ما می باشد ، هنگامیکه ما اندوهگین و یا شادمان شویم ، شما نیز همین حالات را در خویش احساس می کنید و این بخاطر آن است که ما و شما ( هردو) از نور خداوند عزوجل ، آفریده شده ایم.

🔹در روایات دیگر اینگونه وارد شده که ما از نور خدا و شما از شعاعِ نور و فاضلِ طینتِ ما ، خلق شده اید .

👈به تعبیرِ من ( حکیم ) ، چون با امامانِ معصوم ، هم گِلیم ، هم دلِیم . 💞

📚( علل الشرائع  ج1، ص 93)🌱

🌤یا صاحب الزمان (عج) :

💘زخمِ دلِ هجران زدگان را ، تو شَفائی
😔دردِ غَمِ بی نُسخه ی ما را ، تو دوائی

⚫️عالَم همه جا ، پُر شده از تیرگی مَحض
💫ما گُم شده گانیم و تو مِصباحِ هُدائی

🏹. مَگذار که با ما همه عالَم بستیزند
👑. ما با همه گفتیم : که تو صاحب مائی

🕌سوگند به تنهائیِ تنهایِ مدینه
🗡تنها تو فقط ، مُنتَقِمِ خونِ خدائی

💪تو وارثِ بازوی علمدارِ حسینی🚩
🗣تو پاسخِ فریادِ تمامِ شهدائی 😘

❣️با خونِ دل و اشکِ روان ، هر شبِ جمعه
🌅با مادرِ خود ، فاطمه (س) ، در کرب و بَلائی

🌤ای کاش که یک لحظه به چشمِ همه عالَم
🕌زان گوشه ی شش گوشه ، به ما رُخ بنمائی

🌻ما پیشِ تو بودیم ، ولی حیف نبودیم
💔تو در دلِ مائی و ندانیم کجائی

🙏گفتم که دعائی کنم از بَهرِ ظُهورت
👈دیدم تو دعائی ، تو دعائی ، تو دعائی

✅ گلایه ی عاشقانه ی حکیم ، از قُطبِ عالَمِ اِمکان ، یوسفِ زهرا (عج ) :

😔مولای من ، براستی اگر ، دل را به دل ، راه است ، پس چرا با این گدای درمانده و دردمندِ خویش ، طوری رفتار می کنی که گویا از حالِ پریشانم ، بی خبری ؟

💞غلط است اینکه گویند : به دل ، رَه است دل را
❣️دلِ من ز غُصّه خون شد ، دلِ تو خبر ندارد ... !