پیام شیعه | Shia

**********

افتاده به شهریم که ویرانه ندارد
ای وای از این شهر که دیوانه ندارد

در حسرتِ یک نعره ی مستانه بمردیم
ویران شود این شهر که میخانه ندارد

دیوانه ترین مردم شهرم ، تو کجایی
تا فاش بگویم چو تو افسانه ندارد

من بودم و دل ، کو سرِ افسانه ی ما داشت
فریاد که او هم سرِ افسانه ندارد

گیسوی بلندت همه شب ماه نهان کرد
آن مو که تو را هست مگر شانه ندارد ؟

ما دلشدگان ، جمله اسیرانِ شمائیم
دیوانه دریغ از تن و کاشانه ندارد

چون باز کنی پرده ز رخسار ، بگویی :
گر روز شود شمع تو پروانه ندارد

**********

**********

چه می شد اگر هيچ كاری نمی شد ؟
نگاهی ، اسيرِ  نگاری نمی شد

چه می شد كه دل را نمی آفريدند ؟
و يا عشق ، در قلب جاری نمی شد

چه می شد كه صياد و دامی نمی بود ؟
قفس ، جايگاهِ  قناری نمی شد

چه می شد كه ميخانه ها باز می شد ؟
 عَسَس ، دشمنِ مِيگُساری نمی شد

چه می شد كمی فكر می كرد آدم ؟
و اسبابِ اين شرمساری نمی شد

سَرِ سنگِ نادان اگر می شكستند
 هَوَس ، مايه یِ  بَد بياری نمی شد

دروغ است اینها ، به جانِ تو سوگند
اگر دل نمی خواست ، كاری نمی شد

**********

***** *****

تشنه‌ای ؟ سربكش از جامِ زلالی كه منم
سیر شو از عطشِ خونِ حلالی كه منم

به كدامین غم جانسوزِ جهان فكر كنم ؟
به جوابی كه تویی ، یا به سؤالی كه منم ؟

خواب دیدم كه خیالِ تو مرا با خود برد
در شگفتم من از این خواب و خیالی كه منم

یك نَفَس زنده شدم ، یك نَفَس افسرده شدم
یك نَفَس مُرده ، شگفتا به مجالی كه منم

آسمان خیره به معراجِ رسولی كه تویی
دو جهان گوش به آوای بلالی كه منم

عمرِ من ، بالِ به هم بسته ؛ نگاهِ تو ، قفس
به كجا كوچ كند بی‌پر و بالی كه منم ؟

برگ‌ها بر تنِ من بارِ گرانِ غمِ توست
پس چرا خم نشود پشتِ نهالی كه منم ؟

چه قَدَر فاصله مانده‌ است میانِ من و تو
از جنوبی كه تویی ، تا به شمالی كه منم

به كدامین غم جانسوز جهان فكر كنم؟
به جوابی كه تویی ، یا به سؤالی كه منم

***** *****

**********

ای ماهِ من ، جور مکن با گدای خویش
ما بنده توایم ، بترس از خدای خویش

ای من گدای کوی تو ، گر نیست و رحمتی
باری ، نظر دریغ مدار از گدای خویش

صد بار آشنا شده ای با من و هنوز
بیگانه وار می گذری ز آشنای خویش

خواهند عاشقان دو مراد از خدای خویش
هجر از برای غیر و وصالِ از برای خویش

زاهد برو ، که هست مرا با بُتانِ شهر
آن حالتی که نیست تو را با خدای خویش

گر دل ز کوی دوست نیامد عجب مدار
جایی نرفته است که آید بجای خویش

جانا جفای توست فزون از وفای ما
پیش جفای تو ، خجلم از وفای خویش

چون خاک پای تو شده ام از رهِ نیاز
ای سروِ  ناز ، سرمکش از خاکِ پای خویش

  ***** *****

**********

داغ را شمعِ برافروخته می داند و من
آنكه یک عمر دلش سوخته می داند و من

پاكدامانم و اين را فقط آن كس كه به لطف
وصله بر پيرهنم دوخته می داند و من

حال و روزِ منِ دلباخته ی غمزده را
آنكه جز هيچ نيندوخته می داند و من

خطر فتنه ی چشمانِ تو را آن كه به تو
اين چنين دلبری آموخته می داند و من

هر كه از داغِ لبت سوخته با من طرف است
آن طرف هر كه لبش سوخته می داند و من

 ***** *****