قال رسول الله (ص) : الْمُومِنُ مِرآةُ الْمُومِنِ ( بحار الانوار،61 ، 235 )
(( وایضاً همین عبارت از آقا امیرالمومنین در کتاب شریف تُحَفُ العُقول ( ص 171) روایت گردیده است. ))
ما حدیث شریف فوق را ذیلاً از دو منظر عرفانی و اخلاقی شرح و تفسیر می نمائیم :
الف : شرح عرفانی و ولائی حدیث :
بدانکه یکی از اسامی خداوند سبحان ( اَلْمُؤْمِن ) می باشد .
1. هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿آیه 23 حشر﴾
همچنین ، اسم مومن ، به انسانی اطلاق می گردد که نور ایمان در آئینه ی دلش تابیده و در سیر و سلوک به سرمنزل خورشید حقیقت ، همه ی غبارهای تعیناتش ، بحکم ( مَحوالموهوم ) از صحیفه ی وجودی او ، رخت بربسته و به تعبیر قرآن کریم :
الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَٰئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ ( آیه 82 انعام ) به مقام فنا و ( امن ) رسیده است .
انسان مومن در چنین حالی از قهر و غضب الهی رسته وعبارت ( یا امان الخائفین ) نشانه ای از این رهیافت می باشد ، دیگران نیز از شَرِّ او در امان می باشند .
شرح تفصیلی در ادامه مطلب