پیام شیعه | Shia

(( فَتحُ الفُتوحِ حیدرِ کرّار ))

(بیست و چهارم رجب )،به اِذعانِ شیعه و سُنّی و نیز همه ی مورخین ، سالروزِ فَتحِ خیبر ،بدستانِ ولائیِ امیرالمومنین ( ع ) می باشد ، که ذیلاً به بررسی اجمالی این واقعه ، مُستند به مَنابعِ مُوثقِ اهلِ سنت ، می پردازیم :
- امیرالمومنین ( ع ) در این باره می فرمایند :

(( وَ اللَّهِ مَا قَلَعْتُ بَابَ خَيْبَرَ بِقُوَّةٍ جَسَدَانِيَّةٍ وَ لَا بِحَرَكَةٍ غَذَائِيَّةٍ لَكِنِّي أُيِّدْتُ بِقُوَّةٍ مَلَكِيَّةٍ وَ نَفْسٍ بِنُورِ رَبِّهَا مُضِيَّة ))
 ((به خدا سوگند! من دروازه ی خيبر را با قدرتِ جسمانى ، از جای نكندم ؛ بلكه برای اینکار ، به قوّه ی مَلکوتی و روحى كه به نورِ پروردگارش، روشن است تأييد و حمایت شدم ))

📚(الخرائج و الجرائح ،ج‏2، ص542 ) و ( مُسنَدِ احمد بن حنبل, ج 6, ص 8 )
- (( رُوِیَ أنَّهُ ( ص )،بَعَثَ أبابكر أولاً فَرَجَعَ مُنهَزِمَاً وَ بَعَثَ عُمَر فَرَجَعَ كذلِك فَغَضَبَ النَّبِیَّ ( ص ) لِذلِك فَلَمّا أصبَحَ خَرَجَ إلىَ النّاس و مَعَهُ رَأیَةً فَقالَ ( ص) )) :
« لَاُعطِیَنَّ الرّأیَةَ غَداً رَجُلاً یُحِبُّ اللّهَ وَ رَسُولَهُ و یُحِبُّهُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ کَرّارٌ غَیْرُ فَرّارٍ، لا یَرْجِعُ حَتّى یَفْتَحُ اللّهُ عَلَى یَدَیْهِ»
ترجمه : روایت شده است كه رسول خدا (ص) اول ، ابوبكر را (در روز 22 رجب ) به طرفِ خیبر فرستاد كه او فرار كرده و برگشت ، سپس عُمَر را ( روز بعد یعنی 23 رجب ) فرستاد ، او نیز به همان سرنوشت دچار شد .

  لذا پیامبر (ص) خشمگین شده و فرمود :
(فردا پرچم را به دستِ مَردى خواهم داد که خدا و رسولش او را دوست دارند و او نیز خدا و رسولش ‍ را دوست دارد، او هجوم کننده است ، و هرگز فرار کننده نیست، از حمله بر نمى گرددتا خدا به دستِ او قلعه را فَتح کند.)

 📚(صَحیحِ مُسلِم ج9 ص304) (صَحيحِ البُخاري ، ص741 ، ح3009 )
-  در کتابِ مُسنَدِ احمد بن حنبل نیز روایت شده ، فَقَالَ رسول الله ( ص ) :

(( اُدْعُوا لِي عَلِيًّا فَأُتِيَ بِهِ أَرْمَدَ فَبَصَقَ فِي عَيْنِهِ وَدَفَعَ الرَّايَةَ إلَيْهِ فَفَتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ ))

ترجمه : پس از شکست و فرار ابوبکر و عمر از جنگ ، پیامبر (ص ) فرمودند :

(( علی ( ع ) را نزدِ من بیاورید و على عليه السّلام در حالى به حضورِ حضرتِ رسولِ اكرم صلّى اللّه عليه و آله شَرَف ياب شد كه به دردِ چشم دچار بود ، رسول خدا (ص) ، آبِ دهانِ مباركش را بر چشمِ حضرت على (ع) ماليد ، ديدگانش شفا يافت و پرچمِ اسلام را به دستِ او سپرد که از بركتِ وجودِ على (ع) ، فَتح و پيروزى نَصيبِ اسلام شد . ))
((روایت فوق در صحیحِ مُسلِم - کتاب فضائل الصحابة - باب من فضائل علی حدیث ِ 4427 نیز آمده است.))

- مولوی نیزکه سُنِّی مَذهب است ، در موردِ فتحِ خیبر و شجاعتِ علی ( ع ) ، اینگونه سروده است :

خاتَم كه در انگشتِ سلیمانِ نَبى بود
آن نورِ خدایى كه بر آن بود ، على بود
.آن قلعه‎گشایى كه دَرِ قَلعه ی خیبر
. بَركند به یك حمله و بگشود ، على بود
آن گُردِ سَرافراز كه اندر رَهِ اسلام
تا كار نشد راست نیاسود ، على بود
آن شیرِ دلاور كه براى طَمَعِ نَفس
بر خوانِ جهان پنجه نیالود ، على بود

مطمئناً حیاتِ اسلام ، مَرهونِ رشادت های امیرالمؤمنین (ع) بوده و همواره فضائل ایشان موجبِ مُباهات و بالَندگی مسلمانان می باشد ، لیکن فضائلِ علی (ع)، محدود به فتوحاتِ رَزمیِ او نیست بلکه بالاتر از آنها ، فَتحُ الفُتوحِ او یعنی فَتحِ قلب های انسان های پاک طینت ( اعم از شیعه ،  سُنّی ، مسیحی و ... ) در طولِ تاریخ می باشد .

برگرفته از دروسِ تاریخ تحلیلی اسلام توسط سید رضا نوعی ( حکیم )     

(( کارتِ  تبریکِ ولادتِ علی علیه السلام ))
پدرِ بزرگوارِ آقا امیرالمومنین ، جنابِ ابوطالب ( ع ) ، هنگامیکه چشمانش به جمالِ دلآرایِ فرزندِ گرامیش ، حضرت علی علیه السلام روشن گردید ، کتباً با جمله ی زیر ، از مَردم برای وَلِیمِه و جشنِِ تولّدِ ایشان ، اینگونه دعوت نمود:
(( هَلُمُّوا وَطَوِّفُوا بالبَيْتِ سَبْعاً وَادْخُلُوا وَسَلِّموا عَلی عَلیً وَلَدِي ))
یعنی : ای مردم! بياييد و ابتدا ، هفت مرتبه به دورِ خانه ی کعبه 🕋، طواف كنيد، آن گاه ، داخلِ خانه ی من  شويد و بر فرزندم علی ، سلام كنيد .

📚( کتاب بحارالانوار ج35 ص 8 ذيل حديث 14 )

این جمله ی ابوطالب ( ع ) ، مُبَیِّنِ یکی از عمیق ترین معارفِ ولائی شیعه می باشد و آن این است که حقیقتِ کعبه ، ولایتِ علی و اهل بیت (علیهم السلام ) می باشد ، کما اینکه امام باقر (ع) در همین خصوص فرموده اند:
مَثَلُ الاِمام ، مَثَلُ الکعبة ...🕋 و تَمَامُ الْحَجِّ لِقَاءُ الْإِمَام . 
امام ،مانند کعبه است و تمامیتِ حج ، مَنوطِ به دیدارِ امامِ معصوم (با چشم دل ) می باشد.

📚 (عیون‌اخبار الرضا‌ ج2 ص262).
به قول حافظ :
مگر برویِ دلآرایِ یارِ ما ، ور نه
 به هیچ  وَجهِ  دگر ، کار بر نمی آید

- حقیقتِ کعبه ،ولایتِ علی (ع) و حجِ  واقعی نیز ، پروانه وار ، گِردِ شمعِ ولایت ، طَواف نمودن است .
- هنگامیکه زمین یک دور ، به گِردِ خورشیدِ ظاهری می گردد ، بهارِ طبیعت ، ظاهر می شود ، اما این بهار ، هرگز موجبِ شکوفائی دل های خزان زده نخواهد شد .
- آنگاه به نوروزِ حقیقی و بهارِ معنوی و روحانی خواهیم رسید که پروانه وار ، خورشیدِ ولایتِ علی و اهل بیتِ عصمت و طهارت (ع) را طَواف نمائیم و به همین دلیل ،به امام زمان ( رَبِیعُ الأنام وَ نَضرَةِ الأیّام ) یعنی بهارِ جان و جانِ بهار ، اِطلاق شده است .

.مُشکِل گُشای عالَم و آدم ،تویی علی
.شادی قلبِ حضرتِ خاتم ،تویی علی
 .کعبه به دورِ نامِ "علی" می کند طَواف  
.عَرشِ کریم و بِیتِ مُعَظَّم 🕋، تویی علی

برگرفته از دروسِ امام شناسی توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

(( ولادتِ علی ( ع ) از نظرِ اهلِ سُنَّت ))
ابن تَیمیه و بعضی از وهابیون و ناصبیان ، از روی عِناد و کینه،ولادتِ آقا امیر المومنین (ع) در کعبه را که از جمله فضائلِ اختصاصی ایشان است ، انکار نموده اند حال آنکه ، این واقعه از مُسَلَّماتِ تاریخ و موردِ اِجماعِ فریقین ( شعیه و سنی ) می باشد .

برای تَنویرِ اَذهان و رفعِ شبهه ی مُعاندین ، فقط چهار نمونه از مُستنداتِ اهلِ سُنَّت را ذیلاً نقل می نمائیم :

- مسعودی ، مورخِ معروفِ اهل سنت در باره ی ولادتِ علی ( ع ) گفته :

(( وَ كَانَ مَولِدِهِ  فِي الكَعبَة  ))
یعنی : محل تولد علي عليه السلام ، خانه كعبه است .
( تاریخ مروج الذهبِ مسعودی   ج 1  ص 313 )

- حاکمِ نیشابوری که اِمامُ المُحَدِّثِینِ اهلِ سُنَّت می باشد ، ضمن تصریح به مُتواتر بودنِ روایاتِ وارده در این خصوص فرموده :

(( فَقَدْ تَوَاتَرَتِ الْأَخْبَارِ أَنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ أَسَدٍ وَلَدَتْ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ کَرَّمَ اللهُ وَجْهَهُ فِی جَوْفِ الْکَعْبَةِ ))
یعنی : رواياتِ مُتواتري وارد شده که فاطمه ی بِنتِ اَسَد ( علیها السلام ) ، حضرتِ علي (عليه السلام) را در درونِ کعبه به دنيا آورده است.
( حاكم نيشابوري , المستدرک علی الصحیحین، ج3، ص550 )
تبصره :

الف : به تصریحِ ابنِ حاکمِ نیشابوری و سایر علماء و بزرگانِ فریقین ، واقعه ی ولادت علی (ع) درونِ کعبه ، موردِ اجماعِ امت و اخبارِ وارده در این خصوص نیز مُتواتر می باشد .
ب :  از نظر اهلِ سنت ، اعتقاد به اخبارِ مُتواتر ، همانند قرآن ، واجب و انکارِ اِجماع ، کُفر  است .
- جوینی نیز که از علمای شافعي مذهبِ اهلِ سُنَّت است ، پیرامون ولادت آن حضرت چنین می نویسد:

(( روي أنها لما ضربها المخاض اشتد وجعها فأدخلها أبوطالب الکعبة بعد العتمة فولدت فيها علي وقيل لم يولد في الکعبة إلا علي.))
ترجمه : روايت شده هنگامي که وقتِ وضعِ حَملِ او ( فاطمه بِنتِ اَسَد ) رسید و دردش شدت يافت، ابو طالب او را اولِ شب وارد بر کعبه کرد و علي در آن خانه بدنيا آمد  و گفته شده که کسي غير از علي در کعبه به دنيا نيامده است.
( فرائد السمطينج1، ص425-426 )

- زرندی حنفی نیز در این مورد می نویسد:

(( وَ وُلِدَ کَرَّمَ الله وَجهَه فِي جوفِ الکَعبَة  ))
یعنی : و حضرت علي بن أبي طالب کرم الله وجه در داخل کعبه به دنيا آمده است.

(( معارج الوصول، ص49 ))

گویند حَریمِ کعبه ، دَر  داشته است
از سیزدهِ رجب ، خبر داشته است
از شدَّتِ اشتیاقِ دیدارِ  علی (ع)
دیوارِ حَرَم ، شکاف برداشته است

برگرفته از دروسِ کلامِ تطبیقی توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

(( تصوری غَلَط از خدا ))
پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا ، در ذهنم اين تصوير بود
آن خدا ، بی رحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان ، دور از زمين
بود ، اما در ميانِ ما نبود   
مهربان و ساده و زيبا نبود
در دلِ او دوستی جايی نداشت
مهرباني هيچ معنايی نداشت
هرچه مي پُرسيدم ، از خود ، از خدا
از زمين ، از آسمان ، از ابرها
زود مي گفتند : اين كارِِ خداست          
پُرس و جو از كارِ او كاری خطاست
تا ببندی چشم ، كورت مي كند          
تا شدی نزديك ، دورت مي كند
كج گشودی دست ، سنگت مي كند
كج نهادی پای ، لنگت مي كند
با همين قِصّه، دلم مشغول بود
خوابهايم ، خوابِ ديو و غول بود                           
نِيَّتِ من ، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشمِ خدا
هر چه مي كردم ، همه از ترس بود
مثلِ از بَركردنِ يك درس بود
مثلِ تمرينِ حساب و هندسه
مثل تنبيهِ مُديرِ مدرسه       
تا كه يك شب دست در دستِ پدر
راه افتادم به قَصدِ يك سَفَر
  در ميانِ راه ، در يك روستا
خانه ای ديديم ، خوب و آشنا        
زود پرسيدم : پدر اينجا كجاست ؟
گفت : اينجا خانه ی خوبِ خداست !
گفت : اينجا مي شود يك لحظه ماند
گوشه ای خلوت ، نمازي ساده خواند
با وضويی ، دست و رويي تازه كرد
با دلِ خود ، گفتگويی تازه كرد
گفتمش: پس آن خدایِ خشمگين
خانه اش اينجاست ؟ اينجا ، در زمين ؟ !
گفت : آری ، خانه ی او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان و ساده و بی كينه است
مثلِ نوری در دلِ آئينه است             
عادتِ او نيست ، خَشم و دشمني
نامِ او نور و نِشانَش روشنی
قهرِ او از آشتی ، شيرين تر است
مثلِ قهر و آشتیِ مادر است
تازه فهميدم خدايم ، اين خداست
اين خدایِ مهربان و آشناست
دوستی ، از من به من نزديكتر
از رگِ گردن به من نزديكتر
آن خدایِ پيش از اين را باد بُرد
نامِ او را هم ، دلم از ياد بُرد
آن خدا ، مثلِ خيال و خواب بود
چون حُبابی ، نقشِ روي آب بود
مي توانم بعد از اين ، با اين خدا
دوست باشم ، دوست ، پاك و بي ريا
مي توان با اين خدا پرواز كرد
سُفره ی دل را برايش باز كرد